Ik herinner mij nog de tijd dat De Standaard de gazet was van de katholieke Vlaming en AVV-VVK in haar hoofding vermeldde. Het was de tijd van figuren zoals Dendermondenaar Louis De Lentdecker, een rechtgeaarde gevoelsmens. Hetgeen we de laatste dagen te lezen krijgen van Bart Brinckman doet mij meer en meer twijfelen aan de "kwaliteitskrant". Terwijl werkelijk iedereen erover eens is dat Caroline Gennez een fout gemaakt heeft bij de toewijzing van de ministerportefeuilles gaat journalist Brinckman -nota bene hoofd van de Wetstraatredactie van De Standaard!- een pleidooi voor haar afsteken. Ongezien is zoiets. Een journalist die bijna een liefdesverklaring aflegt voor iemand die totaal niet in de lijn ligt van zijn eigen krant en die een flater van formaat maakte. Is hij misschien verliefd op haar of is het iets anders? Ik hoop dat het bestuur van De Standaard dit ook opmerkt en de nodige conclusies hieruit trekt. Als ik linkse blabla wil lezen koop ik wel De Morgen hoor.



Een kroko kan Caroline redden

Het socialisme moet gezellig zijn of niet zijn. De boutade van Steve Stevaert klinkt verrassend actueel. Het is de laatste maand wat geweest voor Caroline Gennez. Voortdurend trachtten 'militanten' haar te destabiliseren. Eerst lekte uit dat de electoraal gebuisde Flor Koninckx vooraf werkzekerheid kreeg en bijgevolg tot zijn pensioen moet worden betaald. Vervolgens vocht de voorzitter onbewust voor de camera's een robbertje uit met Mia De Vits die de SP.A-voorzitter een democratisch deficit verweet. Afgelopen week lekte ontluisterend intern mailverkeer uit dat de aanstelling van de SP.A-ministers in de Vlaamse regering voorafging.

Gennez heeft de afgelopen twee jaar keihard geknokt. Ze overleefde de jongste verkiezingsuitslag. De onderhandelingen verliepen vlekkeloos, haar keuze van de drie ministers was verrassend, maar verdedigbaar. Alvast het buitenwerken van Frank Vandenbroucke werd ruim gedragen door de partijtop. Toch slaagt ze er maar niet in om haar hakken in het zand te zetten. Ze wankelt bij de minste windstoot. Enfin, dat trachten haar tegenstanders ons te doen geloven.

De gevolgen van het uitlekken van het mailverkeer kunnen rampzalig zijn. De geprinte versie werd op het SP.A-hoofdkwartier aan de Grasmarkt gepikt, ingescand en verspreid. Kan de voorzitters haar eigen medewerkers nog vertrouwen? Haast iedereen mag worden verdacht van medeplichtigheid aan het delven van haar graf.

Los van het persoonlijke aspect verzandt ook de partij in een sfeer van algemeen wantrouwen. Elke politicus die in de betreffende mail van Barteld Schutyser - een nauwe vriend van Gennez - wordt genoemd, bekijkt de voorzitter plots met heel andere ogen. Want wat Schutyser schreef, was misschien een reflectie op wat Gennez of een van haar getrouwen hadden ingefluisterd. Het misprijzen, het dedain waarmee over kandidaat-ministers wordt gesproken, klinkt niet als een uitnodiging om elkaar in de armen te vallen.

De mail leest ook vernederend voor de zogeheten 'kroko's', de krokodillenraad waar oudgedienden zoals Louis Tobback, Freddy Willockx of Louis Vanvelthoven op tijd en stond van gedachten wisselen. Aan het begin van de vakantie werd ook daar het lot van die 'veel te rechtse en veel te Vlaamse' Vandenbroucke herbevestigd. Gennez kreeg bovendien 'het volste vertrouwen'. Dat was niet in het minst te danken aan de manier waarop ze de kroko's uitzicht gaf op inspraak.

Daarom verbaast het niet dat uitgerekend Louis Tobback en Freddy Willockx hun ergernis ventileren. Het was een pijnlijk ontwaken dat Gennez andere adviseurs meer vertrouwde dan een stelletje zestigplussers met een stevige staat van dienst. Dat één ervan niet eens een functie bekleedt binnen de partij, verguldde de pil niet echt.

Volgend weekend organiseert de partij een tweedaags 'visiecongres' over de hedendaagse invulling van het socialisme. De allusies naar het mailverkeer zullen niet bij te houden zijn. Gennez kan een mea culpa slaan. En misschien is dat ook nodig. Even het hoofd buigen, iedereen begaat wel eens een stommiteit. Voorts zijn toppolitici slim genoeg om te weten dat er op delicate momenten niet altijd diplomatiek taalgebruik wordt gehanteerd.

Toch is er meer nodig. 'Op het moment dat de voorzitter onder vuur komt te liggen, zou het misschien beter zijn dat die stille groep haar openlijk verdedigt. Ik ben blij dat Louis Tobback dat wel in de meest duidelijke bewoordingen heeft gedaan', vertelde Freya Van den Bossche vorige week in De Standaard. De Vlaamse minister benadrukte dat Gennez de beslissing rond Vandenbroucke 'niet zonder reden en niet zonder steun' had genomen.

Welaan dan. Is zo'n congres dan geen uitstekende gelegenheid om Gennez voluit te steunen? En als de nieuwe garde het niet aandurft om zijn nek uit te steken. Waarom staat er dan geen kroko op om te doen wat hij in dit soort van situaties moet doen: slaan, maar vooral zalven. Om vervolgens tot eenheid op te roepen.

Goed vijf jaar geleden verzeilde Open VLD in een uitzichtloos conflict over het migrantenstemrecht. Op het einde van een dag vol ruzie en verwijten nam een moegetergde Willy De Clercq het woord. Op een ongezien emotionele manier riep hij op om de rangen te sluiten. Hij kon het niet aanzien dat de partij voor zijn ogen aan ruzie ten onder ging. Waar wacht Louis Tobback op? Of Steve Stevaert? Of voelt iemand zich geroepen om de voorzittershamer over te nemen? Dat hij het dan snel doet. Anders blijft er geen partij meer over.

Bart Brinckman leidt de Wetstraatredactie.