Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
18-07-2005
Bramen en braambozen ...
DE EUROPESE VARIËTEITEN
Deze stammen direct af van de wilde Europese rassen, zonder veel tussenkomst van onderzoekers.
De meest bekende is 'Himalaya' , een rubus procerus. Ze komt uit Duitsland als 'Theodor Reimers'. Door vergissing met labels werd ze in Amerika hernaamd. Het is een felgestekeld, sterk groeiend en vrij vruchtbaar ras met half opgerichte, half liggende uitlopers tot 5 m. De middelmatig grote bessen hebben een gewoon goede bramensmaak. Tamelijk vroege braam: vanaf begin augustus. De vorstweerstand is vrij goed. Geen schade na de koude winter van '95-'96: -12° C, wel schade in '93-'94: snijdende vrieswind (-10°C) eind februari, na een zeer zachte winter. Die zomer bemerkte ik echter wel opvallend veel taksterfte. Toen ook heb ik geleerd dat het zinloos is een door vorst geraakte tak te behouden. De natuur doet er alles voor opdat er nog vruchtvorming zou zijn. De nog gevormde vruchten zijn echter erg ondermaats, maar voor de voortzetting tellen de zaden.
Bij dergelijke plant schiet er echter geen energie over om nieuwe takken te vormen voor het volgende jaar en volgt er weer praktisch geen oogst. Daarom: door vorst beschadigde takken direct afknippen. Alle energie gaat naar het vormen van nieuwe ranken voor het volgend jaar. Die groeien dubbel fors uit.
BRAMEN EN BRAAMBOZEN VOOR DE
ECOLOGISCHE TUIN
Ik heb nog goede herinneringen aan de lange zwerftochten tijdens mijn kindertijd, bramenplukkend in heggen en aan de kanten van het Wijnendalebos. Blijkbaar heb ik er iets van overgehouden...
In januari 1992 leerde ik Derek Jennings kennen, de gepensioneerde grote onderzoeker van het Scottish Crop Research Institute. Hij woont nu in Kent en is nog steeds zeer actief bij de plantenveredeling betrokken.
De heer Jennings is o.a. de maker van de zeer bekende frambozen 'Glen Clova' en 'Glen Moy'. De fameuze 'Taybes' en de 'Tummelbes', twee braambozen (kruising tussen braam en framboos) zijn zijn werk.
Dank zij zijn standaardwerk 'Raspberries and Blackberries' (1989), zijn artikelen en een bezoek aan zijn proefveld kreeg ik een beter inzicht in bramen en braambozen, kennis die ik u, beste lezer, graag wil doorgeven. In dit artikel zal ik het hebben over de variëteiten die in België en Nederland te verkrijgen zijn (of dit binnenkort zullen zijn).
In mijn tuin heb ik al heel wat kunnen experimenteren met het telen van bramen en braambozen. Bij de bespreking van de rassen zal ik regelmatig mijn eigen bevindingen verwerken. Daarbij moet je wel bedenken dat mijn bramenhaag tamelijk open staat , in een Kempisch klimaat en in vruchtbare zandgrond (Schijnvallei). Wij genieten volop van een massa vruchten in diverse smaken en geuren (aromas) , maar het kan soms ook anders lopen. Zo vernam ik uit lectuur dat bv. in 1935, mijn geboortejaar, de bramen tot de grond afvroren!
Nog iets over de vermelde rijpingstijd: deze kan in sommige jaren met één tot twee weken verschuiven. 1996 was een eerder laat jaar.
Meer algemene informatie over de teelt van bramen vind je in de VELT-uitgave Ekologische Teelt van Kleinfruit ( 1992 en dec 2000, derde volledig herziene druk) Dit artikel wil meer inzicht geven in de verschillende rassen en geldt als aanvulling.
De Worcesterbes stamt uit Amerika en behoort tot een andere soort : Ribes divaraticum, dan de stekelbes, Ribes uva-crispa. Vroeger beweerde men dat het een spontane kruising tussen stekelbes en zwarte bes betrof.
Worcester werd op haar beurt gekruist met zwarte bes. Het ras kreeg de naam BLACK VELVET en verschilt slechts zeer weinig van de Worcesterouder. De bessen hebben hetzelfde uitzicht, maar zijn iets zoeter.
Moet ik er nog bij vertellen dat de bessen zeer geliefd zijn bij de merels?
Ik scherm af met insectengaas. Dit kan ik gemakkelijk verwijderen om te plukken. Met de groene netten vroeger was het een en al hapering.
Beide rassen groeien zeer gezond. Geen Amerikaanse meeldauw, het witte pluis dat je op sommige stekelbesstruiken ziet. Aangetaste bessen verkleuren later donker bruin-zwart.
Ondanks de zware dracht is er toch nog veel groei. Er valt heel wat bij te snoeien s winters. Maar doe het niet zoals de Engelsen!
Ik heb het nog niet over de stekelbessen gehad. De vroege zijn nu al over hun hoogtepunt. Tijdens de vorige, natte week zijn er veel vruchten gebarsten.
Mijn beste stekelbes, de Worcester ( spreek uit Woesterbes) is voor de meeste mensen onbekend. Het is een ronde, donkere, rood-blauw-zwarte bes met een stevige, aangename, iets zuurdere smaak. Aan een struik hangen misschien wel 10 kg bessen.
Het ras vormt een grote struik van gemakkelijk 2 m hoog. Ik heb een solitaire struik staan met een omtrek van 8 m.
In Wisley, de bijna 100 Ha grote tuin en tevens hoofdkwartier van de Royal Horticultural Society, met meer dan 300.000 leden, was het mij opgevallen dat ze er dezelfde snoei op toepasten, die de Engelsen ook gebruiken voor stekelbessen. Dit wil zeggen : zeer kort snoeien; slechts een klein eindje tak laten staan. Dan teel je vuistdikke stokken met korte stompjes.Zo stonden er 3 dergelijke stokken per plant Ik was benieuwd om de plant s zomers terug te zien. Ik zag een wirwar van vegetatieve groei en geen vruchten. Hoe zou het ook kunnen als je praktisch al het vruchthout wegknipt. In hun boek Fruit schrijven ze dan ook letterlijk: In comparison with the gooseberry, it is not very productive. For cultural purposes treat it exactly the same way as the gooseberry. (In vergelijking met de stekelbes is zij niet zeer productief.
Snoei de plant precies op dezelfde mabier als de stekelbes.)
Insectengaas tegen preivlieg nu direct plaatsen? Vroeger moest ik het absoluut gebruiken. De laatste jaren is dit niet meer zo nodig. Beter niet wachten. De uien- of preivlieg is al actief vanaf begin mei, in achtereenvolgende generaties. Eenmaal heb ik het meegemaakt dat we na een maand thuiskwamen eind augustus en dat de prei onder het gaas helemaal overwoekerd was door muur. Na het wieden plaatste ik het gaas niet meer terug in de waan dat in september de vluchten wel voorbij zouden zijn. Was het de geur van de gekneude planten die massaal de vliegen had aangetrokken? Na een maand schoot er niets meer over!
De tweede vraag: aardbeien na aardappelen is niet zo aan te raden om wille van dezelfde 'tenenvreters': aaltjes of nematoden die leven van de wortels. In het aardappelveld heeft zich al een leger opgebouwd. Voor hen zijn de aardbeien dan gefundenes Fressen! Verzwakte planten zijn dan weer vatbaar voor andere plagen. Doch als je geen andere grond hebt is er geen keuze.
Wat het onkruid groene postelein betreft: alhoewel ik die zorgvuldig tracht te wieden, heb ik elk jaar nieuwe bezigheid.
Ik had eindelijk weer tijd om in de tuin te werken. Ik wou de wortelbedden zo onkruidvrij mogelijk maken, vooraleer het insectengaas, dat er tot nog toe los oplag, aan de vier kanten in te graven.
Bij de vorige wiedbeurt had ik de goudbesplanten laten staan. Nu waren het flinke planten geworden. Het verwonderde mij dat er zo weinig knopkruid in stond. Enkele moeten uitgestoken worden, want als ze iets ouder zijn krijg je ze er niet meer uitgetrokken. Hetzelfde is het geval met enkele forse planten groene postelein tussen de beide bedden in. De gele zomerpostelein mag , waar hij niet hinderlijk is, blijven staan. We gebruiken deze in soep en rauwkostschotels. Nooit meer zaaien. Na voldoende warmtedagen ontkiemen de zaden begin juni. Nog zon taaierd is de hanekam, een grasachtige. Laat het niet komen tot de pluimgrasstaarten.
Een vervelend onkruid vind ik een soort klaverzuring die zich voortplant met zaadbolletjes. De oudste zijn gestart met het vormen van een dik pinworteltje, waaraan zich rond de kraag een hoop nieuwe bolletjes vormen. Het is moeilijk om in een later stadium alle bolletjes uit te halen, te meer daar sommige vrij diep steken. Tegen de buitenkant groeit de hagewinde, met zijn lange en windende uitlopers met witte kelken. Het is een niet uit te roeien onkruid met de vertakte en diep wortelende wortels.
Na het wieden volgt de eerste oogst. De eerste wortelen komen van het uitdunnen. Het zijn al mooie worteltjes van de zaaibeurt eind april (Nantes type).
Toen ik naast de wc-wagen een put aan 't graven was kwam Miel. Hij kent wat van kruiden en zou aan de geïnteresseerden hierover vertellen.
Hij hielp mij om met de spade een wortel door te steken van de pruim die er naast stond. Het is een Reine Claude d'Ouilins, op onderstam myrobolaan of kerspruim, die ik 42 jaar gekleden plantte. Het is een grote boom geworden. De enting gebeurde op 30 cm hoogte. Als hoogstam met een enting op 2,20 m bereikt zo'n boom dicht tegen de 10 m hoogte. We moesten 12 jaar wachten op de eerste vruchten, die nooit erg talrijk geweest zijn.
De vrucht is een grote, gele, zeer lekkere pruim met een zacht kwetsbaar vel. Geen geschikte handelsvariëteit.
Er zit sleet op de boom. Trouwens een pruim heeft na veertig jaar zijn beste tijd gehad. Bij het graven zag ik de myceliumdraden van de honingzwam, Armillaria mellea. Ze zien er precies zwart-grijze schoenveters uit. De honingzwam is een zwakte parasiet die het gemunt heeft op de wortels van verzwakkende bomen.
In het voorbijgaan snoepte ik wat frambozen die tussen de bramen groeien.
Plots zag ik een donkerbruine vlinder met opengespreide vleugels op een bramenblad zitten. Ik had alle tijd om het te bekijken. Het had 2 oogjes op de voor - en op de achtervleugel, acht in het totaal. Ik kende deze vlinder nog niet, maar nu wel, en dit dank zij de mailgroep tuinieren op het seniorennet.
Het begon met een foto van een zeer gelijkend vlindertje, doch met 3 ogen op de voorvleugel. Een tweede persoon zette er een koevinkje bij met 2 ogen, zoals ik er eentje gezien had. Een derde persoon wist te vertellen dat dit een mannetje was. Een wijfje heeft er nog een derde stip bij. Lectuur achteraf wijst op grote variabiliteit.
Ik bof dat dit juist allemaal vandaag gebeurde!
In Thieme's Vlinderboek lijkt het wijfje precies degene met 2 oogvlekken. Verder lees ik dat het Koevinkje (Aphantopus hyperantus Linn.) een van de weinige vlindersoorten is , die ook bij regenweer rondvliegen. En van regenweer hebben we de laatste dagen ruim voldoende.
We eten nu de eerste braambessen van buiten: de SILVAN'S.
Silvan dateert van 1984 en komt uit Australië, waar men kweekte met materiaal uit de Verenigde Staten. De ene ouder is Marion, lange tijd de nr 1 van de bramen in Amerika. De andere ouder was een nakomeling van een kruising van braam met Boysenbes, een braamboos.
Silvan rangschikt men bij de bramen, maar er zit dus wel iets van framboos in. Het zijn lekkere bessen, doch ze hebben te lijden van het erg natte en koude weer van de laatste dagen. Trouwens ook de frambozen zien af door het vele water.
Ik heb de indruk dat Silvan een rijke en liefst een zwaardere grond nodig heeft. Ook is het ras gevoelig voor vorst. Door de -10 ° C van de nawinter bevroor een gedeelte van de langste uitlopers.
Vandaag kwam Julia helpen voor de voorbereiding van het Afrikaans Tuinfeest van aanstaande zaterdag. Voor het avondeten plukte zij mee de tuinbonen of labbonen. Die waren haar, alhoewel ze ook al tot de gelederen van de senioren behoort, totaal onbekend. Het was de eerste plukbeurt dit jaar. In de Organic Catalogue van Chase Organics en de Henry Doubleday Research Association (de Engelse VELT) staat een ras tuinbonen, waarbij men aanraadt deze al in oktober te zaaien. Gezien de positieve ervaringen met de ajuinen in de vorige blog, zal dit een van de volgende experimenen worden!
Tuinbonen hebben voor onze gezinsleden een zeer attractieve smaak. En toch houden sommige mensen er niet van. Gelukkig vielen ze bij Julia wel in de smaak.
Gisteren heb ik de laatste uien gerooid, die ik in oktober geplant had.
Vorig jaar kwam ik toen in de AVEVE winkel en zag er in de herfst te planten plantuitjes liggen. Ik wou dat ook eens proberen. Ik oogste mooie, ovaalvormige ajuinen, ras Sturon?
Het interessante is dat ik kan vergelijken met ernaast in het voorjaar geplante bolletjes. Die zijn nog aan het groeien, maar ze zijn nog erg klein. Waarom ? Groeiremming door de droogte in een vroeg stadium waarin ze daar het meest gevoelig aan zijn? Ze groeien toch in dezelfde grond! Was het minderwaardig plantmateriaal?
Op datzelfde perceel had ik ook vergeten sjalotten geplant, die al wat worteltjes hadden gevormd. Die hebben eveneens met goed gevolg de winter overleefd en behoorlijk opgebracht. Vergelijk met een voorjaar , enkele jaren terug, waarin het lange tijd te nat was om de grond te bewerken. Dat jaar werd het niets met de sjalotten. Ze werden pas begin mei geplant. Er was een erg slecht uitlopen en de gevormde knolletjes waren pietluttig.
Een oude tuinvrouw plantte haar sjalotten liefst in februari.
De GOUDBES (Physalis pubescens) is een physalissoort die inheems is in de meeste staten - behalve de warmste - van de Verenigde Staten. De goudkleurige bessen zijn iets kleiner dan deze van de ANANASKERS, de meer bekende tropische familiegenoot met oranjekleurige bessen, die als delicatesse verkocht worden. Men gebruikt deze bes meestal om met de bes - met opengevouwen vruchtblaadjes - een dessert te bekronen.
Dit familielid (Physalis peruviana) komt uit het tropisch klimaat van Midden - en Zuid Ameroka. Je kan deze bij ons telen indien de plantjes warm voorgekweekt werden. Buiten zaaien kan ook, doch ons groeiseizoen is meestal te kort om nog rijpe vruchten te bekomen.
De goudbes is wat kleiner dan de anaskers, maar ze is een veel betere drager. Elk jaar worden de meeste bessen rijp. In het warme 2003 was dit al vanaf begin augustus; anders een tiental dagen later en dat gaat door tot de eerste vorst.
Vroeger had ik al diverse keren goudbes gezaaid. Het was al gebeurd dat deze zich spontaan hadden uitgezaaid, doch hoogstens een paar plantjes.
In 2000 zaaide ik biologisch zaad van de Franse onderneminfg Terre de Semences, nu vervangen door Kokopelli. (Ze hebben een interessante website).
Ik zaaide in april en veel vruchtjes werden rijp. Ik had ze wel te dik laten staan. Men laat best een tussenafstand van een halve meter. Het wordt een bossige plant van een halve meter, met veel, mooi ingepakte bessen. Wanneer ze rijp zijn en van groen naar geel verkleuren vallen ze af. Je hebt ze alleen maar regelmatig op te rapen, want in aanraking met de grond begint het omhulsel te ontbinden. Op een schaal in huis bewaren de gave, ingepakte bessen opvallend lang. Met kerstmis kan je er nog van snoepen.
Het plezante nu is dat deze variëteit zich massaal uitgezaaid heeft in mijn tuin.
Telkenjare heb ik een overvloed aan plantjes. Gemakkelijk. Niet meer omzien naar uitzaaien. De zaden ontkiemen einde mei. Op passende plaatsen mogen ze uitgroeien. Soms verplant ik met natte kluit. De wortels mogen niet verstoord worden.
Na de regen hebben we er nu een aantal in potten gezet voor de tombola op het Afrikaans Tuinfeest van aanstaande zaterdag 9 juli.
Vandaag, 1 juli was het voor mij een verlofdag: niet werken in de tuin, maar een ganse dag Esperanto maraton. De eerste maal dat ik dat meemaak. Een ganse dag enkel Esperanto , la internacia lingvo ( de internationale taal) spreken. Na 2 jaar Frans of Engels zouden we er nog niet veel van terecht brengen!
Voor mij was het dubbel aangenaam, want een van de gvuidantoj (gidsen) was de nu 80 jarige, - doch die er maar zeventig uitziet,- Frederik Vanden Brande, de man die aan de basis ligt van van de compostbeweging in Vlaanderen en in enkele ontwikkelingslanden. Frederik volgde in 1976 Jan Heyman, de stichtende voorzitter van VELT, toen nog Vereniging voor Ekologische Land en Tuinbouw vzw op. Ik was secretaris. Op zijn thuisbasis, Hof ter Winkelen te Londerzeel nam hij het initiatief voor het composteren van snoeiafval volgens de methode Jean Pain. Jean Pain was een Franse bosbouwer die in de Provence omstreeks 1970 startte met het composteren van de snoeiafval die men bekwam bij het aanleggen van brandgangen. Met de compost creëerde hij een tuin in die droge streek. Op een congres in Brussel toonde hij er een filmpje over, dat op ons een sterke indruk maakte. Wat ik het best onthouden heb, was de sterke borstwering die men moest maken om de wilde zwijnen uit de tuin, waarin men de compost gebruikte, te houden! (Nog wat anders dan merels!)
In 1977 nodigde Frederik Jean Pain en zijn vrouw Ida uit naar Londerzeel en ontstond de voorbeeldwerf bij uitstek voor het composteren. Je kan er nu nog elke eerste zaterdag van de maand een kijkje gaan nemen.
Een van zijn werfleiders was Gerrit Van Dale, de man achter Vlaco , de Vlaamse Compostorganisatie vzw , met intussen o.a. de duizende compostmeesters. Zo weet een compostmeester die dit leest waar Abraham zijn mosterd (mustardo , alle zelfstandige naamwoorden eindigen in het Esperanto op o) haalde.
Eerst tussen twee vlagen in de AFRIKAANSE BONEN verplant, die Aleide meegebracht heeft uit het dorp Going in het hoge noorden van Kameroen.
Ze waren eerst op een minder geschikte plaats uitgezaaid. Ik veronderstel dat het lage bonen zijn, maar ze lijken toch aanstalten te maken om wat hoger te groeien. Enkele zijn dan ook tegen de staken uitgeplant Ik ben benieuwd wat er zal van geworden.Ze komen tenslotte uit een tropische streek. Ze kiemden en groeiden tot nog toe zonder problemen. Alleen jammer dat ik wegens de droogte zo lang moest wachten om te verplanten.
Ik hoop dat ze tegen het Afrikafeest van zaterdag acht dagen al weer vlot aan het groeien zijn.
Aan de resterende staken werden de snijbonen HELDA en EVA gezaaid, de PEA BEAN,(erwtenboon, mooi rond, de helft wit, de helft bruin), die zowel als peul en als droogboon kan gegeten worden.
En tenslotte een nieuwe runner bean (pronkboon) van Chase Organics SUN BRIGHT. 'De gouden bladeren en rode bloemen zijn decoratief genoeg om ze te incorporeren in een bloemenborder of in een keukentuin.'
Aan de zuidkant van het huis is er een afgedekt terras met doorschijnende platen. Vier jaar terug plantte ik aan de beide palen enerzijds Swenson Red, een Amerikaans, pitloos ras en anderzijds Bianca. Voor zover ik weet een witte wijndruif. Deze plant is nog niet zeer
ontwikkeld en zal dit jaar zijn eerte trosjes geven. Op dit ogenblik zijn de besjes nog heel klein. Dit in tegenstelling met de zeker erwtendikke bessen van de Swenson Red. Vorig jaar gaf deze zijn eerste vruchten. De plant is zeer sterk gegroeid. De hoofdrank heb ik vorig jaar horizontaal onder de dakgoot geleid. De zijtakken leidde ik onder de profielbalken. In het hout heb ik halve oogvijzen gedraaid en legde de de ranken er in. De vele trossen nu beloven een flinke oogst. In september zal ik de merels trachten weg te houden door af te schermen.
Jasmien en Jonathan hebben ze gevonden de rijpe blauwbessen. Bluetta, Bluehaven en Goldtraube zijn de vroegst rijpende rassen. De rij wordt afgesloten door Elliot, waarbij je de laatste bessen kunt plukken begin oktober.
Mijn vochthoudende zandgrond is er goed geschikt voor. Ik heb de PH, de zuurgraad moeten verlagen door het mengen van turf.
Mijn oudste plant heb ik al 42 jaar. Die stond vroeger op een andere plaats, waar er haast niet naar omgekeken werd. Tijdens de uiterst warme en droge zomer van 1976, was de plant op sterven na dood, praktisch helemaal verdroogd. Toen kreeg die nog geen afdekking. Een afdekking met zuurder strooisel, b.v. van dennennaalden is heel interessant om de verdamping te verminderen.
Ik maakte al aanstalten om te gaan gieten, maar de regen van deze nacht was een godsgeschenk. De rijpende bessen hebben vocht nodig om goed te ontwikkelen
Niet alleen de rode - maar ook de zwarte frambozen zijn rijp.
Bij ons zijn de zwarte frambozen relatief onbekend. In Amerika zijn ze inheems. Men heeft heel wat cultuurrassen ontwikkeld. Een hiervan is het ras Bristol. Dit heb ik staan. Niet alleen wij vinden de bessen lekker maar ook bij de merels zijn ze zeer geliefd.
Zwarte frambozen vallen op door hun roze-groene stengels met flinke stekels. Het gewas heeft sierwaarde.
Sinds ik de groene netten vervangen heb door afdekking met gaas gaat alles veel gemakkelijker. Geen haperende bessen meer als je het net opheft om te kunnen plukken. Met een breedte van 3.66 m kom je goed toe. Onderaan worden de panden bijeengehouden met wasknijpers.
Uit de E-post:
Ik ben op zoek naar een pruimenboom met donkerbruinrode bladeren . Er staat er een in de tuin, maar ik ken geen afkomst of een naam. Het zijn kleine pruimpjes die nu bijna rijp zijn en ze hebben de grootte van een pingpongballeke, dus niet groot.
Hopelijk kunt u me helpen?
Mijn ervaringen met pruimen met rode bladeren:
Op een tombola van De Wielewaal won ik ooit een sierpruim met kleine, rode blaadjes. Ik heb nooit vruchten gezien. Ik weet zelfs niet of die bloeide, maar waarschijnlijk wel.
Vervolgens kwam ik op een paar plaatsen waar ze de Traiblazer hadden staan. Ik heb ooit de vruchten geproefd en die smaakten niet onaardig. De vruchten waren donkerrood en ongeveer de grootte van een pingpongbal of iets groter?
De Trailblazer zou een complexe kruising zijn, uitgaande van de kerspruim. Wie kan er mij meer over vertellen?
Een kleine 25 jaar terug, bij het begin van onze Veltwerkgroep fruit, bracht Leo Peeters jonge pruimenboompjes mee , die hij uitdeelde aan de geïnteresseerden. Hoe hij ze vermeerderd had, zou ik aan hem moeten vragen. Hij had de oorspronkelijke boom ontdekt langs het Kempisch kanaal in Brecht en dacht oorsprokelijk met kersen te doen te hebben.
Ik heb er 2 forse bomen van staan. Het zijn gezien het zeer vroege bloeitijdstip en de opgaande groeiwijze, duidelijk pruimen die tot de soort Kerspruim, Prunus seracifera behoren. Dit jaar zijn er uitzonderlijk veel vruchten, zoals trouwens aan al mijn overige Kerspruimen.
De vruchten hebben de grootte van een kers. Nu al zijn het rood kleurende vruchten en worden ze belaagd door merels. Her en der vind ik afgepikte vruchten, die ze wat verder hadden laten vallen. Bij rijpheid zijn het niet onaardig smakende vruchten met een knappende pel en waterig vlees. De smaak is tamelijk goed. Maar zoals ik al zei, de merels zijn de voornaamste plukkers.
Er lijken nog meerdere, vruchtdragende, rode pruimen te bestaan, maar die ken ik niet. De beste vruchten lijken deze van de Trailblaizer te zijn.
De Braamboos ,half braambes, half framboos SUNBERRY is de eerste braamboos waarvan we buiten al enkele dagen bessen plukken. Ook de allereerste Medana Taybessen (de gestekelde) worden rijp. De Buckingham, de stekelloze mutatie staat iets meer in de schaduw en komt later. In de plastiektunnel zitten we al in de middenpluk.
De Sunberry is een creatie van East Malling met een kruising tussen een Rubus ursinum (een bramensoort) en een zaailing van de framboos Malling Jewel. Het is een felle groeier. Men raadt aan op 4,5 m van elkaar te planten.
De vruchten hebben de grootte en de vorm van Loganbessen. Ze zijn kleiner dan de Taybessen. De rijpe bessen zijn donker roodbruin. De smaak is tamelijk goed. Ze missen wel het rijke aromatische van de Taybessen. De productiviteit van beiden is vergelijkbaar.
Wellicht is de smaak beter op een klei of leemgrond? Binnenkort zal ik kunnen vergelijken met de bessen op de Poldergrond bij Andre Lagrou te Leffinge.
De ranken zijn gestekeld, met wat sierwaarde.
Vanmorgen bekeek ik de bessenstuiken uit de vorige blog nog eens en ik was totaal verrast nog een leger vretende rupsjes aan te treffen.
Ik heb nu tak na tak systematisch van onder naar boven onder handen genomen, terwijl ik de tak naar alle kanten draaide om de onderkant van de blaadjes te zien. Tegen de onderkant van het blekere blad vallen de donkere rupsjes beter op.
