Anekdotesxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mijn overgrootvader Isidoor Constant Van Hoof was de eerste muzikant van de Blekken. Het eerste openbaar optreden van de fanfare St.-Cecilia vond plaats, op 6 december 1899,  in zijn café “Het Kruispunt” (kruispunt Juniorslaan-Vinkstraat)

Nadat hij burgemeester Bernaerts ter hulp was gekomen tijdens een conflict met herriezoekers uit Stuyvenberg kreeg hij als beloning zijn functie van veldwachter, ondanks het feit dat hij lid was van de andere fanfare.

Al zijn kinderen bleven Blekken, ook mijn grootvader Jan Edward en diens vrouw Florentine De Schoenmaeker. Toen die na zijn dood hertrouwde met haar eerste lief, Louis Diddens, haalde ze een Sus in huis. Na hun huwelijk zou haar tweede man steevast blijven “teren” met de Sussen, terwijl zij de Blekken trouw bleef.

Mijn zus, mijn broer en ik hebben thuis  nooit iets van Blekkenvoorkeur gemerkt, onze vader gedroeg zich tegenover ons zeer neutraal. Daar zou zijn job als garde wel voor veel tussenzitten. Nadeel was dat wij nooit konden aansluiten bij één van de twee Leestse fanfares en noch vis noch vlees waren. Voordeel : tot op de dag van heden heb ik steeds gestreefd naar de grootst mogelijke objectiviteit in alles.

Honderden anekdotes vallen er te vertellen over de eeuwige tweestrijd. Enkele wil ik niet weerhouden.

Redetwisten over de oprichtingsdatum van de fanfare “St.-Cecilia”.

Iedereen wist dat de fanfare “Arbeid Adelt” was opgericht op 8 mei 1898, dus eerder dan die van “St.-Cecilia”. Tot leedwezen van een aantal Blekken dat zij niet de eerste waren.

Misschien konden ze politiek wat voordeel halen indien...

Daarom trachtten ze de oprichtingsdatum van hun fanfare te verleggen en ontstond er binnen de vereniging een discussie. Wat zou als oprichtingsdatum worden gehanteerd : het maken van de eerste plannen om met de fanfare te starten in de zomer van 1898 of de eerste min of meer officiële ledenvergadering op 26 augustus 1899.

Het Blekkenbestuur van toen besliste de oprichtingsdatum een jaar naar voren te schuiven en dit kwam vanaf dat moment tot uiting in de documenten.

Pas vanaf 1960, met de viering van het 60-jarig bestaan van de vereniging, werd de officiële stichtingsdatum van de fanfare aanvaard...

(“Leest in Feest”, Stan Gobien)

Jan De Decker in “De Band” nr.33 van 1955 :

“...het etterend gefoeter en gezwets tussen fanfare zus en fanfare zo kan enkel van aard zijn om het gehele dorpsleven te ondermijnen. Verdeeldheid breekt de weerbaarheid...”

Onderpastoor Cleeren in 1956 in “De Band” :

“...De Leestenaren hielden van een goede kermis, van een vettig teerfeest, van een pot (of meer) schuimend bier en van O.L.Heer. Slechts alle zes jaren kwam er een kink in de kabel : in de tijd van de gemeenteraadsverkiezingen, dan wat het raadzaam niet te veel in de huizen te komen, want dan zoudt ge zo met een broodmes de argwaan en achterdocht van de gezichten gekrabt hebben : dan had ge nog alleen vriendschap van de zuigelingen en de kleuters. Gelukkig duurde die periode niet lang en het leven van elke dag ging dan weer gewoon verder...”

Paul Van Huffel (ex-Leestenaar), Blaasveld  2009 :

“Ik heb ooit de plakploeg van de Sussen zien een pint gaan drinken bij dokter Stuyck. Ze hadden hun stootwagen vol plakmateriaal voor de deur geposteerd toen daar een plakploeg van de Blekken passeerde. Die Blekken hebben die wagen zonder aarzelen in de gracht daar tegenover gekieperd...”

Rachel Beullens (dochter van Blekken-gemeerteraadslid Jef) in 1985 :

“...Toen Onze Nie (noot :  haar zuster Nieke Beullens °8/12/1919, +9/10/1998, gehuwd met Juul Boonen) met een Sus afkwam viel dat niet in goeie aarde bij de rest van onze familie en zeggen dat zijzelf één van de hevigste was. Ze is met den Boonen getrouwd maar voor, tijdens en na elke keus was dat daar groten ambras. Dan spraken die zelfs niet met elkaar...”

De website Leest. Be, 7/3/2003 :

“...In Leest zijn bepaalde familienamen vrij frequent. Er zijn vrij veel mensen die Selleslagh, Lauwers of De Prins heten. Het is niet zo dat de familienaam dan ook bepaalt of iemand tot de groep van de Blekken of de Sussen behoort. De familienaam Selleslagh komt in beide groepen voor, evenals de familienaam Lauwers en nog heel wat andere.

In deze optiek dient vermeld dat de beide groepen een zekere controle uitoefenden op de evolutie binnen de eigen clan. Dat ging soms heel ver. Wanneer een jongen van de Blekken verliefd werd op een meisje van de Sussen, dan werd dat vijftig jaar geleden met argwaan bekenen door de ouderen. Die zegden dan : “Hoe is het mogelijk dat hij zoiets doet ? Er zijn bij de Blekken toch ook genoeg mooie en goede meisjes ! Wat heeft hij nu te zoeken bij de Sussen. Dat zal nog verkeerd aflopen !”

Het was nog erger als een meisje van de Blekken verliefd werd op een jongen van de Sussen, want zij werd beschouwd als hopeloos verloren voor de eigen zaak. Dezelfde ideeën leefden bij de Sussen. Ook zij probeerden hun bloed en hun ras zo zuiver mogelijk te houden. Heel wat “gemengde verliefdheden” tussen de Blekken en de Sussen zijn als gevolg van deze opvattingen nooit met een huwelijk afgesloten. De liefde moest al heel sterk zijn om toen een gemengd huwelijk te krijgen...en gelukkig overwon de liefde ook soms deze hindernis.

Er deden ook allerlei verhalen de ronde rond de Blekken en de Sussen. Ze werden verteld in de dorpscafés en op familiebijeenkomsten. In een café van de Blekken werden Blekkenverhalen verteld, dikwijls ook in het bijzijn van de Sussen en hun heldenverhalen werden met gepaste overdrijvingen in de verf gezet. Wanneer er Sussen in het café waren, dan werd alles nog wat meer overdreven en werden woordspelingen gemaakt op zogenaamde mislukkingen van de Sussen, met de bedoeling van de vertellers de andersdenkenden min of meer belachelijk te maken. Wanneer het te gortig werd, dropen die meestal stilletjes af. Toch waren er ook Sussen die zich niet zo maar lieten doen en die fel van zich afbeten toen ze vonden dat hun partijgenoten te veel en onterecht in hun hemd werden gezet. De Blekken kregen natuurlijk van hetzelfde laken een broek, wanneer ze in een echt Sussencafé kwamen...

Voor een aantal strijdvaardige aanhangers van beide groepen was het cafébezoek bij de tegenstanders een ideale gelegenheid om na te gaan hoe het stond met hun morele kracht en weerbaarbeid. Als er daarbij veel bier door de kraan liep, kwamen de tongen los.

De geheime plannen van de tegenstanders werden dan te vroeg openbaar gemaakt...”     

Frans “Susse” Teughels in De Band

“Pas had het grommelen van bommen en granaten opgehouden of we konden het rommelen van de trommels reeds horen tot op het dorp. Iedere vrijdagavond werd in de zaal van Sooitje repetitie gehouden door de vlug heropgerichte fanfare.

Schetterende trompetten en bazuinen, aangevuld door zachtere instrumenten, klonken gedempt door, tot zelfs op onze slaapkamer. De Blekken waren herboren.

Van de Sussen was geen sxml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />prake meer. Het eeuwige bekvechten over muziek en fanfare was volledig geluwd gedurende de lange oorlogsjaren. Ook van de daaruit voortvloeiende dorpspolitiek hadden ze hun bekomste. Eigenlijk hadden ze reeds enkele jaren voor de oorlog de strijd gestaakt. Doch een paar driftkoppen onder hen hadden toen de politieke handschoen aangepakt en voor de lol zich gemeld als kandidaten voor de gemeenteraadsverkiezing. Tot grote verbazing van iedereen behaalden de “Juniors”, zoals ze zich noemden, geheel onverwacht een glansrijke meerderheid.

Sinds heuglijke tijden was het bij ons de gewoonte geworden om in die overwinningsnacht met rammelende stoofbuizen rond te rijden. Altijd maar op en af ging die rit, telkens weer voorbij de kandidaten die het onderspit hadden gedolven. Tevens was het een uitgelezen kans om er in dolle pret drie dagen tegen aan te lappen...herberg in en herberg uit, tot de meesten onder hen volledig platzak waren.

Met een burgemeester, verkozen buiten raad, hebben ze die jaren de befaamde Juniorslaan aangelegd. Waarschijnlijk is die luxe voor velen van onze kiesgerechtigden teveel geweest want bij de volgende “keus” was het buiskensrijden voor de mannen van de andere kant. Met lede ogen hebben dan ook de juniorssympatisanten de drie dagen durende braspartijen moeten aanschouwen. Van zulke dingen wilden ze niet meer weten.

De gedachten alleen al aan de affronten van dat buizengekletter was blijkbaar teveel geweest. Verscheidene oud-muzikanten van “Arbeid Adelt” dachten er zelfs aan zich te melden bij de weer bestaande maatschappij om samen één grote fanfare te vormen.

De familiepolitiek van voor de oorlog leek voorgoed voorbij.”