... je toch niet alles zelf doet." was het eerste wat me te binnen viel wanneer de poetshulp de deur uit was; maar laat me eerst beginnen met een berichtje dat ik kreeg van een blogvriend - en ergens aansluitend of een vorm van voorspelling voor deze dag, al zijn we niet de dertiende.
'Wie verschil maakt tussen droom en werkelijkheid is nog niet voldoende wakker geworden' Jean de Boisson geb 1919
Niet dat ik droomde over de goede zorgen maar tot op heden was ik tevreden, zelfs zeer tevreden over de familiale hulp én de thuisverpleging, MAAR vandaag is het blijkbaar de dag van de kentering ; ook de dag waarop ik naar de dokter ga om de hechtingen te laten verwijderen. Wellicht hoor je daar pas morgen iets meer over.
In elk geval - en dit moest ik al véél langer hebben geweten, jaren zelfs - blijkt het inderdaad toch zo te zijn dat mensen zich op vandaag in alle bochten moeten wringen om in een mum van tijd zowat alles te doen, al heb ik dat zelf destijds ook aan de lijve ervaren en hoe!
Maar voor ik verder ga is het me ook opgevallen dat de jongere generatie ook niets méér noch minder zal doen dan voorgeschreven. Zo komt de vervangende thuisverpleegster aankloppen (ja, inderdaad vervangend terwijl dame één gewoon thuis is omdat het haar beurt niet, is al woont deze letterlijk naast mijn deur!) en het eerste wat ik hoor is dat de wondzorg ten einde loopt TENZIJ er een nieuw voorschrift zal volgen, "maar ik wel mjn plan zal trekken". Ik kijk naar die ingepakte hand en vraag me hoe ik verder deze vinger en handpalm zal verzorgen. Een nieuw voorschrift is dus eerst een nieuwe consultatie bij de dokter ook!
Ondertussen is een (jawel!) vervangnde poetshulp bezig, en dit amper in een paar dagen tijd.
Ik begrijp dat het mens zich moet aanpassen, maar waarom twee personen aanspreken, zeker voor zo een korte periode. Ik zie dat, nog voor zij van start gaat, ze al op haar klok kijkt. Waar vorige begon met koken, vraagt de vervangster wat ze allemaal kan doen want ze lijkt uren te veel te hebben in een woning waar het blijkbaar aangenaam is om te werken. Ik geef haar dan maar een paar tips, maar ze maakt alvast haar keuze en mijn prioriteit vervalt wegens 'ik doe dat niet vaak genoeg'. Ik laat haar dan maar begaan. Laat me eerlijk zijn: het gezelschap valt mee tot ikzelf op de klok begin te kijken en me afvraag wanneer ze met koken zal beginnen.
Blijkbaar viel op zelfde moment haar euro. Ondertussen is het middag; de bel: de thuisverpleging zoals hoger beschreven; oude zwachtels, ontsmetting, alles blijft op de tafel liggen. Ik hoor het bakken van het vlees maar iets zegt me dat er wat verkeerd loopt. Ik ga kijken en inderdaad: de saus loopt over het het kookfornuis en spuit tegen de dampkap en muren. "Je eten is klaar, je moet het alleen maar opwarmen; ik moet er van door". Ik kijk haar vragend aan want de vorige persoon deed in zelfde tijd ook nog de afwas en gezien ik nog niet in het water kan/mag met mijn handen ... "Zet alles maar in water en in de kast". Nog kijkend naar mijn vloer ziet ze op dat moment ook dat even dweilen wel mag, maar voegt er haastig - haar mantel aantrekkend (want het is herfst) - aan toe, dat ik misschien een beetje perfectionist ben. Wellicht goedbedoeld om vlugger bij een volgende 'patiënt' te zijn, zegt ze dan ook uitdrukkelijk dat ze daarom ook vroezger vertrekt. Ondergetekende zal wel de volledige pot betalen zeker?!
Dan toch maar de koudwordende maaltijd verorberd om dan vlug mogelijk, en zo goed als kwaad het kon de jusvlekken tegen het aanrecht, de rest van het afwaswater en diens meer verwijderd ...
Zo had ik voor mezelf toch ook anderhalf uur "poetsdenst" erop zitten. Wanneer een mens toch niet alles zelf kan doen!
Het pijnlijkste detail komt echter nog: wanneer de verpleegkundige alle verband afnam, lijkt de wonde mee te vallen, staat de pink volledig recht, lijken alle knobbels en strengen wijderd,
MAAR staat diezelfde pink sterk naar buiten gericht, iets wat de bandagist onmiddellijk was opgevallen en wordt beaamd door verpleegkundige. Gezien het verband er onmiddellijk terug omhen gaat, tezamen met die schelp, word ik een beetje paniekerig, want kan het niet in alle rust nog eens herbekijken.
Sorry voor dit lang evangelie, maar omdat ik pas om 20.00 u naar de huisarts mag, krijg je alvast deze briefing om tegen volgende keer terug over te gaan naar de orde van de dag, want ook deze dagen gaan voorbij.
Daarom nog deze wat een doodgewone poetsvrouw(1) naliet op een keukenrol:
Mooie gedachten neemt niemand je af,
wie zo het alleen zijn kan dragen,
die spreekt niet van eenzame dagen!
Dank aan poetsvrouw één!
Maarten
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
