Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
28-09-2005
PRUIMEN , DE WERELD GEPASSEERD
Dit is de West-Vlaamse uitdrukking om te zeggen dat het er mee gedaan is.
Vandaag heb ik de laatste 2 eetpruimen - Ik heb enkel nog wat Damsons staan, maar daarover een andere keer geplukt, ras Empress, 2 jaar geleden gekocht bij Andre Hendrickx te Stabroek.
Empress is een Amerikaanse pruim, blauw, langwerpig, iets boven de middelmaat, geel vruchtvlees, met een goede smaak, aanklevende steen.
Er waren relatief veel vruchten voor zon jong boompje.
De eersten hebben we al een 10 tal dagen terug geproefd. Er was toch wat uitval door monilia-rot.
Een dag of 3 terug plukte ik de laatste Marjories Seedling, een Engelse, dual purpose: keuken-dessert pruim. In de handel sinds 1943. De rijpe vruchten vallen niet gemakkelijk af. De smaak van de rijpe pruimen vind ik vrij behoorlijk.
Bij mij waren de voorbije twee jaar maar vrij matige pruimenjaren, tenminste voor de gewone eetpruimen (Prunus domestica). De kerspruimen ( Prunus cerasifera) waren er in overvloed.
Apotheker Paul Nijs van onze gemeente Zoersel en docent prof Sportgeneeskunde aan de Universiteit Antwerpen onderscheidt 11 Bio-actieve natuurstoffen of secundaire plantenstoffen = nutriceutica.
Pompoenen bevatten de stof 1: Carotenoïden. Stof 2: Fytosterolen. Stof 2 wordt in de zaden aangetroffen.
De stof 1 (Carotenoïden) heeft een antikankerwerking. Ze werken anti-oxiderend en immuunstimulerend. Ze worden aanbevolen bij suikerziekte. Men heeft wel rekening te houden met het koolhydraatgehalte.
De stof 2 (Fytosterolen) werkt eveneens tegen kanker. Als tweede is er de cholesterol verlagende werking.
Enzymen in de pompoenen helpen de vertering. De zaden van deze vruchtgroenten worden gebruikt om wormen o.a.aarsmaden op te lossen in het spijsverteringsstelsel. Men schrijft het nuchter eten van 20 zaden voor zonder verder eiwitrijk voedsel.
Ik kreeg een vraag naar de voedingswaarde van Pompoenen.
Mijn vrouw Aleide Lagrou schreef begin der tachtiger jaren tweemaal een schriftelijke Voedingscursus voor het VELTpubliek, telkens 500 inschrijvingen.
Hieruit haal ik volgende gegevens
Pompoen bevat in een ideale verhouding: kalium, natrium en fosfor.
Per 100gr: koolhydraten: 8,15 ; vetten: 0,22 ; eiwitten: 0,7
Gekookte pompoen volgens een Lima ontleding: vitamines : A: 100 ; B1: 5 ; B2: 6 C: 20
Mineralen: Kalium: 32,3 ; natrium: 7,3 ; calcium: 53 ; fosfor: 104
Vanmiddag kwam Paul Van Den Bergh nog eens langs met wat gevallen peren .
Hij nam mij mee naar de Hoge Dreef bij zijn dochter Ilse. De boom staat
er nog groeikrachtig bij. Samen met een versleten appelaar zijn het de
restanten van de vroegere boomgaard.
De eigenares wist me te vertellen dat het huis in 1928 gebouwd werd. De
boom zou van rond die tijd dateren.
De enting gebeurde net boven de grond. De onderstam zou een wilde peer
(?) kunnen zijn. Die onderstam stoelt rond de stam van de geënte peer
een stuk breder uit. Men had al gedoornde opslag moeten verwijderen. Er
staan nogal wat vruchten op de boom, maar niet overdreven. De vroege
val gaat door, maar ze vallen op het zachte grastapijt. Vorig jaar
waren er minder vruchten. Deze winter gaat Ilse uitzoeken hoelang ze de
vruchten kan houden (Ze wonen er pas anderhalf jaar).
De boom heeft wat dode takken, doch hij vormt nog overal vrij lange,
nieuwe scheuten. Enthout bij de vleet.
Hij staat als zomerse schaduw voor het huis in en zacht gazon, dat
weinig bemest wordt. En nu maar met de peren creatief zijn in de
keuken: bakken, braden, stoven, al of niet in de oven! Naschrift op13 nov.
Omdat het een bakpeer was met de pel van een St Remy, dacht ik
eerst in die richting. Doch de vorm en de steel klopten niet. Afgezakt
buikig, tegenover de meer gewone peervorm van de St Remy. Vervolgens
zochten we het in de richting van de Brederode. Gisteren toonden
we de peer aan Benny Giesen, de stichter van de Museumtuin 't Olde Ras
te Doesburg. Hij erkende er direct de Pondspeer of Cadillac of
Catillacpeer in.
Al een oud ras van rond 1650. André Leroy taxeert ze als een eetpeer van 3 de categorie vanaf februari.
Als bakpeer is het er een van 1 ste categorie.
Voor de regen heb ik deze peer geplukt. Wellicht is het de gezondst groeiende peer die ik heb. Ze staat niet op de beste plaats en nogal ver van andere peren. De zetting is nooit heel groot, maar meestal zijn er wel wat vruchten. Bij mij zijn het matig grote peren. Het zijn gave, bruine vruchten. Op tentoonstellingen kom je het ras soms wel tegen.
Het is een Amerikaanse peer, maar over meer gegevens beschik ik momenteel niet. Moest iemand mij die kunnen bezorgen, daar zou ik blij mee zijn.
De boom heb ik in 1963 gekocht bij een verdwenen firma uit het Gentse (Delforge?). Waarschijnlijk is het een boom op kwee Adams onderstam. Het is een kleinere boom gebleven van ongeveer een 4 tal meter.
Een hele tijd verkeerde ik in de mening dat peren het niet deden op de Kempische grond, tot het tot mij doordrong dat een peer meer bemesting behoeft dan een appel.
Bij Eddy Vest in Putte, die zijn bomen zeer ruim bemest, heb ik in bewondering gestaan voor de bekomen resultaten.
Het clubsysteem in de fruitteelt lijkt in opmars. Wat houdt het precies in?
De idee om met clubs te werken is ontstaan in de boomkwekerij, met de bedoeling om rassen beter te beschermen. Maar in het geval van Kanzi en Greenstar heeft de European Fruit Co-Operation de touwtjes in handen. Dat is een koepel van drie coöperatieve veilingen in België, Nederland en Duitsland. Belangrijke principes in zon club zijn een strikte aanbodbeheersing en strenge kwaliteitscontrole, met centrale sortering en commercialisering. De individuele fruitboer wordt eigenlijk een contractteler, maar dan zonder prijsgarantie.
Dat klinkt weinig interessant
Het is logisch dat de boeren zich vragen stellen bij de rendabiliteit van clubrassen. De bomen van die rassen zijn tot 40 procent duurder en de prijs voor de commercialisering is hoger door de centrale sortering. De onzekere factor zijn de marktprijzen. Daar moet een appelteler nu eenmaal mee leven.
Bron: Vlaams Informatiesysteem voor de Land- en Tuinbouw
Vandaag heb ik deze Engelse appel geplukt. In dit zwak appelfruitjaar (voor peren is het wel een goed jaar) had dit ras voldoende zetting. Sommige vruchten hadden al een lichte blos. Ze kwamen gemakkelijk los. Het is een van de rassen die onderhevig zijn aan vroege val. Ik had gezien dat ze sporen van de regenvlekkenziekte begonnen te vertonen. Dit is een schimmelaantasting die de laatste jaren fel toegenomen is op de laat te plukken vruchten. Vorig jaar plukte ik mijn Bramleys veel later en zagen ze er al veel zwarter uit. Je kunt de vruchten wel voor een stuk schoonvegen. In Engeland plukt men eind oktober. Ze bewaren tot maart en worden geleidelijk minder zuur.
Het zijn meestal grote, brede vruchten die veel weg hebben van onze Jacques Lebel. In Engeland is het de keukenappel bij uitstek. Hij wordt veel gebruikt voor sauce, appelmoes. Hij wordt zelfs nog commercieel gekweekt. Bij ons is dat ondenkbaar met zon ouderwets uitzicht. Terwijl ik aan t plukken was dacht ik : moest die nu ontstaan zijn, hij zou nooit verder gekweekt worden.
De moederboom is nog in leven, alhoewel hij ontstaan is tussen 1809 en 1813. De oude boom werd geveld door een storm begin de 1900 jaren, maar een nieuwe scheut ligt aan de basis van de boom die nu nog altijd vruchten draagt in Southwell, graagschap Nottinghamshire. Het ras kwam in de handel in 1865. In 1993 kreeg hij nog een AGM (Award of Garden Merit: Aanbeveling om in de Tuin te Planten). Het is een sterk groeiend ras. In Kent (het graafschap waarin Dover ligt) heb ik reuzenbomen gezien in een oude boomgaard.
Het is een triploïde appel, met slecht stuifmeel, vroeg middentijds bloeiend, die door een ander ras moet bestoven worden.
Het is een zeer gezond groeiende boom met grote bladeren. Van nature vormt hij een brede kruin.
Vanmorgen zaten er weer merels en een zanglijster in mijn fruitkooi.
Ze hebben het nu gemunt op de laatst rijpenfe Blauwbessen Elisabeth en Elliott. Een maand bleven ze weg op zoek naar steviger voedsel tijdens hun ruiperiode.
Vandaag zondag 25 september was het feest op 't dorp: Hal kermis.
Zelf trok ik naar 't feest van de zeventigers in mijn geboortegemeente Ichtegem.
Onlangs kreeg ik een van mijn opstellen uit de vierde latijnse terug onder ogen.
Feeststemming.
Die morgen ontwaakte Jantje vroeg. Hij trok zijn kleine bruine oogjes open, knipperde een paar maal tegen het felle zonlicht dat alles overgoot en omhulde met een heerlijke glans. t Blonk allemaal zo blij. Jantje lag stil. Hij hield zijn ogen dromend naar de wit gekalkte zoldering gericht, die nu nog witter en frisser scheen met de heerlijke zonneglans. Hij luisterde naar niets, maar toch hoorde hij alles. Hij hoorde de jongens ademen, heel lichtjes en zachtjes.
Hij dacht op niets, enkel droomde hij maar. Dan sloeg hij de dekens op en kroop uit zijn bed. Hij ging tot bij t raam en trok het zachtjes open. Een fris ochtendwindje, stoeide naar binnen. Het aaide over zijn gezicht. Het streelde zijn hals en struwelde door zijn haar. Hij huiverde eventjes. Heerlijk was dat windje. Het gordijn achter hem ritselde even...
Hij dronk de frisse lucht. Jantje boog zich door t raam. De speelplaats onder hem lag doods en verlaten. Groot leek ze nu.
Op het muurtje kwamen 2 mussen zitten. Hij zag hun kopjes die gedurig heen en weer draaiden. Soms leek het dat ze naar hem keken. Andere mussen streken neer midden op de speelplaats. Seffens wipte de 2 van het muurtje en vlogen naar de andere vogels. Ze vochten om een brokje brood. Heftig kabaal maakten ze. Jantje sloeg het dartele gedoe van de baldadige mussen gade.
Met 5,6 vochten ze. t Was een warreling en dwarreling al door elkaar.
Toen schoten ze opeens allemaal uiteen.
In de populieren zong de wind zijn ongekunsteld, altijd eender liedje.
Jantje leunde uit t venster en keek over t feestelijke stadje. Hij kon juist een gedeelte van de Langestraat zien. Al bloemen en kransen en fris, jeugdig groen.
Een auto snelde voorbij. Hij zag een man die snel voortstapte. Hij droeg een hoed.
Achter t internaat denderde een trein voorbij. Hij kon hem echter niet zien. Dan keek hij naar t kippenhok van t huis aan de overkant. De hennen maakten een eerste wandeling. De haan stapte deftig en ging nu en dan eens op zijn tenen staan om te kraaien. Jantje had reeds dikwijls naar die kippen staan kijken. Ze deden hem denken aan thuis, aan hun eigen kippen en al de dieren van de hoeve.
Plots begonnen de klokken te luiden. Blijheid en vreugde zinderde uit de bronzen klanken die over het stadje open galmden en weggleden om ver, ver weg, heel zachtjes uit te sterven.
Bonzend viel de slag van de grote klok en seffens daarop die van de lichtere.
Het kleine klokje slingerde zijn zilveren trillingen tussen het zware dreunen en het nazinderen en alles smolt ineen in jubbelende tonen die zo harmonieus en vol vreugde staken dat Jantjes hartje mee ging kloppen met de jubbelende vreugdeklokken.
Ze luidden de feestelijke dag in en beierden vreugde en vrolijkheid over het ontwakende stadje. Traag en statig galmden ze.
Jantje schrok toen de bel opeens schel rinkelde. Vlug sloot hij het venster en dook weg in zijn hokje.
Overal begon het te roeren. Kastdeuren kriepten en gordijnen riststen open.
Al de jongens trokken hun beste kleren aan.
t Was immers feest die dag.
Vorig jaar kocht ik een vierde RE ras in Duitsland: Reanda.
Ik had reeds Remo, een herfstras, Rewena en Relinda, appels die tot in april bewaren. Het zijn schurftresistente rassen.
In Pillnitz (Dresden) in het vroegere Oost-Duitsland zijn ze als eersten gestart met het kweken van resisitente rassen, toen men zich hier om niets bekommerde en er vrolijk op los spoot. Zij deden het om economische redenen.
Ik ben zeer tevreden over de Pillnitz-rassen die elk jaar een flinke oogst opleveren. Dit jaar valt dat des te meer op met het beurtjaar van de meeste andere rassen.
Van het bezoek in Duitsland maakte ik gebruik om het winterras Reanda (op de markt sinds 1994) te kopen. Een boompje op M 26.
In tegenstelling met de voornoemde bleek de schurftresistentie bij Reanda reeds doorbroken. Veel schurftbladeren. Dit jaar idem.
Daarbij heb ik nu gezien dat de stam erg ingekankerd is.
Een vogel voor de kat!
Er is misschien toch een maar. Misschien heeft de Baumschule Herr in Meckenheim zich vergist en kreeg ik een ander ras?
In het aanbod van de NBS bieden ze bij de schurftresistente appels Reandra aan. (De r is er te veel aan). Hebben zij al ervaring met dit ras? Ik moet het aan Ludo Royen vragen.
Net voor Pasen dit jaar plantte ik herfstframbozen op zandgrond. Nu oogst ik al volop frambozen. Het zijn de rassen Polka en Fall Gold. Ze staan er goed bij. Voor het uiterlijk zijn deze rassen zeker aanraders. Alleen de smaak valt mij toch een beetje tegen. De daar 12 jaar geleden aangeplante Zeva Herbsternte vind ik lekkerder.
JokevdB
'' In 't Bioschuurke in Oetingen toont Danny Billens zijn nieuwste appelsoort: de biologisch geteelde Rubinola.
,,Eigenlijk heeft hij alles om uit te groeien tot een succesappel in de biologische teelt'', zegt hij. ,,Hij is lekker, hij heeft de juiste dosering van zoet en zuur, en hij ziet er, met zijn rode kleur, ook goed uit. Bovendien is hij erg resistent tegen ziekten. Dat is voor een biologische kweker erg belangrijk, maar daardoor is hij ook erg geschikt voor privé-gebruik. Eigenlijk zou ik deze soort iedereen aanbevelen.''
Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van Paul Bekaert. Paul was zon 25 jaar terug mede initiatiefnemer voor onze VELTwerkgroep fruit. Nu heeft hij een natuurvoedingswinkel aan de achterkant van het Xaveriuscollege in Borgerhout. Fruitfijnproevers weten hem te vinden. In de pas verschenen Pomologia was er een aankondiging dat dit ras deze winter aangeboden wordt in de plantactie van de Nationale Boomgaardenstichting.
Zie: www.boomgaardenstichting.be E-post : info@boomgaardenstichting.be
JOJO is een Duitse kruising tussen Ortenauer en Stanley. De smaak van Stanley vindt Paul maar niets. Ik vertelde Paul dat ik vorig jaar Jojo gekocht had in Duitsland en dat ik een paar pruimen had gehad van de boom en dat deze mij meegevallen waren.
Dit jaar is er slechts 1 vrucht en het moet lukken: optimaal rijp.
Op weg naar onze Esperantoles in Antwerpen zijn we bij Paul gestopt en hebben we samen de vrucht gedegusteerd. De waardering was zeer positief. Paul gold bij ons als de fijnproever van de groep.
De vrucht is middelmatig groot, langovaal, donkerblauw met blauwe dons. Het vlees is vast, sappig, geelkleurig en aromatisch. De boom vraagt een warme standplaats. De vruchtbaarheid begint vroeg. Er is zelfbestuiving. Middenvroege bloei. Waarschijnlijk leed mijn boom dit jaar onder de late lentenachtvorst. Jojo is het eerste ras dat volledig resistent is tegen het Sharkavirus. ( Sharka is een nieuwe virusziekte die van het warmere Middeneuropa naar onze contreien uitwaaiert. Bladeren en vruchten worden aangetast. De misvormde vruchten zijn niet meer te genieten).
Ook monilia zou weinig vat hebben op Jojo. De laatste jaren was dit een groeiend probleem voor nogal wat pruimenrassen.
Jojo heeft het in Duitsland tot een aanbevolen ras voor de beroepsteelt gebracht.
In het aanbod van de Boomgaardenstichting kan je 2 bomen kopen in plaats van één in Duitsland.
Van het goede weer heb ik gebruik gemaakt om enkele kankerwonden uit te snijden bij mijn appelbomen.
Een van de meest aangetaste bomen is Otava, een Tjechisch ras.
Op meerdere gesteltakken moesten kankerplekken uitgesneden worden. In de vorige jaren moest ik enkel kleinere takken wegbreken of wegsnijden. Dit jaar is de aantasting veel erger en kan het niet lang meer duren voor de boom er finaal aan gaat.
Dit vind ik erg omdat Otava een van mijn lievelingsappels is.
De boom is schurftresistent. De gele vruchten met een heerlijke, sappige, vrij zoete, maar ook met voldoende zure smaak zijn te genieten van eind oktober tot begin april.
Een van mijn Topaz bomen, een andere resistente appel die veel aangeplant wordt voor bioteelt, is erg verkankerd op de stam en is niet meer te redden.
Vorig jaar kocht ik Limelight, een tweejarig boompje op M 26 in het Tuincentrum van Wisley Gardens, de grote tuin en hoofdkwartier van de Royal Horticultural Society met zijn 300.000 leden. Ik liet er een appel aan staan. We hebben genoten van de citroengele vrucht met zijn bekoorlijke zure smaak. Maar vorig jaar had ik al een kankertakje moeten wegknippen en in het voorjaar nog een. Dit jaar waren er geen vruchten. Ik konstateerde een vergevorderde kankerinfectie op de stam; 13,95 Britse Ponden verloren. Limelight is een van de recente rassen van de bejaarde Hugh Ermen, een vroegere medewerker van Brogdale te Faversham in Kent. Brogdale is nu het grote, levende fruitmuseum ( The National Fruit Collection) met zomaar 2 300 appelrassen, 500 peren, 350 pruimen enz. In 1990 werd het geprivatiseerd en wordt beheerd door een stichting, de Friends of Brogdale. Meer op www.brogdale.org
Op de weekends kan je er terecht voor gegidste rondleidingen. Tot 3 jaar terug organiseerde ik elk jaar rond deze periode er een busreis naar toe. In de voormiddag stond Yalding Organic Gardens op het programma en in de namiddag Brogdale.
Dit zei mij Henk Houtman van de 'Pomologische Vereniging Noord Holland'.In Nederland spreekt men van struik; wij zeggen laagstam. Henk is een van de pioniers van deze vereniging die ontstaan is om de hoogstamrassen van de provincie Noord-Holland te behouden. Zie www.hoogstamfruitnh.com
Henk is nog beroepsfruitteler geweest. Nu is hij een van de beste fruitkenners. Aldus is hij ook adviseur voor de 'Noorderlijke Pomologische Vereniging' www.npv-pomopost.nl
Ik had mijn tekst over laagstammen naar hem gestuurd. (Zie enkele blogs terug).".'k Heb net Conference peren geplukt van twintig jarige struiken bij een kennis beroepsteler."
Eind juli kan je al een voorloper van de herfgstframbozen proeven. In augustus zijn er al volop vruchten. Nu de bramen voorbij zijn vallen de overvloedige vruchten bij de herfstframbozen des te meer op; des te meer daar de merels die momenteel nog met rust laten. Bij de zomerframbozen toonden ze zich anders wel grote belagers!
Bij mij zijn al heel wat rassen zomerframbozen ten prooi gevallen aan wortelziektes. Tot nog toe heb ik die problemen nog niet gehad met herfstframbozen.
Het zou te mooi zijn als er geen concurenten zouden zijn. Bij mij snoepen de rode mieren graag mee van de zoete Fall Gold (Gouden Herfst). Attentvol plukken en inspecteren vooraleer te proeven. Dat doe je wel na een mierenbeet in je mond.
Het kan gebeuren dat een bes vies smaakt omdat stinkwantsen erover gelopen hebben.
Vanmiddag was er een soort familiebijeenkomst van deze brede, bruine Jerommekes beestjes. . Nog nooit had ik er vijf samen gezien rond een bes. Beleven die nu een goede tijd met het schitterende herfstweer van de laatste dagen?
Ik heb momenteel problemen met deze peer.
Een verre buur Paul Van Den Bergh, bracht een zakje peren. Ik herkende ze als Saint Remy. Ze komen van een hoogstam van minstens 60 jaar oud. De boom moet ik absoluut eens gaan bekijken. Meestal levert die een geweldige oogst.
Hij had vruchten bij van de vroege val. ( In een vorige blog ging het hierover!) Het zijn buikige peren. Mijn Saint Remys op kwee zijn meer langwerpig. De Saint Remys, de Winterklossen van mijn kindertijd in West-Vlaanderen, zijn de stoofperen bij uitstek. Maar daar kregen ze bij het koken een aantrekkelijke rode kleur. Hier koken ze wit, zowel mijn vruchten op kwee, als deze van de oude hoogstam. Twee jaar terug waren we in Hoeselt bij Jean-Pierre Billen, de man van de reizen met de Nationale Boomdaardenstichting. Hij had een heerlijk gerecht bereid met rood kokende Saint Remys. Tot 1985 stond de peer nog in de Nederlandse Rassenlijst als een roodkokende peer.
Zijn onze peren hier wel echte Saint Remys en geen Brederodes?
De Brederode ken ik onvoldoende.
Ik laat het niet aan mijn hart komen. Vanmorgen bakte Aleide een stevig en smakelijk ontbijt met schijven Saint Remy (?) in de pan , gebakken in olijfolie, samen met een spiegelei.
Metro, 13/09/2005
Tobback plukt eerste Rubinola-appel in Oetingen
Biofruitteler Danny Billens oogst dit weekend zijn eerste Rubinola, een relatief nieuwe biologische appelvariëteit. Federaal minister van Leefmilieu Bruno Tobback mag de eerste appel plukken. De Rubinola wordt omschreven als een aparte, maar lekkere appel met veel aroma, zoetzuur en sappig van smaak. De soort komt uit de Tsjechische republiek en is het product van de kruising van de Prima- en de Rubin-variëteiten. Dat schrijft Metro.
De Rubinola is geelkleurig en langs de zonnekant bloedrood. Ze worden in de tweede helft van september geoogst en zijn eetbaar tot eind februari of begin april. Volgens Billens is de Rubinola niet de meest productieve appel, maar wel ideaal voor fijnproevers.
bron: www.vilt. 13/09/2005
Als ik vanmorgen buitenkom in de stralend frisse ochtend,zie ik de Ecolette appelen rood blozen. Koude nachten bevorderen de kleuring sterk Dit ras Ecolette was het eerste resistente ras van Wageningen. Het was een kruising tussen Elstar, het smakelijke, Nederlandse ras bij uitstek en het Amerikaanse, resistente ras Prima. Ecolette kwam in 1996 op de markt. Ik leerde het kennen op de fruittentoonstelling van Het Olde Ras te Doesburg bij Arnhem in Nederland.
Het ras heeft een sterke groeikracht en is een kopgroeier. Voeg daarbij dat mijn exemplaar op de tamelijk sterke onderstam MM 111 staat en u begrijpt dat ik mijn boom al een kopje kleiner gemaakt heb.
Het ras wordt geplukt begin oktober en bewaart tot december. Het is een vaste,geelvlezige, sappige, zuurzoete, aromatische appel, met een aantrekkelijke rode pel. Mijn appelen henbben gewoonlijk een goede middelmaat. Bij grote dracht kunnen ze kleiner zijn. Dit jaar moet ik vasstellen dat er nogal veel uitval is door monilia. Dit heb ik vroeger niet gezien.
Je ziet ook een appel kan niet alle gaven hebben!
Het vergt wel wat ondervinding om appels op het juiste moment te plukken. Een liefhebber kan zijn vruchten iets later oogsten dan de beroepsmensen. Zij moeten oogsten met het oog op een lange bewaring in geconditioneerde frigos, waarbij de vruchten in een bepaalde gassamenstelling, plus lage temperatuur bewaard worden,
zodat het narijpen slechts zeer langzaam gebeurt. Wij oogsten op een verder rijpheidsstadium, maar te rijp is ook niet goed, want we willen toch een tijdje genot te hebben van onze oogst.
De vroegste rassen zijn intussen de wereld gepasseerd zoals men dat op zijn Vlaams zegt. Nu plukken we de herfstrassen en die gaan iets langer mee. We hebben het al over Jacques Lebel gehad. Een appel die er veel van weg heeft is het Gembloux ras President Roulin. Die heb ik vandaag geplukt. Rijp wordende appelen vormen een kurklaagje op de inplanting van de steel, zodat de vruchten gemakkelijker los komen. Dat merk je als wat vruchten beginnen te vallen. Je mag dit niet verwarren met de val van gestoken vruchten of wat men noemt vroege val. Een ras als Gravenstein, dat nu wel al voorbij is, of een winterras als Reinette Hernaut (een Gembloux ras) zijn er onderhevig aan.
Vandaag heb ik nog Signe Tillisch geplukt, een schurft en kankergevoelige, maar heerlijkre appel. Het waren maar enkele , geel-rijpe appelen, die praktisch zo te eten zijn. Men maakt een onderscheid tussen boomrijp: kunnen geplukt worden en eetrijp: Het (na)rijpheidsstadium om de appel te eten.
Met herfstappelen is de tussentijd kort. Met echte winterappelen ligt er wel 2 maand tussen.
Nog geplukt :o.a. Groninger Kroon en een Rode Gravenstein in de schaduwkant.
Als ik vergelijk met de reuzenoogst van vorig jaar heb ik nu maar een vierde van vorig jaar. Gelukkig dat ik met appelen mijn kost niet moet verdienen!
