Het andere vrouwelijke fenomeen was Marlene Dietrich (1901 - 1992).
Ze debuteerde als revuedanseres en oogst later succes met haar rol als Lola in de film "Der Blaue Engel" in 1929.
Ze was een mysterieuze vrouw die zelfs van haar geboortedatum geheim maakte. In '30 verhuisd ze naar de States waar ze nog opmerkelijke successen opnam, o.a. "Marroco" met Gary Cooper, "Shanghai Express" "Blonde Venus" "The Scarlett Empress" e.v.a. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt ze nog bekender met haar vertolking van het lied Lili Marleen, geschreven in 1915 en aan weerszijden van het front geliefd. Ze wordt door Hitler gevraagd terug te keren naar Duitsland. Hij ziet in haar het toonbeeld van de Duitse vrouw. Maar ze weigert. Ze verafschuwt alles waar Hitler voor staat.In 1961 speelt ze ook in de opmerkelijke film "Judgment at Nuremberg", een indringend rechtbankdrama over één van de processen die de Amerikanen hielden in de Duitse stad Neurenberg vlak na de Tweede Wereldoorlog, naast Spencer Tracy, Burt Lancaster and Richard Widmark. De film word genomineerd voor 11 Oscars waarvan hij er 2 in de wacht sleept. Dietrich is niet zomaar een filmster. Ze is een symbool van glamour en verleidelijkheid. Haar seksuele escapades zorgen voor bewondering en minachting. Ze kwam er openlijk voor uit biseksueel te zijn, wat in die tijd niet zo evident was. Ze draait nog tot 1978 als ze haar laatste film opneemt met niemand minder dan David Bowie "Schöner Gigolo, armer Gigolo".
Ook een icoon in de Amerikaanse film was Humphrey Bogart (1899 - 1957). Bogart brak door met de film The Petrified Forest (1936) naast Bette Davis en Leslie Howard. Hij werd voor de rol op voorspraak van Broadway-collega Leslie Howard verkozen boven Edward G. Robinson. Zijn prestatie bracht hem een langdurig contract met Warner Brothers en hij maakte in de periode 1936-1940 28 films, waarin hij meestal een gangsterrol had. In 1941 leverde hij zijn beste prestaties met rollen in "High Sierra" en "The Maltese Falcon". In de jaren daarna maakte hij nog meer klassiekers, als "Casablanca", "Key Largo" en "The Big Sleep"."Bogie" ontving in 1951 een Oscar voor beste acteur voor zijn rol in "The African Queen", vanaf toen gaat het het zijn gezondheid bergaf en sterft hij uiteindelijk in zijn slaap aan keelkanker. Hij was dan ook een verstokt roker, wat in die tijd een pluspunt was in de films. In één en dezelfde adem met Bogart, Spencer Tracy en Gary Grant, kom je uiteraard bij Katharine Hepburn (1907 - 2003), niet te verwarren met het andere talent Audrey. Katharine werd ook de Oscar -lady genoemd omdat ze niet minder dan 8 nominaties in de wacht sleepte en ze er in totaal 4 naar huis mocht meenemen. In de Jaren '30 liep het niet allemaal over rozen, want de concurentie met Marlene Dietrich, Mae West en Joan Crawford was bikkelhard. In '39 deed ze auditie voor "Gone With The Wind", maar ze werd afgewezen ten voordele van Vivien Leigh. Vanaf 1940 begon dan haar fantastische carrière met Spencer Tracy, waar ze acht films mee speelde en Bogart in "The African Queen". In '81 ontving ze op 74-jarige haar vierde Oscar voor "One Golden Pond", naast Henry en Jane Fonda. Ze speelt nog tot in '94 mee in TV-reeksen en overlijd in 2003.
Henry Fonda (1905 - 1982) mag zeker niet in het rijtje der groten vergeten worden. Hij begon zijn carrière in 1935 en in '40 speelde hij in "The Grapes of Wrath", een aangrijpend familiedrama die 7 nominaties kreeg en er 2 Oscars mee won. Fonda was een veelspeler, met soms 4 film per jaar. We kennen hem uiteraard het best als de koele cow-boy, Frank met een meesterlijke rol in "Once Upon a Time in the West van Sergio Leone, waar we verder in het boek op terug komen.
Ook baanbrekend was Orson Welles en in het bijzonder met zijn eerste lang speel- film.Citizen Kane. Orson was ook een duizendpoot, die de film schreef, produceerde, regiseerde en er zelf in meespeelde. Eerder, in '38 haalde Welles al het nieuws door zijn radioprogramma "War of the Worlds" zodanig aan de man te praten, dat men echt dacht dat de VS werd aangevallen daar marsmannetjes, wat enorme paniek veroorzaakte.
Alhoewel hij echt commerciële successen haalde werden zijn films alom geprezen.
Ook een natuurtalent was ontegensprekelijk Audrey Hepburn (1929 - 1993), geen familie van Katharine, maar wel in België geboren. In 1948 kreeg ze haar eerste rolletje in een Nederlandse film. Ze werkte ook als model en in Zuid Frankrijk werd ze opgemerkt door Colette, een schrijfster, die haar wilde voor een rol in een stuk voor Broadway, "Gigi".
Audrey deed dan een auditie voor "Roman Holiday", een film waar Elizabeth Taylor normaal de hoofdrol zou spelen, maar door problemen met contracten kon Hepburn de rol in de wacht slepen. Ze speelde daaar samen met Gregory Peck, die onmiddellijk doorhad dat ze met een natuurtalent te maken hadden van uitzonderlijke schoonheid en Hepburn kreeg al voor die eerste film een Oscar. Vanaf toen was er geen houden meer aan. Ze speelde films naast Fred Astaire, Bogart, Gary Cooper, Cary Grant, Peter O'Toole, George Peppard, Sean Connery en vele anderen. Haar grootste succes was ontegensprekelijk "Breakfast at Tiffanys" ('61)waarvan de poster nu nog iedere dag wereldwijd verkocht word. Ook "My Fair Lady" ('64)scoorde uitstekend met acht Oscars. Ook het overbekende Moon River, van Henry Mancini
werd via "Breakfast at Tiffanys" een monsterhit.
Ook van een buitenaardse schoonheid was Grace Kelly
(1929 - 1989) die tegen de zin van haar
familie, besloot actrice te worden en speelde op 22-jarige leeftijd in haar eerste film. De volgende jaren
speelde Kelly in verschillende films, waaronder drie van Alfred Hitckcock, Dial M for Murder, Rear Window beiden in '54 en To Catch a Thief in '55 en in
de western High Noon in '52 naast Gary
Cooper. In 1955 kreeg ze een Oscar voor
beste actrice in The Country Girl met
Bing Crosby. Tijdens de opnames van deze film had ze een korte affaire met Crosby
maar deze affaire werd geheimgehouden om de reputaties van beide acteurs te
beschermen.In 1956 speelde ze in haar laatste film, de muzikale komedie High
Society. Door haar huwelijk met prins Reinier moest ze het acteren
opgeven, dit overigens zeer tegen haar zin.
Bij de klassiekers hoort ontegensprekelijk Frank Sinatra (1915 - 1998). Hij was een Amerikaans zanger, acteur, filmproducent en filmregisseur. Bij het grote publiek was hij wel best gekend als The Voice, en niet in het minst met nummers als, "New York, New York" "LA is My Lady" "My Way" en zijn topper "Strangers in the Night" die in '66 een wereldhit was. In de vijftiger en zestiger jaren was Sinatra een populaire attractie in Las Vegas. Hij was bevriend met Dean Martin, Sammy Davis Jr., en Peter Lawford, en samen vormden zij de Rat Pack een losse groep muzikanten en zangers die vrienden waren en samen feest vierden en ook wel in opspraak kwamen vanwege maffiapraktijken.Samen met andere Rat Pack-leden speelde hij in een aantal films, waaronder "Ocean's 11", "Sergeants 3" en "Robin And The 7 Hoods". Zijn beste prestatie leverde hij met de film "From Here to Eternity" een orlogsdrama uit 1953 met Montgomery Clift, Burt Lancaster, Deborah Kerr, Donna Reed, en Ernest Borgnine waar Sinatra een Oscar mee won. In totaal kaapte de film 8 Oscars mee naar huis.
Wie we zeker niet mogen vergeten is de koning van de suspence, Alfred Hitchcock (1890 - 1980). Zijn carrière startte al in 1923 met een 10-tal stomme films en in '29 kwam zijn eerste geluidsfilm uit "Blackmail". Hij was ook een regisseur die met alles en nog wat experimenteerde. Zo draaide hij de film "M Dial For Murder" uit '54 al in 3D en moest men toen al met een brilletje de film gaan bekijken wat niet bij iedereen in de smaak viel en zo werd er ook een normale versie van uitgebracht, die dan wel overal in de zalen te zien was. Het geeft weinig zin om zal zijn films op een rijtje te zetten, het waren stuk voor stuk meesterwerken, maar "The Birds" uit "63 spring er wel uit vanwege de techniek die Hitchcock toen toepaste. De film was de eerste waarbij op grote schaal montagetrucs werden gebruikt. Veel vogels waren eerst gefilmd en daarna in echte filmbeelden gemonteerd. Om het gekrijs van de vogels te simuleren werden voor het eerst in de filmgeschiedenis synthesizers gebruikt.
Na The Birds ging het verrassend snel bergafwaarts met de meester. Marnie ('64) werd door critici gekraakt en werd een flop. Pas tientallen jaren later kreeg de film veel herwaardering. Hierna sloeg Hitchcock een nieuwe maar weinig succesvolle weg in, met twee politieke thrillers: Torn Curtain ('66), en Topaz ('68) over een samenzwering op Cuba. Door gebrek aan succes besloot Hitchcock in '72 naar Engeland terug te keren om daar de film Frenzy te maken. Deze stijlvol gefilmde thriller over een stropdassenmoordenaar, wordt gezien als het laatste meesterwerk van Hitchcock. Zijn carrière werd 1976 afgesloten met de vrij onbekende zwarte komedie Family Plot.
Ondanks zijn schitterend filmwerk was Alfred zelf nogal een psychopatisch type.
Hij beschouwde zijn favoriete actrice uit the Birds, Psycho, Marnie en 39 Steps als zijn persoonlijk bezit en vernederde haar zelfs op de set waar iedereen bijwas. Zij moest wel alles slikken anders zou ze niet meer aan de bak komen.
In 1980 overleed Hitchcock op 80-jarige leeftijd aan nierfalen.
Je kan er natuurlijk niet omheen, Marilyn Monroe (geboren als Norma Jeane Baker) is met voorsprong het grootste filmicoon aller tijden. Niet vanwege haar geweldige acteerprestaties, maar omwille van de enorme sexy uitstraling dat zij toen had op het witte doek.
Zoals bij velen verliep haar carrière niet van een leien dakje. Haar moeder was drugsverslaafde en Norma Jeane werd opgevoed bij vrienden. Op haar 16de was ze verplicht om te trouwen, anders moest ze naar een weeshuis en zo huwde ze haar 21-jarige buurjongen. Tijdens zijn legerdienst poseerde Norma al voor naaktfoto's en toen haar man terugkeerde scheidde het stel.
Dan ging ze acteerlessen volgen, liet haar haar blonderen en nam de look van het domme blondje aan en met succes. na een reeks mindere films scoorde ze wel goed in '52 met "Monkey Business", in '53 met "Gentlemen Prefer Blondes" samen met Jane Russell en ook hetzelfde jaar nog "How To Marry a Millionaire" met andere schoonheden zoals Betty Grable en Lauren Bacall. In '54 komt de film in de zalen met de legendarische scène waar de witte jurk van Monroe opwaait in "The Seven Year Itch". Een scène die heel New York in rep en roer zette voor de opnames, maar uiteindelijk werd die dan in de studio opgenomen. Ondertussen huwde ze in '54 de ook legendarische honkbalspeler Joe DiMaggio, en die was niet opezet met al die belangstelling voor het onderstel van Monroe en zo liep het huwelijk al na zeven maanden spaak, maar ze bleven wel goede vrienden. Na "Bus Stop" die ze draaide met Don Murray in '56 richt ze op het einde van de jaren '50 haar eigen productiehuis op en huwde toneelschrijver Arthur Miller in 1956.
Ze draaide dan "The Prince and the Showgirl" met Laurence Oliver, maar de film werd meer als een flop onthaald, wat later dan weer werd tegengesproken.
