DE WETTEN ZIJN ER VOOR DE MENSEN...

...de mensen niet voor de wetten.

Wetten worden gemaakt om de maatschappij te ordenen en in principe met de bedoeling deze zo goed mogelijk te laten functioneren in het voordeel van alle burgers. Goed punt voor de wetten.

Ze beschermen bovendien vaak de zwakkeren tegen de uitbuiting van de sterkeren. Nog een goed punt voor de wetten.

De wet volgen is dus een voor de hand liggende houding die alle burgers dienen aan te nemen. Leve de wet(ten) !

Maar wetten zijn mensenwerk; zij zijn dus in principe nooit volmaakt. Ze zijn zelfs nooit af en dienen daarom alleen al courant aangepast, aangevuld en... geschrapt.(1). Blindelings de wet volgen, en de wet boven alles stellen kan dus niet goed zijn. M.a.w. de burger moet kritisch blijven tov de wetgevers en wanneer het geweten (een veel absolutere norm dan de – menselijke – wet) zegt dat de wet slecht is moet er gereageerd worden. Dat kan op allerlei manieren, van brieven schrijven tot manifestaties en – in het ergste geval – tot burgerlijke ongehoorzaamheid en...revolutie !

Dat ‘brieven schrijven’ kunnen we allemaal wel eens, en het zou misschien goed zijn dat onze politici wat meer reacties krijgen van de ‘wakkere burgers’, zodat ze weten wat er bij hen leeft en ook dat ze er zo maar niet op aan mogen klossen. Manifestaties enz. organiseren zullen we maar beter overlaten aan mensen met een breed informatieveld, groot analysevermogen en dito organisatietalenten : echte voortrekkers en liefst idealisten, want ook dit blijven mensen en het eigenbelang, de machtswellust en de demagogie liggen hier om het hoekje te loeren. Denk maar aan alle extremismen en fundamentalismen. Deelnemen aan deze manifestaties is natuurlijk wel voor de meesten onder ons mogelijk en wenselijk

Om samen te vatten : wetten zijn in principe goed en moeten, nogmaals ‘in principe’, gevolgd worden. Maar wetten zijn geen absolute regels, omdat ze mensenwerk zijn (ik laat hier de discussie over ‘natuurwetten’, voor sommigen ‘goddelijke wetten’, buiten beschouwing).

Maw ‘de wetten zijn er voor de mensen’ maar ‘de mensen niet voor de wetten’.

Hadden bv. de Duitsers eerder ingezien waar Hitler mee bezig was en er met durf op gereageerd, er zou ons een berg...gebergten aan ellende gespaard gebleven zijn. Hadden de arbeiders zich aan het einde van de 19° eeuw niet georganiseerd, en waren ze niet in opstand gekomen tegen de wetgevers van toen, we zouden nu wellicht nog grotendeels in de armoede en achterlijkheid van toen gezeten hebben. Was er geen Franse revolutie geweest... enz. enz.

Gehoorzaamheid en discipline tov de wet, zijn (meestal) een goede zaak, maar blinde gehoorzaamheid kan tot nefaste gevolgen leiden.

Let op, dit wil geen pleidooi zijn voor anarchie, nog voor de zachtere vorm ervan die sommige mensen alléén maar de wetten doet volgen die hen passen, zo van : ik ben volwassen en eventueel geleerd genoeg om zélf te weten wat ik moet doen en laten, de wetten zijner voor de onozelen die niet zover staan. Het is maw geen kwestie van ‘zijn goesting doen’, maar van ‘zijn geweten volgen’, en dat zijn twee zeer verschillende dingen.

23.09.04 

Ufo

(1) Dat laatste komt er zelden van; vandaar onze lijvige wetboeken, die almaar dikker worden en waar steeds meer rechtsgeleerden voor nodig zijn om ze te volgen, steeds meer specialisten omdat het voor één persoon onmogelijk wordt ze allemaal te kennen. Zo krijgen we advocaten gespecialiseerd in het huwelijksrecht, in belastingen enz.. Ik heb ooit een pleidooi geschreven om het wetboek te vereenvoudigen, voornamelijk door een groot deel, dat voorbijgestreefd is, te schrappen. Maar dat is een thema apart

---------------------------------
SeniorenNet Mailgroepen http://www.SeniorenNet.be

25-11-2013 om 18:53 geschreven door Huysmansa  

                               Het groeiend geweten

Zoals alles in de natuur is er ook evolutie in het geweten. Positieve evolutie, groei, verbetering.

Er wordt nogal eens verwezen naar dieren om te 'bewijzen' dat iets 'natuurlijk' (= normaal = toegelaten...) zou zijn.

Ik heb me daar steeds tegen verzet : de mens moet niet bij de dieren in de leer gaan, wel andersom.

Is het bij de mens dan allemaal zo fantastisch ? Natuurlijk niet, maar 'globaal' gezien (over heel de mensheid, over heel de geschiedenis) is de mens het meest 'suksesvol' gebleken, heeft de mens alle andere diersoorten overleefd. Bij zover zelfs dat er constant, nu ook, diersoorten wegvallen, door de 'overheersing' van de mens. Die 'overheersing' is overigens op dit moment in de geschiedenis zo ver 'doorgeschoten' dat de hele planeet in zijn bestaan bedreigd is als de mens niet 'inbindt' (met zich te vermenigvuldigen en met - enigzins daardoor - de planeet te 'plunderen').

Hoe haal ik het dan in mijn hoofd om te zeggen dat het menselijk geweten voortdurend positief evolueert ?

Evolutie is nu eenmaal een proces dat zich over lange tijd spreidt. En dan zie ik bij de mensheid het bewustzijn groeien dat 'we' (als mensheid) momenteel slecht bezig zijn en ons gedrag grondig moeten bijsturen. Op twee hoofdterreinen :

1. De reeds aangehaalde bedreiging van de natuur (waarin het mensdom vervat), die moet gestopt en omgekeerd worden. Dat bewustzijn groeit voortdurend en verspreid zich geleidelijk over heel de wereld tot bij de minst geïnformeerden (de actuele mislukking van Rio 20 + is binnen deze evolutie een jammerlijke mislukking en een stap achteruit weliswaar).

2. De hemeltergende wantoestand van de armen die (nog) steeds armer en de rijken die (nog) steeds rijker worden. Ook deze anomalie dringt door tot in de uiterste hoeken van de wereld en de kentering lijkt mij onvermijdelijk : wij komen van een tijdperk waarin de 'onderlaag' geen enkele inbreng had en ook weerstandloos en deels zelfs onbewust deze toestand 'onderging'. We beleven nu dat steeds meer mensen uit die 'onderlaag' ook bewust en mondig worden. Wij die nu leven zullen de definitieve 'kentering' waarschijnlijk zelf niet meer beleven.

Het zijn twee punten waar de kennis van de mens tot een grote klaarheid aan het komen is en het geweten ons meer en meer aanzet om er tegenin te gaan.

De 'gewetens' van de mensen zijn meer en meer aan het evolueren en dringen hem om deze wantoestanden aan te pakken en om te keren. En het zijn niet de domsten die laatst zullen inzien en overtuigd worden dat het zo niet langer kan, maar degenen die het meest baat hebben bij de huidige toestand. Die het meest verkocht (en verknocht) zijn aan de privileges die ze nu genieten en die ze (minstens voor een groot deel zullen moeten opgeven).

Ik ben wel overtuigd dat de meeste 'westerlingen' (waar wij zelf voor het grootste deel ook deel van uitmak) bij die geprivilegieerden' horen (in mindere of meerdere mate). Ook wij zijn aan die privileges gehecht en ons geweten is nog niet ver genoeg geëvolueerd, is nog niet sterk genoeg, om ons tot definitieve (gedeeltelijke) afstand te bewegen. We nemen hooguit deel aan het afknabbelen van enkele ver uitstekende puntjes...

Ufo

21-06-2012 om 17:25 geschreven door Huysmansa  

13-06-2012 om 21:19 geschreven door Huysmansa  

02-06-2012 om 16:33 geschreven door Huysmansa  

                                Alternatief voor grenzeloos kapitalisme

Het is niet verwonderlijk dat de huidige  financiëel sterke en goed georganiseerde
financieel-economische top elke strijd wint tegen een slecht of niet georganiseerde 'horde' van ontvredenen, vaak onder elkaar nog verdeeld en vechtend.

Eerst moet het algemeen bewustzijn van deze laatsten, de 'publieke opinie', de zwijgende meerderheid, de 99 %, het eens worden over enkele basisprincipes en vervolgens moet die meerderheid tot een wereldwijde gemeenschappelijke en gelijktijdige actie overgaan : 'zó en niet anders'. ‘Als gij, machtigen, deze basisprincipes niet aanvaardt, leggen we de economie plat’. Eerst een waarschuwingsdag; als die niet helpt : een week... Dan drogen de bronnen van grote aandeelhouders op en ze zullen moeten kiezen voor de alternatieven die geboden worden.

I. BASISPRINCIPES

Het eerste 'basisprincipe' zou moeten zijn :

Financiële instellingen, economie en industrie (alle mogelijke bedrijven) mogen er niet zijn om enkele mensen grenzeloos te verrijken, maar wel voor alle deelnemers aan die activiteiten : financiers, wergevers, werknemers. (1) Deze verhouden zich tot elkaar niet als gelijken, maar als partners in een ‘evenwichtige’ verhouding.

Niet in gelijke mate : zware studie, onderneming,  hard en/of lang werk mogen, moeten beter beloond worden dan gewoon (niet hard of lang, niet met grote verantwoordelijkheid of risico gepaard) werken.

MAAR :

Niet onbeperkt, maar in een evenwichtige verhouding : er moet een 'bovengrens' zijn voor verloning waarboven niet mag gegaan. (2) Wat daar bóven zou kunnen uitgekeerd worden komt in een 'reservefonds' waaruit, zonodig, drie kostenposten kunnen betaald worden :

- Tijdelijke ondersteuning van bedrijven die in nood zijn. Tijdelijk, want indien een bedrijf duidelijk niet kan gered worden moet het gesloten. De betrokken financiers, ondernemers en werknemers worden uit die reserve betaald : ALLEMAAL met een redelijke vergoeding :            de werknemer en de ondernemer ontvangen een vergoeding : een  ‘werkloosheidsvergoeding die het hen mogelijk maakt ‘behoorlijk ‘ te leven. Dat een     ondernemer in betere tijden zich één en ander kon veroorloven zal niet speciaal vergoed worden : hij kan van een eventuele opgebouwde (privé-)spaarpot nog een hogere levensstandaard aanhouden...zolang die spaarpot reikt, of tot hij een nieuwe onderneming (die werkt !) heeft tot stand gebracht.
Wie van een werkloosheidsvergoeding geniet is verplicht een gelijkwaardig werk te aanvaarden. Is dat niet ter beschikking, dan zal hij tot ‘gemeenschapsdienst’ kunnen opgeroepen worden. Dit geldt ook voor de ondernemer.

De aandeelhouders zullen uit dit ‘fonds’ hun ‘inleg’ terugbetaald krijgen. Koersdalingen zullen daarbij genegeerd worden (koersstijgingen lijken ondenkbaar). Hiermee wordt het argument te niet gedaan waarmee onevenwichtig grote aandeelwinsten goedgepraat worden 'omdat er ook een hoog risico genomen wordt'.

- Onvoorziene onkosten na het liquideren van het failliete bedrijf, die niet kunnen gedragen worden door een eventueel overblijvend bedrag dat de liquidatie opleverde.

Een tweede basisiprincipe zal zijn:

Bedrijven mogen geen werknemers ontslaan zolang er winst gemaakt wordt. Men moet uiteraard geen mensen aan het lijntje houden waarvoor geen werk meer is, maar men mag ze niet afdanken. De gemaakte winst na de ‘afdanking’ moet dan volledig in het reservefonds gestort worden en gebruikt zoals boven uiteengezet. Als men uitgaat van het principe : het bedrijf is er niet alleen voor de winst, maar voor de gemeenschap, dan is het onaanvaardbaar dat één deelnemer aan het bedrijf (de aandeelhouder) door zou profiteren van winst van het bedrijf terwijl een ander deelnemer (de werknemer) zijn inkomen zou verliezen. Dan wordt een winstmachine en is het geen gemeenschapsinstrument meer. (1)

Derde basisprincipe : Er mag geen geld meer verdiend worden aan beleggingen die geen enkele meerwaarde voortbrengen : het pure speculeren, massa’s geld ‘verplaatsen’, vaak binnen minuten, die met honderdsten van een Euro toch nog miljoenen opbrengen zonder dat er in de reële (economische) wereld ook maar iets is gebeurd. Dit moet gewoon afgeschaft worden, verboden, onmogelijk gemaakt.

II. MOGELIJKE WERELDWIJDE ACTIES.

Principes overeenkomen is één, ze uitvoeren is iets anders. Er zijn verschillende mogelijkheden waarvan tot op vandaag nog geen enkele is beproefd :

1. Eigen inzicht.

De hoop kan gekoesterd worden (ik koester die zelfs persoonlijk) dat de enkele honderden die de wereld feitelijk beheersen, zelf tot het inzicht komen dat ze niet ‘goed bezig’ zijn door een wereldgemeenschap te verdelen in twee delen : weinigen (1%) die veel winsten maken en die nog steeds verhogen. Vele  (99 %) die ofwel niet voldoende hebben om fatsoenlijk te leven, daar net boven komen of in een precaire situatie leven waar die armoedegrens steeds hoger opschuift in de groep van de ‘behoorlijk’ levende mensen.

2. Revolutie

Keur ik a priori af, omdat die enorme ellende met zich brengt en haar doel nooit bereikt : vooraleer het puin geruimd en de orde hersteld is, is het doel van de revolutie vergeten, voorbijgestreefd of ‘gerecupereerd’ door de overgebleven of door nieuwe ‘sterken’.

3. Een actie van de wereldvakbond.

Lijkt zo, realistisch bekeken, de enige organisatie die bij machte zou zijn om de machtigen ‘het vuur aan de schenen te leggen’. Men hoort echter zo weinig van deze organisatie (in hoever is ze ‘operationeel ?), dat het wel eens ‘Wachten op Godot’ zou kunnen worden.

Zijn overigens syndicaten en hun wereldorganisatie niet ongewild enigermate deel geworden van het systeem ?...

4. De enige realistische weg lijkt mij momenteel : het actueel bestaande wereldwijd verspreide ongenoegen en het opkomende protest van de 99 %   tegen de bestaande wantoestand op één lijn krijgen : enkele basisiprincipes te laten overeenkomen en een wereldwijde actie voorop te stellen binnen enkele maanden, een paar jaar.

Het protest van alle ‘indignados’ op één lijn krijgen zal niet eenvoudig zijn. Toch lijkt mij dit niet onmogelijk, rekening houdend met de snelheid waarmee de moderne communicatiemiddelen bv in Egypte daarin geslaagd zijn, de opstand hebben verspreid en gerealiseerd. Dit moet ook wereldwijd kunnen, en ik ben er van overtuigd dat daar reeds aan gewerkt wordt.

Maar het is onvoldoende dat enkele wakkere geesten, zelfs wereldwijd, overtuigd en gebundeld kunnen worden opdat er sukses kan geboekt worden. Die wakkere geesten zullen ook nog in staat moeten zijn om de publieke opinie, de 99 % die zij vertegenwoordigen, bewust te maken en overtuigd genoeg om actie te voeren.

Het grootste probleem daarbij zijn wellicht nog diegenen die nog steeds ‘behoorlijk’ leven. Hen ook overtuigen van de noodzaak van een verandering van het systeem : zij hebben niets tekort en voelen zich vaak eerder verwant aan de grootbezitters, dan aan de ‘sukkelaars’. Sommigen vna hen zouden misschien zelfs als ‘ondankbaarheid’ aanvoelen.

De bedoeling van die actie mag niet zijn de ‘wereldbeheersers’ uit te schakelen, want we kunnen niet zonder hen : zij zijn de enigen die er iets kunnen aan doen zonder dat er een chaos ontstaat. Zij moeten alleen (desnoods) gedwongen worden in dialoog te treden met wie op dat moment de ‘stakers’ afgevaardigd hebben.

De bedoeling kan evenmin zijn dit binnen een kort tijdsbestek te verwezenlijken

Het kan ook niet ‘in één keer’ afgewerkt worden : er zal gefaseerd tewerk moeten gegaan worden. De bovengenoemde ‘basisprincipes’ of slechts één ervan kunnen wellicht een  piste vormen waar kan van uitgegaan worden. Als het ooit zover komt, kunnen het ook heel andere punten zijn die eerst aangepakt worden. Hoofdzaak blijft dat de huidige heersers verplicht zullen zijn overeen te komen over een andere inrichting van financiën en economie waarbij de mens vooropgesteld wordt en niet langer de winst (van enkelen).

Ufo, 2.4.12

(1) Dit klinkt ‘communistisch’. En dat is het ook. Alleen is de klank van dit woord zo besmet, eerst door feitelijke mislukkingen, dan, daar bovenop en daarop steunend, door decennia-lange verachting, ‘bashing’, dat de eerste betekenis van dat woord volledig vervangen is door een schrikwekkende ‘horror-betekenis’, die niets meer te maken heeft met het oorspronkelijke  ‘voor de gemeenschap’ (= niet in eerste plaats voor een individu). De ‘miskleumen’ voorbij en zelfs niet steunend op een of ander beter geïnterpreteerd Marxisme is de zuivere betekenis : de gemeenschap gaat boven het individu, boven ‘vrijhandel’, boven onbeperkt eigendomsrecht.

De wereld mag blijven doordraaien, maar aan de onbeperkte individuele vrijheid van het kapitalisme moeten grenzen gesteld worden.

(2) Die bovengrens is geen ‘afgunstgrens’, maar is zinvol en realistisch omdat ze enerzijds het onevenwicht herstelt tussen kapitaal en arbeid, tussen aandeelhouder en werknemer. Omdat ze anderzijds de grootbezitter ‘beschermt’ tegen een zinloze rush naar steeds hogere toppen van bezit dat hij nooit zal kunnen omzetten in levenswaarden. Anders worden (uiteindelijk gekrégen) talenten niet meer gebruikt om voor de gemeenschap (waarbinnen ze zelf ontstaan zijn) te renderen, maar alleen nog voor eigen ‘portefeuille’.

Het concreet vaststellen van die ‘grens’ zal heel omzichtig en ‘breeddenkend’ moeten gebeuren. Persoonlijk opperde ik al ‘100 x meer dan het loon van de ongeschoolde’. Ik las ook al ergens 30 %. Dit is eerder nog ‘gokken’. Daar moeten ‘wijze, onbaatzuchtige ouderlingen’, bijgestaan door kenners terzake, zowel van de kant der grootverdieners als van de kant van de syndicaten over discussiëren cijferen. Men zal enerzijds moeten van uitgaan van een minimuminkomen voor de werknemer waar hij ‘behoorlijk’ kan mee leven. Anderzijds van een inkomen voor topmensen waardoor zij nog voldoende gestimuleerd worden om hun grenzen zo hoog mogelijk te leggen. De prikkel om de ‘beste’ te zijn, de machtigste, valt dan weliswaar grotendeels weg, maar... is dat een verlies ?...

03-04-2012 om 11:44 geschreven door Huysmansa  

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

16-12-2011 om 13:03 geschreven door Huysmansa  

02-11-2011 om 13:16 geschreven door Huysmansa  

Dit is een antwoord op de mail eronder.

Hoe doet ge dat : 'memen' (of is het memmen ?) uitroeien ?..

'Uitroeien' is op zichzelf onmogelijk, vrees ik, Willy. Ik geloof dat ge er iets positief meerwaardig moet tegenoverstellen. Iets ook dat mensen aanspreekt. Het atheïsme stelt zich mi te negatief op. Het geeft de mensen geen aantrekkelijk doel. Het is niet 'sexy' zoals ik hier reeds citeerde. Zij denken teveel aan 'bestrijden', te weinig aan bouwen, aan 'iets in de plaats te stellen'. Ge weet : iemand aanvallen is voldoende om hem te bevestigen in zijn stelling. Vaak jaagt men uiteenlopende 'tegenstrevers' (die op zich elkaar niet kunnen luchten) bij elkaar en zodoende versterkt men de beoogde tegenstrever nog in plaats van hem te verzwakken.

Door 'god' aan te vallen, krijgt men àlle godgelovigen op zijn dak, of ze nu in de god Allah geloven of in Jahwe of 'de goede vader' of hoe ze ook heten. Als men alleen 'onfeilbaarheid van de paus' aanvalt, krijgt men die anderen mee ! De tactiek van alle dictators en gelijkaardigen : verdeel en heers. Een 'zwart schaap' aanduiden de rest van de kudde onder controle houden.

Maar dat zijn tactieken. Daar houden die idealistische atheïsten zich niet mee bezig : zij gaan met de neus in de wind vooruit... Tegen de wind en alles in, want zij hebben de waarheid...

Een beetje pretentieus misschien, onpractisch (ontactisch) en vooral : te negatief. Ze moeten leren 'bouwen', niet alleen afbreken.

Ufo

---- Origineel bericht ----
Bericht van: willyd
Bericht verstuurd op: 02-05-2011 08:54:26
Onderwerp: [Politiek] Re: Wereldnieuws
Het is voor mij overduidelijk dat de ware vijand niét Bin Laden is, maar de ideeën, de memen, die hij en zijn aanhangers in zich dragen en vertegenwoordigen en verspreiden. De ware vijand is het mem: `God dienen door als heilig martelaar zoveel mogelijk ongelovigen te doden'. Als een kwaadaardig virus heeft dat mem zich over de islamwereld verspreid. Als je Bin Laden doodt, maar het mem verspreidt zich verder, heb je alleen maar een groter probleem. Je moet het mem uitroeien, niet Bin Laden" (HUMO, 8/1/02, p.145).

Anne Morelli (14 februari 1948) is een Belgische historica van Italiaanse origine

02-05-2011 om 12:23 geschreven door Huysmansa  

                               DEP 6. Milieu.

 

Inleiding

Het milieu is in breedste zin de plaats waarin wij leven. Uiterst belangrijk dus, want bepalend voor ons leven. Er kan geen kwestie zijn van ‘ik ben voor’ of ‘ik ben tegen’. Alleen kan het ‘voor’ verschillende gradaties hebben, van ‘voor’, maar we hebben er weinig of geen vat op, tot paniekerend ‘voor’ dat voor niets anders oog meer heeft dan voor het milieu.

Alles op zijn plaats, alles op zijn tijd.

Al is de discussie tussen believers en non-believers van de milieu-opwarming nog niet helemaal van de lucht, ons programma kiest voor de veiligste stap die erin bestaat het slechtste scenario als mogelijk te beschouwen en daarom al wat redelijk en mogelijk is in het werk te stellen om het milieu te sparen en het op die manier wellicht te redden. De discussie over pro of contra gaan we hier dus niet (nog eens) voeren, maar we kiezen resoluut voor de veiligste weg.

1. Energie en grondstoffen.

Daarmee wordt meteen gekozen voor een grote waakzaamheid ivm de grondstoffen : die zijn in elk geval eindig en alleen daarom al moeten we er zuinig mee omspringen, rekening ermee houdend dat de wereld nà ons nog verder moet kunnen bestaan. We zullen daarom elke zinvolle besparing van olie en andere energiebronnen die in de bodem zitten voorstaan. Zuinigheid niet uit ‘deugdzaamheid’ of vanuit een zeker masochisme, maar met het oog op het nageslacht.

De mogelijkheid dat er alternatieven gevonden worden is wel reëel, maar zolang die er niet zijn, effectief, én bruikbaar én betaalbaar, gaan we ervan uit dat we er geen hebben en verder moeten met de bestaande mogelijkheden.

We steunen heel beslist de zoektocht naar die alternatieven en vinden dat in de research in verband daarmee maximaal moet geïnvesteerd worden. We gaan niet mee met een mentaliteit die zo optimistisch is dat ze vertrekt van de ‘zekerheid’ ‘dat er wel iets zal gevonden worden’. Realisme is hier levensbelangrijk.

We denken aan windenergie (slechts matig efficient), zonnepanelen, goed maar nog veel te duur (1); biobrandstof, goed als het bv over gaswinning uit afvalstoffen of over de wederingebruikname van braakliggend land, gaat, maar gevaarlijk wanneer er akkers voor in beslag genomen worden die anders voedsel voortbrachten. Maar we denken ook aan ‘getijdenenergie’, nog weinig mee geëxperimenteerd. Kernfusie en waterstofenergie, allemaal nog in een stadium, ver verwijderd van economisch haalbaar, maar niettemin zeker research waard.

(1)   In verband met zonnepanelen zullen we enerzijds het onderzoek stimuleren dat deze producten betaalbaar kan maken; anderzijds zullen we ons inzetten om staatsleningen te creëren tegen zeer lage rente, zo mogelijk renteloos, zodat de burger geen 10 – 20 jaar hoeft te wachten vooraleer ‘zijn kosten eruit zijn’. Intussen draagt hij bij tot energiebesparing en tot het halen van de Kyota-norm.

De kernenergie is een thema op zichzelf.

We willen ons houden aan de beslissing van de ‘uitstap’; de sluitingen moeten op de vooropgezette tijdstip beginnen. In de loop van het sluitingsprogramma kan eventueel, wanneer hoge tekorten zouden dreigen en de alternatieven nog niet toereikend, dit programma tijdelijk onderbroken worden. De motivatie voor deze houding is niet alleen het gevaar voor kernrampen (niet ondenkbaar : Tsjernobil, recentelijk Tricastin in Frankrijk en vele andere ‘waarschuwingen’), maar vooral de onverantwoorde last die op het nageslacht wordt afgewenteld : het kernafval. Het gevaar voor allerlei besmettingen en andere ongevallen kan honderde tot miljoenen jaren blijven bestaan. Het is onbegrijpelijk dat zulke immorele omgang met kernafval zelfs maar bediscussieerd wordt. Resoluut : neen, dus !

2. De regenwouden.

In een andere context hadden we het reeds over de ‘regenwouden’ en de illegale houtkap die de levensnoodzakelijke zuurstofproductie door deze wouden, bedreigt. Er zal niet alleen gewaakt worden over de wouden en hun beheer in het binnenland, maar ook in Brazilië, Congo, Indonesië en waar ook ze maar bedreigd worden. Dit is een zeer belangrijk aspect van onze bekommernis om het milieu. We hebben het hier dan nog niet over de bedreiging van Indianenstammen en hun levensnoodzakelijk topic, of de dierensoorten die daardoor met uitsterven bedreigd worden zo ze al niet verdwenen zijn.

In dat verband is het ook zeer belangrijk het papierverbruik aan banden te leggen : de brievenbussenvol reclamekrantjes en folders allerlei, is daarbij zeker een van de prioriteiten om verkwisting in te binden en tot een minimum te herleiden. Wat papier betreft zal geijverd worden voor maximale ricycling en aanbouw van snelgroeiende boomsoorten die in het noodzakelijke papier kunnen blijven voorzien zonder eeuwenoude bomen te vellen.

3. Water.

Sommigen zullen het misschien de zoveelste ‘bliksemafleider’ noemen die de aandacht van de mensen moet afleiden van de tekortkomingen en blunders van de politiekers : water zou een ‘probleem’ worden of zijn dat de mensheid misschien sneller bedreigt dan bv energietekort. Er is inderdaad in het milieudebat tot op heden weinig over gerept. Maar als men weet dat het peil van het Hoover-stuwmeer jaarlijks met een meter daalt en dat er over het grondwater in vergelijkbare termen wordt gesproken, dan is het wel een hoogdringend probleem. De berichten over drinkwatertekorten in Afrika worden ook steeds angstaanjagender...

Ook hier is ‘ingrijpen’ geen kwestie van ‘believen’ of niet, het wordt gewoon noodzaak, het is ‘van moetes’.

Er zijn allerlei suggesties die aan de bevolkingen kunnen gedaan worden van ‘een baksteen in de wc-‘chasse’’ tot het aanschaffen en installeren van een regenwaterreservoir om regenwater te gebruiken in plaats van drinkwater om de poets en de was te doen. Dit zal evenmin volstaan als de ‘stand by –lampjes’ doven zal volstaan om energie te sparen. Ze zijn wél nuttig en dienen aanbeveling, maar moeten op een andere, grotere schaal aangevuld worden.

Hier is zeker een taak weggelegd voor de politiek en het landsbestuur.

Behalve de bovengenoemde ‘besparingen’ zijn er zeker nog een hele reeks die de burgers in hun privéleven kunnen toepassen en die moeten bekend gemaakt en gepropageerd worden door de overheid.

Dit zal echter niet volstaan en moet aangevuld worden met maatregelen op een andere schaal en met een groter impact. Dat is een tweede taak voor de overheid.

Een paar maatregelen die kunnen overwogen worden :

-         Grotere aandacht bij het aanleggen van wegen en pleinen voor de mogelijkheid om het water te laten doorsijpelen in de bodem. Nu loopt er een massa water via riolen en zo verder rechtstreeks terug naar zee doordat het niet de kans krijgt in de bodem te dringen. Hierdoor wordt bovendien het gevaar voor overstromingen ook nog verhoogd. Dit gevaar beperken is een graag meegenomen neveneffect.

-         Er zou kunnen en moeten berekend worden of het ongebonden besproeien van grote gazons niet kan -, moet ingebonden worden. “Dan zouden gazons kunnen uitdrogen en teloorgaan...” Desnoods (!) liever dàt dan dat ménsen moeten ‘uitdrogen’ bij gebrek aan drinkwater. Hiervoor dient uiteraard eerst cijfermateriaal verzameld te worden om na te gaan of de remedie niet erger zou worden dan de kwaal. Dit verzamelen van gegevens ivm een eventuele besparing moet in elk geval zonder uitstel gebeuren.

-         Een ander gebied waar water met honderden kubiek meter wordt gebruikt en waar wellicht interessante besparingen zouden kunnen op gebeuren zijn de privaat-zwembaden. Een zwembad is ook stilaan een statussymbool geworden : als ge bij de ‘welgestelden’ wilt horen volstaat een barbecue in de tuin niet meer, er moet een zwembad bij...  Het zij hen gegund, maar er zou nauwlettend moeten op toegezien worden dat deze baden minstens ook voorzien zijn van een filtersysteem dat het mogelijk maakt een heel seizoen hetzelfde water te gebruiken. Is dit niet mogelijk of volstaat dit niet, dan kan er eventueel aan een verbod op zwembaden gedacht worden. Het zou onaanvaardbaar zijn te zwemmen in water dat andere mensen moeten ontberen om te drinken

-         Behalve besparen bestaat misschien ook de mogelijkheid om drinkwater ‘bij te maken’. Zo zou er research kunnen gebeuren om na te gaan of de mogelijkheid bestaat om zeewater te ontzilten. Dat hoeft niet in elk land afzonderlijk te gebeuren, maar kan in handen gegeven worden van Europa terwijl alle ‘deelstaten’ een financiële bijdrage vrijmaken om deze research te bekostigen.

4. CO 2 en andere gifstoffen (nog niet geschreven)

5. Geboortebeperking (nog niet geschreven)

11-02-2010 om 17:46 geschreven door Huysmansa  

                          DEP V. Buit. zak., 3 Europa en de wereld

Op Europees vlak is onze houding zonder meer positief, maar niet kritiekloos. Het is aangewezen dat Europa zich vooral bezig houdt met grote krachtlijnen en over belangrijke kwesties. We hebben onze bedenkingen bij een Europese bemoeizucht die zich te veel in details verliest. Europa mag en moet alleen tussenkomen waar het lagere niveau, momenteel de staten, niet doelmatig kunnen werken.

Veiligheid en misdaadbestrijding (vooral dan de mega-misdaden : maffia, vrouwensmokkel, drugs, milieu-delicten, witteboordencriminaliteit), zijn opgaven voor Europa.  Immigratie (zie boven), economie : de Euro en zijn plaats in de wereldeconomie, het waken erover dat de economie niet in handen terechtkomt van alleen maar neoliberaal grootkapitaal en multinationals, maar dat de verdelende ‘regulering’, de sociale dimensie zeker zo krachtdadig verdedigd wordt. En op dat punt is er alvast een achterstand in te halen.

Op gebied van het milieu moet Europa een krachtig geluid laten horen mbt de moorddadige en onomkeerbare illegale en/of onverantwoorde houtkap. Uiteraard in E. zelf, maar ook op wereldvlak (het Amazonegebied, Centraal Afrika, Indonesië enz.). Het moet grote ondersteuning verlenen aan onderzoek en experimenten met vernieuwbare minder milieubelastende energie (desnoods  ten koste van maan- en planetenexploratie).

Het bestuur van Europa : na het ‘neen’ van Ierland mag niet getalmd worden met de nieuwe bestuursmogelijkheden (vooral het afschaffen van de noodzaak van unanimiteit in de besluitvorming!) door te voeren, liefst mét, maar desnoods zonder Ierland.

- Voorlopig geen uitbreiding

Europa mag voorlopig niet meer uitbreiden : het stapelt de problemen alleen maar op. Er kan wel gestreefd worden naar een tweede (derde, vierde) evenknie van Europa. Dat zich aan dezelfde principes houdt, maar zich als een zusterorganisatie gaat gedragen. Hoe meer ‘Europa’s’ hoe liever (uiteraard met een andere naam). We kunnen het alleen maar toejuichen dat er ook andere groepen van landen zich verenigen in dezelfde geest als E. : minder militair gericht, vredelievender, socialer, milieubewuster dan bv Amerika of China. Maar dat kan niet allemaal onder de vleugels van E. gebeuren. Het volgende, hogere niveau is... de wereld. Europa zou desgevallend wel klaar moeten staan met alle mogelijke morele en administratieve steun.

- Gericht op mondiale regulering (vooral op economisch vlak)

Onze buitenlandse politiek zal inzake wereldpolitiek ook gericht zijn op een bevordering van een mondiale reguleringsbevoegdheid. Men stelle zich daar evenwel geen regering bij voor zoals die van België of zelfs Europa. Het bevoegdheidspakket zal nog meer beperkt zijn dan dat van E., nl waar het nog beter voor geplaatst is dan E., waar maw zelfs de Europese organisatie nog te klein is (subsidiariteit). We denken dan opnieuw aan milieu (regenwouden), misdaadbestrijding, met name witteboordcriminaliteit, maffia, belastingsparadijzen, mensensmokkel, emigratie/immigratie, waterhuishouding...

Er bestaan reeds enkele instellingen met mondiale bevoegdheid : de VN en de Veiligheidsraad (het tweede ver van ideaal georganiseerd), het internationaal strafhof... Het IMF en de Wereldbank reken ik hier liever niet bij, omdat zij te veel door Amerika gedomineerd worden en eerder neoliberaal gericht zijn. Het eerste wat er zou moeten bijkomen is een economische organisatie met bevoegdheid over de multinationals en de belastingsparadijzen. De miljarden die in deze paradijzen geparkeerd worden zouden rijkelijk volstaan om de honger uit de wereld te helpen. Daarvoor moeten internationaal geldende wetten gemaakt worden, met de nodige sancties wanneer deze overtreden worden.
Dit is weer een streefdoel op lange termijn. Een richting waarin moet gewerkt en de publieke opinie moet voorbereid worden.

Van de afschaffing van de belastingsparadijzen en het bankgeheim zou wel dringend werk gemaakt moeten worden.

09-02-2010 om 16:55 geschreven door Huysmansa  

                                 DEP V, Buitenl. Zaken,

Nota 3 : democratie (zie ook 'Democratie' in de alg. inleiding DEP I)

Een volgend principe, dat wel enigzins opgesloten ligt in het eerste, maar toch uitdrukkelijk dient vermeld, is het beginsel van de democratie. Dictaturen of andere tussenvormen zijn niet aanvaardbaar : alle mensen moeten mee hun eigen lot bepalen, niet sommigen ‘in de plaats van de massa’.

Toch moet deze democratie op een of andere manier met ‘vertegenwoordigers’ werken. Het is onmogelijk dat alle burgers bij alle beslissingen, persoonlijk betrokken worden. Zij beslissen en leiden echter niet ‘in plaats van’ ‘de massa’, maar ‘in naam van de massa’; wat uiteraard een wezenlijk verschil is, maar wat de waan omzeilt dat het mogelijk zou zijn dat alle mensen effectief mee beslissen in elke wet en zijn toepassingen.

De volksraadpleging hoort daar voor ons wel bij. Maar ‘raadpleging’ kan geen bindend ‘referendum’ zijn, behalve wellicht voor uitzonderlijke en duidelijke alternatieve keuzen : de doodstraf afschaffen of niet, afscheuring of geen afscheuring, ed.

Voor het overige moet het volk zijn ‘vertegenwoordigers’ kiezen en hen volmacht geven in zijn naam beslissingen te nemen. De enige sanktie daartegen is : wegstemmen bij de volgende gelegenheid. Of dit systeem nu precies moet verlopen zoals dat vandaag in de Westerse landen gebeurt : met politieke partijen die zélf hun kandidaten aanduiden enz. kan eventueel betwist worden. De ‘particratie’ is, helaas, een uitwas en zeker geen pronkstuk van de democratie. Dit onderwerp kan wellicht ook het voorwerp uitmaken van een studiegroep die de mogelijkheden grondig bestudeert.

06-02-2010 om 17:18 geschreven door Huysmansa  

                                V. Buitenlandse Zaken

Zo komen we aan het eigenlijke ‘programma'.

1. Congo

Niet omdat het een kwestie van levensbelang zou zijn, maar omdat ze actueel is, beginnen we met Congo.

De feitelijke situatie dwingt ons te erkennen dat we daar nog weinig ‘te vertellen’ hebben. De vraag is : of we er nog veel ‘te zoeken’ hebben...

We denken er goed aan te doen Congo te behandelen als een ander ‘derdewereldland’. Het eventueel steunen zoals andere landen, met de nodige controle dat het geld goed besteed wordt, maar zonder de ‘De Guchtiaanse’ ambitie om daar nog veel lesjes te gaan geven. Laat hen helemaal los, maar blijf bereid ‘met raad en daad’ te helpen, mocht er nog beroep op de ‘Belgische kennis, ervaring en hulp’ gedaan worden.

2. Immigratie

Het meest cruciale actuele thema van de ‘buitenlandse politiek’ (hoewel dit feitelijk meer door binnenlandse zaken wordt beheerd en daar evengoed zou kunnen behandeld worden) is : de immigratie.

We stellen voorop :

- Europese, (wereld-) kwestie.

Dat dit een Europese kwestie is, die dan ook in eerste plaats door Europa zou moeten behandeld worden lijkt duidelijk. Het thema is overigens aan de orde geweest in de recent (2008) gehouden ‘top’, maar is daar zeker niet volledig geregeld.

Dit mag geen afschuiven of doorschuiven van de hete aardappel betekenen. Uiteindelijk moet ook België een standpunt innemen en verdedigen op dat Europees niveau, het kan wel alleen dààr efficiënt behandeld worden omwille van de uniformiteit, noodzakelijk om praktische maatregelen uit te vaardigen die dan overal kunnen toegepast worden en die ‘shoppen’ door vluchtelingen moeten voorkomen. In afwachting van deze Europese regeling, moet er in België toch een immigratiepolitiek bestaan en toegepast worden.

- Maximum immigratie : zoveel als draaglijk is

Als eerste norm zou moeten gelden : we laten zoveel vluchtelingen toe als we kunnen ‘verwerken’ zonder zelf ten onder te gaan. Want de nood in vele landen is groot. Dat mensen hun leven wagen in ‘gammele’ bootjes en er hun leven ook vaak bij inschieten moet ons overtuigen van deze nood. Maar als we er zelf aan ten onder gaan is het ook gedaan met helpen natuurlijk. Op Europees vlak is die capaciteit wel enorm groot, maar daarbinnen moet ze verdeeld worden in verhouding tot de mogelijkheden van elk land. De basisidee blijft hier : die mensen leven in min of meer grote nood en wij zijn allen verantwoordelijk voor allen, de ellende in sommige landen mag niet onder de mat geveegd worden, wij zijn medeverantwoordelijk voor al onze medemensen. (nog afgezien van het feit dat we deels medeverantwoordelijk zijn voor die ellende zelf : (neo-)kolonialisme en grondstoffenroof). Een zekere vorm van vermindering van onze globale (Westerse) ‘weelde’ moet hier zonder meer ingecalculeerd worden.

- Buitenlandse ‘hulp’ : Leren vissen

Een andere, veel betere methode om deze mensen te helpen zou natuurlijk zijn : hen in eigen milieu, in eigen land helpen en zorgen dat ze alleen verder kunnen (‘geen vissen aanvoeren, maar zelf leren vissen’). Dit is wel een zaak niet alleen van lange adem, maar ook zeer bemoeilijkt door de vermenging van allerlei belangen van de zogen. donorlanden, vermenging van eigen belang en zelfs uitbuiting, allerlei vormen van corruptie van de ‘donoren’ maar ook van de ‘acceptoren’. Toch zal alleen deze vorm van hulp definitief helpen, vooral op lange termijn. Intussen moeten we ons, en vooral hén, ‘behelpen’.

Opvang van vluchtelingen, ook ‘economische’ enerzijds en stimuleren van de ‘zelfredzaamheid’ van deze gebieden anderzijds, zijn twee aspecten van onze hulp, allebei noodzakelijk.

Nota 1. Niet alleen (voor ons) ‘interessante’ vluchtelingen

Het moet nog vermeld worden dat de norm tot aanvaarding in geen geval uitsluitend de vraag kan zijn of een vluchteling in onze economie kan ‘van pas komen’. Dit zou een puur egoïstisch standpunt zijn, waarbij ons voordeel op de voorgrond komt iplv de hulp aan de vluchteling.

Bovendien zijn deze mensen broodnodig in eigen land en hebben zij normaal gesproken zélf geen hulp nodig.

Nota 2. ‘Contract’ met elke immigrant

Bij het toelaten van vreemdelingen, vooral wanneer het om grote getallen gaat, zoals tegenwoordig, moet ook gewaakt worden, niet alleen op de eigen leefbaarheid, maar ook over de eigen cultuur, in de breedste zin van het woord. Niet vanuit de pretentie dat die alleen goed zou zijn, maar vanuit de zekerheid dat ze ‘werkt’ en dat we er (goed) mee kunnen leven. Dit sluit geen beïnvloeding uit van andere culturen, we moeten niet de pretentie hebben dat alles bij ons beter is dan elders, wederzijdse ‘bevruchting’ is derhalve niet alleen toegelaten, maar zelfs wenselijk.

‘Dit gezegd zijnde’ moet er meer over gewaakt worden dat wij geen overrompeling kunnen aanvaarden door immigranten die besloten hebben hun cultuur en hun wetten hier in te voeren en de bestaande te overheersen.

Daartoe is een systematische verplichting noodzakelijk die deze mensen moet opgelegd worden, nl de verplichting zich akkoord te verklaren met de hier heersenden wetgeving en vooral met de ‘rechten van de mens’, meer specifiek met de gelijkwaardigheid van man en vrouw en met de ‘rechten van het kind’. Ook de vrijheid van meningsuiting en van godsdienst (op privaat terrein) moet hier uitdrukkelijk in vermeld zijn. Deze ‘akkoordverklaring’ moet schriftelijk gebeuren en ondertekend worden, met de vermelding dat zij de verplichting hebben deze principes ook aan eventuele kinderen bekend te maken. Een eksemplaar van deze overeenkomst dient in hun dossier bewaard, een ander dient met de ondertekenaar meegegevn, uiteraard in zijn eigen taal.

06-02-2010 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

                  DEP 5. Buitenlandse zaken

Nota vooraf : Een artikeltje over Groenland en de natuurlijke grondstoffen onder de noordpool is de aanleiding om ‘buitenlandse zaken’ als volgende hoofdstukje te behandelen.

Nota 1. Eigenomsrecht van grondstoffen

Een van de fundamentele uitgangspunten in deze materie is de stelling dat : ‘alle grondstoffen, zoals olie, steenkool, allerlei ertsen, water (!), uranium, diamant en al wat in de grond zit, EIGENDOM IS VAN DE HELE WERELDBEVOLKING EN NIET VAN HET LAND DAT ER TOEVALLIG BOVEN LIGT. Deze stelling gaat in tegen de heersende praktijk dat grondstoffen de eigendom zijn van de souvereine staten in wiens ondergrond deze stoffen gevonden worden. Het absurde van deze FEITELIJKE toestand wordt geïllustreerd door de internationale wet (?), als die al zou bestaan, in elk geval tegen de internationale gewoonte om de territotiale grenzen eigenmachtig te kunnen bepalen in de zee (of zeeën) waaraan dit land grenst. De zogen. ‘territoriale wateren’.

Nu hebben blijkbaar Rusland, Denemarken, de USA, Canada en Noorwegen, hun ‘territotiale wateren’ elk voor een deel uitgebreid tot de Noordelijke IJszee en uiteraard de ‘bodemschatten’ die er onder liggen.

Deze vijf landen zijn in Groenland overeengekomen zich aan het ‘internationale recht’ te zullen houden mbt tot de uitbating van deze grondstoffen (die meer en meer bereikbaar worden naar gelang het smelten van de ijskap). IJsland, dat nochtans dichter tegen de Noordpool ligt dan Denemarken, maar geen ‘kolonies’ heeft zoals Denemarken (Groenland) of de USA (Alaska), heeft ‘zijn toer laten voorbijgaan’ in dit ‘circus’.

Maar niet alleen deze onontgonnen gebieden, ook de olie van Saoudi-Arabië, het koper en uranium van Congo en ga zo maar door, hoort niet aan S.-Arabië of aan Congo, maar aan de wereldbevolking.

Dit is natuurlijk een ver ‘ideaal’ dat nauw samenhangt met een ‘wereldregering’, nog zo’n ideaal dat ver van verwezenlijkt is; alhoewel er meer en meer stemmen opgaan om in die richting te ijveren.

Het is voor ons dus ook een min of meer ver ideaal, maar meteen een streefdoel ‘op lange termijn’ waarmee we rekening moeten houden bij het uitstippelen van onze onmiddellijke en kortetermijndoelen.

Men verwacht in deze saaie (?) materie wellicht geen beeldspraak, maar ik denk hierbij toch aan het heldere water van gletschers en bronnen in de bergen dat in zich de zekerheid bergt van eens in de zee terecht te komen. Rechtdoor naar zee, de kortste weg, is echter duizend maal afgesloten. Maar dat water komt er, gestuwd door de ingebouwde zwaartekracht, zoekt het zijn weg en ondanks duizende obstakels en honderde kilometerslange  kronkels eromheen vindt het die weg ook, soms na decennialang (eeuwenlang ?)  oponthoud in meren, soms na het eeuwenlang graven van canons of grotten door de rotsen. Het zoekt en vindt zijn weg en komt uiteindelijk tot zijn einddoel : de zee.

Nota 2 : strikte verdediging van de mensenrechten

Wanneer we ons buitenlands beleid uitstippelen is er (minstens nog) een ander grondbeginsel dat we voor ogen moeten houden, al zullen we ook dat niet in elke regel of wet dadelijk kunnen doen gelden : de mensenrechten. In één woord samengevat : de gelijkwaardigheid van alle mensen (in eerste plaats van man en vrouw) en daarop gebaseerd : het even groot recht van alle mensen op gezondheid, voeding, onderdak, onderwijs enz., in één woord op ‘welvaart’. Ook hier zal onvermijdelijk moeten begonnen worden vanaf de bestaande toestand, die verre van dit ideaal verwijderd is, maar zal deze fundamentele stelling als ideaal voor ogen moeten blijven gehouden worden als uiteindelijk (langste termijn-) doel, terwijl we intussen alleen kunnen (en moeten !) werk maken van veel onmiddellijke - en kortetermijndoelen, en wellicht enkele langetermijndoelen in de richting van het langstetermijndoel’.

06-02-2010 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

                           DEP. 4 Financiën

2. Interne hervormingen

- Dat de ontvangsten van de belastingen beter moeten gebeuren wordt door niemand betwist, behalve door diegenen die er baat bij hebben : de fraudeurs (ook de kleine). Het is algemeen aanvaard dat de belastingontvangsten niet goed zijn en dat de staatskas daardoor honderden miljoenen en misschien miljarden misloopt. Toch zouden onze diensten méér beambten tewerkstellen als de diensten in het buitenland (ik heb geen statistieken bij de hand). Een serieuze audit is het minste wat men kan doen om te beginnen. In de hoop dat deze zwakke plekken zou duidelijk maken en hervormingen mogelijk. Efficiënter werk leveren dus.

- Maar de kwaal zit dieper dan deze uitvoerende tak van financiën : het ontbreekt op het ministerie van f. zélf de juiste instelling om de belastingen doelmatiger te innen. Met name wanneer het over de grote fraudeurs gaat.

Er hapert iets aan de vaste wil om deze fr. aan te pakken, er moet om te beginnen een minister aangesteld worden met een overtuigde wil daar werk van te maken. en dat zou, zeker voor één keer, geen persoon met ‘liberale’ voorkeuren mogen zijn : zij runnen al te lang dit ministerie. Mede daardoor dragen ze al vooraf de verdenking mee dat ze de ondernemers en de financiers een te warm hart toedragen. Laat het maar eens iemand zijn met sociale voorkeuren. Iemand die al jaren zich verzet tegen de gang van zaken de laatste regeringsperiodes.

Dan pas zal een krachtige aanpak van de fiscale fraude, vooral op grote schaal, denkbaar zijn.

- Om deze hervormingen mogelijk te maken zal wellicht in een eerste fase weer in verhouding meer geld moeten uitgegeven worden dan dat ze zullen binnenbrengen. Alhoewel reeds gebleken is dat kleine aanzetten in die richting vlug hun geld  ‘terug verdienen’, en méér dan dat.

Het gaat er oa om diensten die hun nut bewezen hebben en TOCH afgeschaft werden, te herinstalleren, en hen van het nodige personeel (kwantitatief, maar vooral kwalitatief en qua 'instelling') te voorzien.

- Een dringend onderdeel van de oplossing, zeer technisch maar wellicht doorslaggevend,  is de automatisatie van f.. Daar zijn al aanzetten geweest, maar door onvoldoende kennis en (wellicht ook) wil, zijn die niet van de grond geraakt. Allemaal materie voor de boven vermelde ‘controlecommissie’, die deze hervormingen op de voet moeten volgen en op vaste tijdstippen verslag moeten uitbrengen aan de regering die eventueel kan bijsturen.

- We hadden het hier al herhaaldelijk over controlecommissies. Ook hier zal die noodzakelijk zijn. Ze werd al voldoende beschreven. Een audit is een in de tijd beperkte onstelling. De controlecommissie zou bestendig moeten zijn, en in dit geval zeker regelmatig (om de 4 jaar ?) moeten wisselen.
 
3. Internationale acties

Een derde hoofdstukje bestrijkt een nog hoger niveau, nl het internationale. Het is een vastgesteld feit dat de ‘haute finance’ en ook de maffia, aan elke controle ontkomt door de belastingsparadijzen, die op hun beurt ‘gedekt’ worden door het bankgeheim. Het is een materie die uiteraard ook ‘buitenlandse zaken’ aanbelangt, maar de verantwoordelijke ministers van deze twee departementen zouden de opdracht moeten krijgen van de regering om zich uitdrukkelijk tegen deze praktijken te verzetten. Er zal ook een budget moeten voorzien worden (weeral geld !) om acties en lobbywerk op dit terrein te ondernemen en daar zelfs initiatieven voor te nemen. Een klein land als België (laat staan Vlaanderen) zal daar op zichzelf weinig of niets kunnen aan veranderen, maar we kunnen wel een duidelijk standpunt bepalen en dat ook bekend maken. En bij gelegenheid kunnen wij initiatieven nemen om deze internationale kwaal ook internationaal aan te pakken. Dit is soms voor een klein land zelfs gemakkelijker dan voor een groot (vgl het initiatief van België tegen landmijnen).

05-02-2010 om 17:10 geschreven door Huysmansa  

                                   DEP IV, Financieën

Inleiding

Achter de verschillende programmapunten die (meer-)geldeisend zijn, wordt het hoog tijd - om niet als utopisch bestempeld te worden -, ook te zorgen voor de middelen om aan die eisen te voldoen.

Vooraf een korte bedenking : we horen enerzijds in de politieke discours voortdurend dat er ‘geen geld meer is’. We lezen anderzijds langs alle kanten dat ‘de rijken maar steeds rijker worden’.

En inderdaad, 3/4, of voor mijn part 2/3 van de bevolking in het Westen, ook in ons land, leeft in min of meer grote weelde (gewoon eten is niet goed genoeg meer : het moet van het fijnste zijn, het moet ‘exotisch’ zijn, het moet ‘eens iets anders zijn’. Te weinig eten is al lang geen probleem meer, maar wel te veel : boelemie is de ziekte van onze tijd, niet ondervoeding; Voldoende voedsel is geen probleem, maar te veel calorieën wél : de diëtisten en allerlei regimes vieren hoogtij... De mode beleeft hoogdagen (hoog-jaren) en de kleerkasten puilen overal uit : plaats voor kleren is een groter probleem dan geld voor kleren. We (2/3en !) hebben allemaal de laatste snufjes op gebied van TV en DVD (TV en DVD zélf voelen we al lang niet meer aan als luxe !). Er rijden nog alleen ‘jonge’ wagens op onze wegen, met radio (natuurlijk !) en airconditioning én GPS, stuur- en rembekrachtiging wil ik al niet meer vermelden. Eén reis per jaar is voor de loosers, we gaan twee of drie keer. Blankenberge en Benidorm zijn we al decennia moe : het moet minstens Thailand of Mexico zijn.... Gezond kraantjeswater drinken alleen nog sukkelaars en enkele idealisten (de zotten). Onze gezondheidszorg gaat tot in het absurde : ‘plastichirurgen’ doen gouden zaken. Op een peacemaker en andere ‘levensverlengers’ hebben we ‘recht’ wanneer ons hart of een andere levensfunctie normaal zou begeven... Het lijstje van onze schaamteloze consumptie zou nog veel langer kunnen gemaakt worden.

Alleen maar om te zeggen : ‘er is geen geld meer’ is een leugen. Er is geld genoeg maar het wordt meer en meer aan luxe besteed.  Luxe, het woord zegt het zelf, is niet nodig. We willen de mensen het laatste beetje luxe niet ontnemen, maar heel de dag luxe en op alle domeinen is niet nodig, is verkeerd en is misdadig wanneer we weten dat sommige mensen (ook in ons bloedeigen land) ‘menswaardig’ leven moeten derven. En dan spreken we nog niet van mensen (buiten Europa) die levensnoodzakelijke goederen, tot en met water soms (!), moeten missen.

In één woord : we moeten de luxe ‘afschuimen’ en wat daar mee uitgespaard wordt besteden aan noodzakelijke dingen waar zogezegd ‘geen geld’ voor is.

1. Zes mogelijkheden om de staatskas te spijzen.

We noemen 6 verschillende acties die een betere verdeling van ‘de goederen der aarde’ in ons land kunnen bewerkstelligen of toch zeker bevorderen.

A.   Aansluitend op bovenstaand betoog : Een ingrijpende belastingsverhoging, in verhouding van het inkomen groeiend, en uiteraard beginnend bij nul voor de laagste inkomens.

B.    Een ‘zuinigheidsprogramma’ dat door alle ministers moet gevolgd worden : om dit realistisch te maken moet er een ‘commissie’ van kamerleden of senatoren (of misschien nog beter : outsiders, mensen die zélf niet ‘in het systeem’ zitten), opgericht worden dat als enige taak heeft, het bewaken van de uitgaven van alle ministeries met de bekommernis, waar mogelijk, verkwisting of onverantwoorde uitgaven te ontdekken en voor te leggen aan de ministerraad om ze eventueel te beteugelen of te vernietigen. De uitgaven mogen dus maar gemaakt worden nàdat deze commissie haar werk heeft gedaan. Deze commissie zal op regelmatige, vooraf bepaalde momenten, rekenschap moeten afleggen aan de regering.

C.   De ‘notionele intrestaftrek’ zal grondig moeten geëvalueerd worden en drastisch aangepast zodat alvast misbruiken voorkomen kunnen worden indien hij al niet kortweg moet afgeschaft worden.(1)

D.   De fraudebestrijding is een ‘goede bedoeling’ die elke regering en elke partij in haar programma heeft. Als we hier tot resultaten willen komen zal er dus anders moeten tewerk gegaan worden dan in het verleden. Ook hiervoor moet er een commissie, zoals boven beschreven, in leven geroepen worden die zich uitsluitend toelegt op deze materie. Zij zal ook volgens een vast schema, eens in de maand bv, aan de regering haar werkzaamheden, plannen en vooral resultaten moeten voorleggen.

E.    Wij zullen trachten de Tobin-taks in te voeren, rekening ermee houdend dat dit slechts mogelijk zal zijn wanneer er (minstens) op Europees vlak een overeenkomst kan gevonden worden. De partij zal zich daar ten volle voor inzetten.

F.    Last but not least : als al deze inspanningen niet zouden volstaan om de meeruitgaven te dekken, zouden wij een begrotingstekort tot 3 % niet uitsluiten, er rekening mee houdend dat er ‘precedenten’ zijn van grote landen. In deze 3 % zou wel een verdere afbouw van onze staatsschuld moeten verrekend zijn, want die is ook een prioriteit die op lange termijn veel nodeloze uitgaven (aan rente) zal voorkomen. Daar moet ook een ernstige ‘spekking’ van het ‘zilverfonds’ in opgenomen zijn.

Tot hier de maatregelen om de staatskas voldoende te vullen, zodat maatregelen op lange termijn mogelijk worden.

(1) Dit zal moeten ingepast worden in het geheel van maatregelen die moeten zorgen voor een slagkrachtige en concurrentie-bestendige (tov vnl onze buurlanden) economie. (zie ook DEP 2)

04-02-2010 om 18:31 geschreven door Huysmansa  

5. Enkele specifieke problemen

5A. Een ernstige herzienig van de ‘verjaring’ moet doorgevoerd worden. Sommige misdaden mogen gewoon niet verjaren. Het ‘rekken’ van procedures door sommige (blijkbaar daarin gespecialiseerde) advocaten(kantoren) moet beteugeld worden en liefst uitgeroeid. Men zou er kunnen aan denken dat elk uitstel dat toegekend wordt afgetrokken wordt van de totale duur van de ‘verjaring’. Het geval KBC-Lux is wel een typisch voorbeeld van dit misbruik en meteen een bewijs dat het weer de rijksten zijn die aan het langste eind trekken : als men over voldoende geld beschikt, dan kunnen de beste (?), althans de minst scrupuleuze advocaten ingezet worden en kan ‘het geld dat dom is recht maken wat krom is’ zoals het spreekwoord zegt. Of, om het met de woorden van Kruithof te zeggen : ‘Ten slotte moet ook justitie onderdoen voor de economische macht’ (Het neoliberalisme, p. 191. Isbn 90 6445 067 6), hij spreekt ook ergens van ‘standenjustitie’. Het feit dat ‘gehaaide’ advocaten de rechters vaak te slim af zijn, houdt een argument in om de wedden van de rechters eens onder de loep te nemen en te vergelijken met de inkomsten van sommige advocaten. Zoals in ‘financiën , m.n. de belastingen, gebeurt het ook bij justitie dat de vaak minder vergoede ambtenaar of magistraat, ook minder ‘onderlegd’ is dan die advocaten en sommige accountants die de regels – en vooral de mazen tussen de regels – vaak beter kennen dan de inspecteurs of de magistraten zélf.

5B. Procedurefouten zijn eveneens een nachtmerrie ivm justitie. Dat ze gemaakt worden is op zichzelf te betreuren, maar veel erger is het misbruik dat van deze regel gemaakt wordt.

Procedurefouten die kunnen aangetoond worden door de verdediging kunnen leiden en leiden in feite soms tot vernietiging van een uitspraak. En als ik het goed voorheb kan een proces niet ‘overgedaan’ worden. Men kan uiteraard een nieuw proces inspannen, maar dan alleen op grond van andere bewijzen. Niet voor niets liggen advocaten op de loer naar procedurefouten (ik wil het niet hebben over misdadige intrigues die procedurefouten uitlokken of veroorzaken).

Het is op zich goed dat procedurefouten afgestraft worden. Alleen blijkt dat het bepaalde kapitaalkrachtige beschuldigden zijn die deze kunnen achterhalen en gebruiken, denk aan KBCL en aan Beaulieu.

Procedurefouten mogen niet uit wetboek geschrapt worden : het is niet omdat er ergens misbruik van gemaakt wordt dat men het kind met het badwater mag weggooien. Er zou wel een grondige hervorming van dit gebruik moeten gemaakt worden.

Men zou alvast kunnen beginnen met de gevolgen van p. te verkleinen. In de plaats van het hele proces nietig te verklaren zou men, zo mogelijk, alleen dit gedeelte van de uitspraak moeten vernietigen dat door die procedurefout veroorzaakt werd.

Men zou ook kunnen denken aan een ‘vermindering’ van de straf in de mate van de grootheid van de fout en niet het bestaande alles-of-niks-systeem blijven toepassen.

Er zou een soort gradatie kunnen opgesteld worden waarin het gewicht van bepaalde p. zou kunnen bepaald worden om het nadien in dezelfde verhouding op de uitspraken invloed te laten uitoefenen.

De uitwerking van deze mogelijkheden is uiteraard weer specialistenwerk. Maar de ‘vernietiging’ van een rechtspraak op grond van p. zou tot een minimum moeten worden herleid.

5C. Het is niet aan de wetgever of aan politieke partijen om advocaten regels op te leggen, maar er zou wel ernstige druk kunnen uitgeoefend worden op de ‘orde der advocaten’ (of wat daar kan voor doorgaan) om de ethiek van de advocatuur ernstig te bekijken en eventueel te hervormen in het licht van deze twee eikele punten : verjaring en procedurefouten. Advocaten die volgens dit ‘lichaam’ misbruik maken van die rechten zouden intern door deze ‘orde’ moeten berispt en eventueel ‘geblaamd’ worden. In het ergste geval geschorst. Zoals dat ook in de ‘orde der geneesheren’ kan.

5D. De slachtoffers (nog te schrijven)

5E. Automatisering (nog te schrijven)

31-01-2010 om 18:32 geschreven door Huysmansa  

4. De rechters.

Dat de rechterlijke macht ‘onafhankelijk’ mag opereren is een goede zaak die zeker moet behouden blijven en wellicht nog veel kan verbeteren. Onafhankelijkheid betekent echter geen ‘bandeloosheid’. Maw het gerecht blijft ondergeschikt aan de demokratische controle. Niet in hun functie van be- en eventueel veroordelers van wetsovertreders, wel in hun doelmatigheid en ‘rendabiliteit’. Zij werken ‘op kosten van de gemeenschap’ en zijn daarom ook aan de controle van die gemeenschap onderwerpen : zij moeten in een woord, hun functie goed vervullen. Er zou maw ook eens een audit mogen gebeuren van het rechterlijke apparaat. Wellicht zouden daar heel wat verouderde en misschien wel versleten gewoonten en werkwijzen ontdekt worden die na een (weeral geld kostende) ingreep een groter ‘rendement’ en dus een besparende invloed zouden hebben op langere termijn.

31-01-2010 om 18:22 geschreven door Huysmansa  

3. ‘De wetgeving’

3. A. Aanpassing van sommige wetten.

Wetgeving hoort uiteraard thuis in het parlement (en de regering in feite  vandaag) eventueel op voorstel(len) van het ministerie van justitie. Het gerecht (de magistratuur) moet hier evenwel zeker bij betrokken worden Door zijn courante, beroepsmatige omgang met wetten (om de toepassing ervan af te dwingen) hebben deze mensen wél een soort ‘uitkijkpost’ op het strafrecht en daardoor ook een zicht op tekorten en eventueel fouten in de wetgeving daaromtrent. Het ligt dan ook voor de hand dat het gerechtswezen intens samenwerkt met (liefst gespecialiseerde) parlementsleden om deze leemten op te vullen. Een voorbeeld van de nood aan verbetering en aanvulling is de kinderbescherming. Wetgeving ivm bestraffing en voorkoming van pedofilie, betere aanpak van pedofielen door ze van de mogelijkheid tot hervallen af te houden, desnoods door blijvende internering (of een of andere vorm van ‘afzondering’).

Het opmaken van een ‘inventaris’ van dergelijke ontoereikende wetgeving kan het voorwerp uitmaken van een ‘studiedienst’, zoals hoger vermeld, die zich daar op toelegt.

3. B. Aanpassingen van het wetboek.

Een andere noodzaak mbt de wetgeving is een algemene ‘herziening’ van het wetboek. Dit is een gigantisch ‘monnikenwerk’, maar gaat, door toedoen van de informatica, tot de realiseerbare mogelijkheden behoren. Ook hier zal een intense samenwerking van rechtsdeskundigen en parlementsleden noodzakelijk zijn om tot een logisch(er) opgebouwd en ‘tot een fractie van het huidige wetboek herleide’ uitgave te komen.

Bij een onveranderde senaat zou het misschien een ‘nuttige bezigheid’ kunnen worden voor een groep senatoren.

Weer een méérkost op korte termijn uiteraard, maar op langere termijn waarschijnlijk een grote besparing.

Een belangrijk onderdeel van deze ‘hervorming’ zou een doorgedreven studie en aanpassing van de wetten moeten zijn die het inroepen en vooral het ‘uitbuiten’ (misbruiken) van ‘procedurefouten’ en ‘verjaringen’, mogelijk maken (zie verder).

31-01-2010 om 18:13 geschreven door Huysmansa  

2. Preventie door wijziging van de levensomstandigheden

2.A. Preventie door wijziging sociale omstandigheden

En ten slotte, eigenlijk het voornaamste, maar ook veruit het moeilijkste : er zal in de maatschappij, in eerste plaats voor jongeren, maar niet alleen, moeten gezorgd worden dat de levensomstandigheden zo zijn, dat niemand gedwongen wordt tot het neerdrukkende en aftakelende leven (al of niet in een verkrottende wijk) waar alle mogelijke ellende samenkomt : werkloosheid, verveling, slentergedrag, kliekjesvorming, kleine en uiteindelijk grote criminaliteit. Dit is een wantoestand van alle tijden, die nog in geen enkele ‘tijd’ voldoende werd bezworen, maar die in ONZE tijd, waar alle middelen voorhanden zijn zou kunnen geëlimineerd worden. Het zal evenwel een gemeenschappelijk bewustzijn en inzet vergen om deze toestanden te kunnen en te willen zien als een gevolg van de onvoldoende sociaal geïnspireerde maatschappij en de hele bevolking te brengen tot de gemeenschappelijk overtuiging en inzet om het tij te keren.

Hier zal het meest welvarende deel van de bevolking moeten leren ‘in te leveren’ om de minderbegoeden deelachtig te maken aan de welvaart waarvan globaal voldoende aanwezig is om iedereen een menswaardig leven, en méér dan dat, te bezorgen. (Dit werd uitvoerig besproken in het hoofdstuk ‘economie’ waar veel aandacht werd besteed aan het uitroeien van de armoede in de maatschappij, armoede die zeker een van de - zoniet de balangrijkste, oorzaken is van criminaliteit.)

Dit over het ‘bestraffings-, wederopvoedings- en preventiebeleid’.

Er zal echter ook moeten gewerkt worden aan het gerechtelijk apparaat in zijn geheel : de wetgeving, de rechters, de ‘achterstand’, het ontbreken van de nodige ‘infrastructuur’ in de breedste zin : het nodige personeel, de nodige computerprogramma’s enz.

De detailuitvoering van dit project zal uiteraard het werk moeten worden van intense studie en voorbereiding, die aan specialisten zal moeten toevertrouwd worden.

2. B. Preventie door sociale controle (nog toe te voegen)

31-01-2010 om 18:00 geschreven door Huysmansa  

1. Strafbeleid.

Dit is een dringende kwestie. De oplossing is echter (minstens) tweeërlei : andere aanpak van het voorzien in ‘logies’ en andere vormen van ’bewaking’.

1A. Andere politiek van voorziening in ‘logies’.

We gebruiken opzettelijk niet het woord ‘cellen’ omdat er in die ‘logies’ ook op andere, veel goedkopere en snel te verwezenlijken, manieren kan voorzien worden.

Het totaal van de gedetineerden (en ‘te detineren’) personen is nl niet homogeen, maar bestaat uit verschillende categorieën. Er zijn de zware en gevaarlijke criminelen, die streng bewaakt moeten worden en daarom moeten ondergebracht worden in echte gevangenissen, veilig voor wat ontsnappingsmogelijkheden en onderlinge baldadigheden betreft.

Er zijn vervolgens de weliswaar gevaarlijke criminelen (pedofielen ed) die echter niet zo direkt macho’s zijn die over een gevangenismuur gaan klauteren of cipiers met wapens bedreigen.

Er zijn de jeugdigen (ook nog eens onder te verdelen, maar toch een categorie apart).

Er zijn de ‘witteboordcriminelen’, wat bewakingsnoodzaak betreft, te vergelijken met de cat. ‘pedofielen’

Er zijn vooral ook de vele ‘in voorhechtenis gehouden’ verdachten, die voor een gedeelte onschuldig zijn en dus helemaal niet thuishoren tussen veroordeelde zware criminelen.

De bestaande gevangenissen volstaan waarschijnlijk ruimschoots voor de eerste categorie : de zware en gevaarlijke criminelen, op voorwaarde dat men de andere categorieën er kan uithalen.

Voor dezen moet een leegstaande kazerne of eventueel een aangekochte leegstaande fabriek of klooster, met beperkte kosten en betrekkelijk vlug kunnen omgebouwd worden tot een voldoende veilig en menselijk verblijf.

Er zijn bovendien de mogelijkheden van de ‘electronische bewaking op afstand’, de enkelband en vormen van ‘gedeeltelijke invrijheidsstelling’ die deze ontlasting van de echte gevangenissen mede kunnen bewerkstelligen.

Deze ‘ingreep’ zal, op korte termijn, een onvermijdelijke supplementaire uitgave betekenen, maar is ook meteen een ‘besparing’, doordat de noodzaak van nieuwe gevangenissen, uiteraard veel duurder dan de voorgestelde maatregelen, zal wegvallen.

1B. Van bestraffing naar wederopvoeding

Hiermee bedoelen we een vrij ingrijpende wijziging in de manier van behandelen van de gedetineerden.

Vandaag bestaat die ‘behandeling’ hoofdzakelijk in het ontnemen van de vrijheid, plus het ontnemen van de meeste comfort en ‘genoegens des levens’, cultuur inbegrepen. Daar bestaan wel enkele uitzonderingen op : sommige gevangenen krijgen de gelegenheid te werken en op die manier wat ‘drinkgeld’ te verdienen (meer is het niet gauw, bij mijn weten), er wordt rondgegaan met boeken, ze kunnen af en toe (?) een film zien, er zijn uitzonderlijk optredens voor gevangenen. Er bestaan ook maatregelen ‘ter wederopvoeding’ van gedetineerden, meer voor jongeren dan voor de anderen. Ze kunnen zelfs een ‘aalmoezenier’ of andere ‘geestelijke raadsman’ spreken en dergelijke povere afwisselingen op het moordende gedwongen nietsdoen. (Er bestaan uitzonderlijke figuren die zich in de gevangenis hebben kunnen opwerken tot waardevolle en suksesrijke mensen, maar de uitzonderlijke - vooral karakteriële, maar ook intellectuele - mogelijkheden waarover die beschikten, kunnen onmogelijk als ‘haalbaar voor iedereen gelden en zijn derhalve ook waardeloos als ‘bewijs’  dat het mogelijk is ‘als men maar wil’).

Alles samen genomen zijn boven beschreven ‘wedereopvoedings-maatregelen’ die nu reeds bestaan, ontoereikend om de ‘doorsnee-gevangene’ een reële kans te geven beter uit de gevangenis te komen dan hij er ingegaan is. Integendeel : de gevangenissen worden een beetje de ‘hogeschool van de criminelen’, Men geraakt er vaak, soms eerder occasioneel,  in als een ‘beginneling’ maar komt er uit als een gevorderde of zelfs volleerde misdadiger.

DAT moet veranderen. DAAROM is een totaal andere aanpak niet alleen verantwoord, maar noodzakelijk. Bij deze werkwijze zal de klemtoon komen op allerlei vormen van gemeenschappelijke ‘heropvoeding’, zeg maar een deugddoende ‘hersenspoeling’, gekoppeld aan een individuele, aan elke persoon aangepaste en intense vorming van ‘een nieuwe mens’, die, eens vrijgekomen, alle kansen heeft, niet alleen om de maatschappij niet langer tot last te zijn, maar zelfs in die maatschappij een steentje bij te dragen.

De detailuitvoering van dit project zal uiteraard het werk moeten worden van intense studie en voorbereiding, die aan specialisten zal moeten toevertrouwd worden.

Het is duidelijk dat deze aanpak weer een pak duurder zal zijn dan de huidige....althans op korte termijn. Want op lange termijn zal de criminaliteit afnemen en zullen de kosten minder zijn dan vandaag.

Dat dit verhaal niet over heel de lijn een ‘suksesverhaal’ zal worden moeten we incalculeren. Er zijn ‘onverbeterlijken’, er zijn ‘hopeloze gevallen’. Het doel (op lange termijn) is een betere maatschappij, met minder criminaliteit en dus ook minder gevangenissen en minder onkosten.

Er blijft nog : de nazorg ! Ook die bestaat reeds, maar kan, door ontoereikende mensen en middelen, niet optimaal functioneren. Over deze nazorg zou een apart hoofdstukje zeker niet overbodig zijn.

09-11-2009 om 18:48 geschreven door Huysmansa  

                                     J U S T I T I E

De ‘rechtstaat’ is een grote verworvenheid en een groot goed. We krijgen voldoende informatie over vele andere landen waar deze rechtstaat een illusie is en dit zou ons moeten verheugen over ons rechtsysteem.                                                                                                                            

Dit betekent uiteraard niet dat ons rechtsysteem ideaal zou zijn of zelfs maar gewoon ‘goed’. Dat het voor sommigen niet streng genoeg is en voor anderen wellicht te streng, is vaak een kwestie van uitgangspunten of van...perceptie.

Hoe dan ook : verbeteringen zijn altijd mogelijk.

Zoals meestal is het goed functioneren van een ministerie een kwestie van hogere of lagere prioriteit die de regering er aan geeft, wat in hoofdzaak neerkomt op het budget dat ze voorziet. (Dat laatste is beïnvloedbaar en zal afhangen van ‘de roep van het volk’, de onverschilligheid of de woede. Ook de figuur van de minister van justitie kan hier een rol spelen).

In ons programma moet dit budget (alweer) gevoelig opgetrokken worden.

Vooraf :             Vrijheid en verantwoordelijkheid

Wij gaan er van uit dat de mens, ook de misdadiger, weinig of geen echte vrijheid bezit, waardoor hij zelf verantwoordelijk zou kunnen gesteld worden voor al zijn daden.

Kan iedereen dan maar doen wat hij wil en desnoods op andere mensen beginnen schieten ed, zoals we bv uit Amerika verhalen te horen krijgen die, helaas, ook hier reeds tot de mogelijheden gaan behoren ?
Uiteraard niet. Maar als de mens niet verantwoordelijk is voor zijn daden dan kunt ge hem ook niet straffen ? 'Straffen' inderdaad eigenlijk niet, wel beletten dat hij meer kwaad aanricht en proberen hem te doen inzien dat hij 'verkeerd bezig' is. Maw de mens kan weliswaar geen 'misdaden' begaan, maar hij kan wel 'fouten' maken. Als deze fouten de maatschappij storen moet er tegen opgetreden worden, desnoods met beroving van de vrijheid, wanneer men nl moet vrezen voor herhaling van die daden.
Er zal dus bij de 'strafuitvoering' een fundamenteel andere houding aangenomen worden tov 'criminelen'. Om te beginnen moet het element 'wraak' uit de bestraffing weggehaald worden. Mensen pijnigen omdat ze ons gepijnigd hebben leidt tot niets, dan doen de bestraffers hetzelfde als de overtreder, ze plaatsen zich op hetzelfde, lage, niveau. Dit 'oergevoel' van wraak moet de beschaafde mens afzweren en afleren. De 'gestrafte' zal maw meer een 'patient' worden dan een misdadiger. Dat zal dan ook de manier van tegemoettreden van de bewakers moeten worden eerder dan : 'wij zijn uw bewakers en gij zijt de bandieten', 'wij zijn de goeden en gij de slechten'.

Dit zal evenwel ook een grondige wijziging meebrengen ivm de 'be- en veroordeling' van de 'misdadigers’ (zij die verkeerd bezig zijn, zij die iets ‘mis -  deden’). Er zal meer met soort straffen en in 'gradaties' moeten gewerkt worden. (en niet langer alle veroordeelden met éénzelfde soort straf bedelen, nl zwaar bewaakte gevangenissen) : kruimeldieven en vechtjassen waarvan het gevecht slecht is afgelopen bv. zullen veroordeeld worden tot het volgen van cursussen tot een commissie zal oordelen dat de gestrafte het 'begrepen' heeft. Bij verkeerde reactie kan deze 'straf' desnoods verstrengd worden en niet stoppen vooraleer de reactie positief is.
Roofmoordenaars en pedofielen zullen 'in verzekerde bewaring' moeten gesteld worden; de enen in stevige en streng bewaakte gevangenissen, de anderen in een (minder sterk bewaakte) afzondering waar de mogelijkheid om kinderen te benaderen weliswaar uitgesloten wordt. En, wat zeer  belangrijk en ingrijpend is : ZONDER TIJDSLIMIET ! Hier wordt het 'systeem' in feite veel strenger dan het bestaande, waarbij na een zekere tijdsduur de gevangene automatisch vrij komt. In dit systeem worden deze gevangenen zolang 'vastgehouden' tot ze wederopgevoed (1) zijn en bewezen hebben dat ze een normaal leven zullen aankunnen. Lukt dat niet, dan moeten ze 'blijven zitten', desnoods hun leven lang omdat het gewoon onverantwoord is gevaarlijke mensen terug ‘los te laten’ en hen opnieuw in de mogelijkheid (de verleiding) te brengen te herbeginnen.
In het 'regime' van de gevangenen moeten daarom verschillende 'stadia' ingebouwd worden : van uiterst streng naar 'bijna vrij', naargelang de gevangene blijk geeft van ernstige 'beterschap', waardoor hij meer vrijheid aankan. Tot uiteindelijk de volle vrijheid volgt wanneer hij helemaal 'normaal' oordeelt en zijn fout inziet. In principe kan deze periode dus ook relatief kort zijn, nl wanneer bij een gevangene de Euro vlug valt.

Dit systeem kan uiteraard niet zo maar in de plaats van het bestaande komen. Het is een richtsnoer 'op lange termijn'. Er moet evenwel zonder verwijl een aanvang mee genomen worden, beginnende bv met het afzonderlijk 'bewaren' en 'bewaken' van zware criminele en 'lichte gevallen'. Ook mensen in 'voorarrest' zullen onmiddellijk moeten uit de gevangenissen gehaald worden en ondergebracht in een menselijk onderkomen, waarbij alleen voor verdachten van gevaarlijke daden ook een strenge bewaking zal nodig en toegelaten zijn.

(1) Mochten mettertijd mogelijkheden ontstaan om onverbeterlijke misdadigers door een chirurgische ingreep van hun ‘kwaal’ af te helpen, dan zou dit meer dan welkom zijn.

PS De ‘wederopvoeding’ waarover hier sprake doet denken aan de ‘verbeteringsgestichten’ van vroeger (en van vandaag ?) die niet bepaald suksesrijk kunnen genoemd worden. Maar daar was (is ?) de benadering zeker niet zoals die hier beschreven werd.

19-10-2009 om 16:22 geschreven door Huysmansa  

2. Bevordering van de economie

Door de absolute prioriteit van de armoedebestrijding heeft dit item wellicht minder urgente, maar evenzeer uiterst belangrijke, zelfs fundamentele beginselen voor een goed werkende economie wat achteruit geduwd :

-         Om de creativiteit en het ondernemerschap (bronnen van onze welvaart) maximaal te steunen is de grootst mogelijke vrijheid een noodzaak en een onbetwistbaar recht.

-         Om deze vrijheid niet te laten ontsporen en om de minder zelfstandige en minder bekwame mensen te behoeden voor mogelijke uitbuiting is een regulering van de economie noodzakelijk. Deze regulering mag uiteraard niet vervallen in de uitwassen van het communisme en andere experimenten waarbij de staat alles domineerde en plande, waardoor de creativiteit en de inzet geleidelijk aan afnamen of zelfs verdwenen, alles werd toch door de staat geregeld.

16-10-2009 om 17:22 geschreven door Huysmansa  

4. Maatregelen ter ondersteuning van de economie

Gaat de economie aan belang verliezen dan ? Neen : de ‘taart’ moet gebakken worden. Maar de economie zal zichzelf moeten heroriënteren en de oude afgoden afzweren. Doet ze dat niet uit zichzelf, uit een groeiend verantwoordelijkheidsbewustzijn, dan zal er ‘regulerend’ moeten opgetreden worden door de overheid, jammer maar helaas. Maar er bestaat momenteel een tendens binnen de economie zélf die de richting van dit ‘verantwoordelijkheidsbewustzijn’ uitgaat, die heeft zelfs een naam (‘verantwoord ondernemen’). Dat zou natuurlijk de ideale manier van evolueren zijn. Ik vrees dat er toch hier en daar een correctie ‘van bovenuit’, vanuit de politiek, vanuit de gemeenschap dus, noodzakelijk zal blijken.

- Onderwijs

De ondersteuning van de noodzakelijk economie zal er oa in bestaan : degelijk onderwijs te behouden en nog te verbeteren, dat onderwijs, door regelmatige contacten, voor zover verantwoord goed afstemmen op de economie, zodat zoveel mogelijk jongeren zonder problemen aan het werk kunnen wanneer ze afgestudeerd zijn en zodat de economie zo                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          vlug en zo accuraat mogelijk van de nodige werkkrachten kan voorzien worden.

Nota : ‘voor zover verantwoord’ slaat hierboven op de noodzaak de jeugd niet louter in functie van de productie op te leiden, maar ook op alle mogelijke vlakken waardoor dat inividu zelf en onrechtstreeks de hele samenleving er maximaal bij wint. We denken dan aan de brede waaier van humanitaire opvoeding, die de jonge mensen niet alleen oog geeft voor hun later beroep en eventueel daaraan verbonden inkomsten = welvaart, maar ook  aan algemene culturele, morele en gevoelsmatige  vorming. Dit thema hoort uiteraard thuis in ‘onderwijs’, maar mocht hier niet ontbreken om het accent op voorbereiding op de ‘economie’ niet te verabsoluteren.

Zeer belangrijk in het ondersteunen van de economie is overigens ook het hoger en universitair onderwijs dat vooral de vernieuwing en de inventiviteit van de economie voortdurend van nieuw bloed en nieuwe ideeën moet voorzien.

- Loonlast

Waar we eerder reeds wezen op de noodzaak van wetten die de armoede voorkomen, moet er ook voorzien worden in een apparaat waardoor de economie kan blijven concurreren met het buitenland : de absolute loonlast mag bij ons zeker niet hoger liggen dan in de buurlanden, als het kan zelfs lager. De fiscale stimuli die gegeven worden moeten ook gelijke tred houden met de concurrentie of beter zijn.

- Eén loket-service

De ontmoedigende papiermolen die een startend bedrijf afremt moet herleid worden tot een doorzichtig geheel dat liefst aan ‘één guichet’ kan aangevraagd en afgehandeld worden. Er moet voorzien worden in een menswaardig ‘opvangnet’ voor de mislukkende ondernemer : anders worden nieuwe ondernemers wellicht te bang en komen vele echte ondernemerstalenten niet tot leven.

- Infrastructuur

Een degelijke en aangepaste en onderhouden infrastructuur is ook noodzakelijk voor een vlot draaiende economie (alles hangt aan alles vast): dit thema reserveren we verder voor ‘openbare werken’.

(1) De sogen. ‘taart’ bestaat uitereerd niet alleen uit gefabriceerde ‘producten’, maar ook uit de ‘diensten’ die meer en meer de plaats innemen van de oude industrie. Neem maar de informatica en al wat daar mee samenhangt.

13-10-2009 om 18:19 geschreven door Huysmansa  

                                     DEP II, Economie,

3. Economische ‘stop’

Maar : ‘Alvorens een taart kan verdeeld worden moet er een taart (1) zijn’. Een ‘open deur’.

Toch is dit uitgangspunt uiterst belangrijk. Dwz de economie en de inspanningen om ze goed te laten functioneren, ook al wordt de e. op zichzelf gerelativeerd,   zijn uiterst belangrijk.

Alleen willen we hier toch een voorafgaandelijke nota bij maken : de taart moet er zijn, maar de taart....IS er. En....ze is GROOT GENOEG. Dwz dat wij het dogma van de (neo-liberale) economie : ‘de economie moet groeien of ze gaat achteruit’, principieel afzweren : als we kunnen blijven produceren aan welvaart wat we nu produceren dan is dat voldoende : de tendens ‘altijd meer en altijd’ beter, ‘luxe op luxe’ stapelen, zweren we af.

Niet alleen overigens omdat we zodoende op een onverantwoorde wijze de aarde aan het leegplunderen zijn en de grondstoffen, die voor eeuwen  zouden moeten reiken, op korte tijd aan het verzwelgen zijn...

Maar ook ....‘omdat het niet nodig is’ : wat we nu hebben is ruimschoots voldoende. Alleen : 1. we moeten ervoor zorgen dat het kan blijven duren, maw we moeten streven naar een e/ gebaseerd op recyclage en 2. het moet beter verdeeld worden. Niet alleen in het binnenland overigens (zie boven : armoedebestrijding), maar ook wereldwijd (zie buitenlandse politiek).

Dit is geen oorlogsverklaring aan de economie. Dat zou absurd zijn maar wel een STOP aan die economie : 1. stop met het plunderen van de aarde; 2. stop met de onverantwoorde luxe aan één kant en onverantwoordbare armoede aan de andere.

13-10-2009 om 18:15 geschreven door Huysmansa  

                      DEP II, Economie

1. Armoedebestrijding

Levend in een wereld (de Westerse dan !) van overvloed en verkwisting; levend in een land dat daarin gezwind meedraait, en waar tegelijk een groot aantal mensen (daar bestaan verschillende cijfers over, maar allemaal wijzen op ‘een groot aantal’) armoede lijden, ‘onder de armoedegrens leven’, en daar de huidige partijen, ze heten dan al christelijk of sociaal, er weinig van bakken stelt ‘onze partij’ de armoedebestrijding als prioriteit. Geen gemakkelijke keuze, want armoede bestrijden kost geld, veel geld wanneer we het efficient willen doen. En méér geld naar armoedebestrijding zal onvermijdelijk als neveneffect (collateral dammage !) minder geld voor andere dingen betekenen. Tenzij we ergens bijkomende geldbronnen kunnen aanboren. (Daarover in IV Financiën, 1. Zes mogelijkheden om de staatskas te spijzen). Ondanks het inzicht dat het geen gemakkelijke klus wordt gaat ‘onze partij’ en ons programma resoluut en prioritair voor armoedebestrijding.

We lazen hier onlangs nog cijfers van 700 en 900 E. maandinkomen voor een gezin en constateren daarbij gewoon dat dit bedrag onder de ‘armoedegrens’ ligt. Afgezien van de vaststelling van deze grens en afgezien van de vraag of volgend voorstel zal volstaan om al die mensen boven de armoedegrens te tillen (daar zijn specialisten voor nodig) gaan wij uit van het ronde bedrag 1000 E. (indexgebonden).

Het optrekken van dit minimuminkomen zou, zonder ingreep, onmiddellijk als gevolg hebben dat de beruchte ‘werkloosheidsval’ wijdopen gezet wordt. Het verschil tussen een minimuminkomen en het minimumloon moet groot genoeg zijn om mensen die ‘werkbekwaam’ zijn (in alle betekenissen van het woord) de prikkel niet te ontnemen om de handen uit de mouwen te gaan steken. We staan daarom voor een minimumloon van 1500 E..

Een tweede aderlating uiteraard, dit keer niet rechtstreeks van de staatskas, maar via de werkgevers komen die meeruitgaven uiteindelijk toch ook weer uit dezelfde gemeenschappelijke kas : de belastingen. Men kan immers niet alleen de bedrijven die veel minimumloontewerkgestelden hebben, laten opdraaien voor die kosten terwijl hoogtechnologische bedrijven daarvan gespaard zouden blijven. Dit moet dus op een of andere manier ‘gecompenseerd’ worden door de staatskas.

Even proberen de rekening te maken (al is het voor een niet-econoom onmogelijk om met alle neveneffecten rekening te brengen).

We gaan ons niet verschuilen achter de dooddoener : ‘terugverdieneffecten’, waar de vorige regeringen zo vaak mee schermden. Uiteraard bestààn die wel, maar ze dekken slechts een klein gedeelte van de meeruitgaven. Omdat ze reëel zijn mogen ze wel vermeld worden : door de hogere inkomsten van de minimum-ontvangers en door de hogere lonen van de minimumloon-ontvangers zal er meer geconsumeerd worden door die mensen en zullen er dus meer BTW-ontvangsten zijn. Bovendien zal door deze groep meer RMZ betaald worden.

Door het feit dat er hogere minimumlonen vastgesteld zijn kan men ook verwachten dat er meer werklozen aan het werk zullen gaan > minder uitgaven voor werkloosheid. Geen oplossing, maar : ‘meegenomen’.

Het grootste deel van de meeruitgaven zal niettemin van elders moeten komen.

Hier komen we aan een fundamenteel uitgangspunt van ‘onze partij’ : grote welstand aan de ene kant en grote armoede aan de andere, daar is maar één reële, maar noodzakelijke oplossing voor : wie véél heeft staat af aan wie minder heeft. Met een ‘oud’ maar duidelijk woord : solidariteit. Of met een ‘new speech (?)’ - woord : SOGALEV (SOberder GAan LEVen) (1). Dus inderdaad : de lonen juist boven het (nieuwe) minimumloon nog wat optrekken (het zou anders frustrerend zijn voor mensen met ervaring en ‘anciëniteit’) maar de gemiddeld hoge en zeker de hoge lonen crescendo belasten, met serieuze inleveringen voor de ‘schandalige’ lonen en/of vergoedingen van ceo’s en sub-top mensen.

Een tweede bron van ‘nieuwe inkomsten’, kapitaalbelastingen en een derde : belastingsfraudebestrijding, zullen we bespreken bij ‘Financiën’.

12-10-2009 om 18:26 geschreven door Huysmansa  

09-10-2009 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

                                    Van choas tot harmonie

                                            Inhoudsopgave

I.                   De evolutie van het heelal vanaf de oerknal tot op heden.

II.                De mens

1.      Het zelfbewustzijn

2.      De vrijheid

3.      Verantwoordelijkheid

4.      Misdaad en straf

5.      Het geweten

6.      Betekenis van schoonheid, kunst en waarheid

7.      Het kwaad

8.      De liefde

9.      De zin van het leven en het geluk

III.             De maatschappij

1.      Eigendomsrecht

2.      Verschillen in rijkdom

3.      Socialisme en liberalisme

4.      Globalisme en ‘anders-globalisme

IV.              Politiek : DEP (Democratische Eenheids Partij)

04-09-2009 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

6. Een ‘wereldregering’? (1)

Meer en meer schijnen de financiële en economische krachten in de wereld een macht te gaan uitoefenen, die door geen enkele regering, laat staan een gerechtshof, in bedwang te houden is. (2)

De enige oplossing zal een internationale ‘instelling’ moeten zijn die de bevoegdheid krijgt die alle (nationale) grenzen overschrijdt en boven alle andere instellingen geplaatst is om orde op (wereld)zaken te stellen. Deze instantie zal uiteraard bevoegd moeten zijn om controles uit te oefenen en sankties op te leggen. Aanvankelijk zeker op een zeer beperkt aantal terreinen en wel die, die niet meer op te lossen zijn op een kleinere schaal. Het subsidiariteitsbeginsel moet hier tot leidraad dienen (het ‘niveau’ dat meest geschikt is voor een oplossing moet gehandhaafd of opgericht worden. Niets van wat op een lager niveau best kan opgelost worden mag door een hoger naar zich worden getrokken). Er zijn enkele materies die duidelijk niet meer kunnen opgelost worden, tenzij op wereldschaal :

-         Het bestrijden van de wereldwijd vertakte maffia (oa drugsbaronnen).

-         Het beheer van de regenwouden.

-         De uitbating van de grondstoffen (3).

-         Het drinkwaterbeheer (dat nu gebruikt en stilaan uitgeput wordt door degenen die de beste installaties, de sterkste pompen en/of de grootste dammen kunnen inschakelen).

-         Het opdoeken van de belastringsparadijzen en het bankgeheim in het kader van de bestrijding van de belastingsfraude.

-         De regulering, controle van-, en toezicht op de beurzen.

-         Het beheer van de oceanen en het visbestand.

-         De bescherming van het milieu (opwarming van het klimaat...) en de planning van de noodzakelijke maatregelen om het leefbaar te houden.

-         Het toepassen van de ‘rechten van de mens’. Een minimum aan sociale wetten zou deze instantie moeten kunnen opleggen over heel de wereld (4).

-         Een volslagen nieuwe opdracht : het beheer van de tot op heden aan geen enkele natie toebehorende Noord- en Zuidpool.

Deze instantie zal in elk geval een ‘wereldwijd’ bevoegd gerecht moeten behelzen dat kan (be)oordelen en eventueel sankties uitspreken. Daar hoort ook nog een of andere internationaal erkende instelling (politie) bij die desnoods met harde hand deze sankties kan afdwingen (5).

Dit alles is zeer hoog gemikt, zeer hoog gegrepen, utopisch, maar zonder utopie, zonder een groete droom, zonder visie op lange termijn is het moeilijk op kleinere schaal zinvol te plannen en te streven. Men moet weten waar men heen wil, een ver ideaal hebben en dan stapsgewijs in die richting werken, ‘timmeren aan de weg’. ‘Mik hoog, de pijl zakt tijdens zijn vlucht’ is een oud (ik geloof Jezuïeten-)gezegde dat zowel van idealisme als van realisme getuigt.

(1)   Hoewel de naam wereldregering zeker niet wenselijk is. Primo omdat die grote weerstanden zal oproepen, secundo omdat het ook niet de bedoeling mag zijn er een echte regering van te maken die op alle domeinen kan optreden, zeker voorlopig niet.

(2)   Hierin kan de crisis van 2008-2009 misschien een keerpunt worden.

(3)   In het beheer van de grondstoffen zal olie en andere energiedragers van primordiaal belang zijn. Enerzijds omdat de ‘voorraden’ beperkt zijn, anderzijds omdat een bepaalde vorm van energie, kernenergie, een gevaar betekent voor de wereldbevolking, maar nog meer omdat het kernafval een bedreiging vormt voor het nageslacht, tienduizenden jaren lang.

(4)   De bestaande ‘rechten van de mens’ (en van het kind, uiteraard) zijn hierbij een goed uitgangspunt, maar zolang er geen sanktierecht aan verbonden is : machteloos.

(5)   Noemen we deze instanties samen een ‘wereldregering’ ? Het doet er weinig toe. Men kan ook denken aan verschillende instanties die zich dienen te beperken tot hun eigen domein, maar wel voldoende voeling houden met elkaar.

Er bestaan overigens reeds verschillende van dergelijke ‘instanties’ die in dit kader zouden passen : de UNO, de Veiligheidsraad, het Internationaal Gerechtshof. Daar is wel enige ‘restauratie’ nodig : de UNO is nog steeds niet door alle naties erkend en veregenwoordigd, De Veiligheidsraad is voorlopig een Westers instelling, al wordt daar aan gewerkt. De Wereldbank en de IMF leiden aan dezelfde kwaal, maar werken bovendien in feite niet in het algemeen (wereld-)belang, maar zijn neoliberale instellingen (vrije markt, deregulering, privatisering), die eerder in het belang van de Westerse kapitalistische welvaartstaten werken.

Het hieropvolgende deel IV is een poging om deze hoge idealen, dit verre streefdoel, te vertalen naar de concrete politiek. Naar een toepassing vooral op België gericht. Eerst ‘keren voor eigen deur’.

Het hoort uiteraard eerst thuis in de mailgroep (politiek’, waarvoor het ook oorspronkelijk geschreven werd).

Doordat het een concretisering is van wat in deel I-III uiteengezet werd, heeft het in deze groep toch ook zijn plaats. Het is dan anderzijds ook weer niet zó concreet (meestal toch) en blijft meestal op de eerder bezinnende achtergrond, als een soort richtingaanwijzer, een soort ‘kompas’.

 28.8.09

28-08-2009 om 11:56 geschreven door Huysmansa  

5. Globalisme en ‘andersglobalisme’.

We zijn in het vorige hoofdstukje uitgegeaan van de feitelijke organisatie van de wereld in ‘onafhankelijke’, soevereine staten. Hoewel deze onafhankelijkheid met een dikke korrel zout moet genomen worden : in feite zijn er ‘grootmogendheden’ (tot vandaag nog steeds de US in eerste plaats), die de lakens uitdelen.

Formeel is de wereld politiek ingedeeld in soevereine staten.

Waar de economische activiteiten zich eeuwenlang ook binnen deze staten ontwikkelden en de relaties (buiten de oorlogen) zich hoofdzakelijk op commercieel plan afspeelden, is deze relatie sinds enkele decennia geëvolueerd naar een economie waarbinnen de zogenaamde ‘multinationals’ een grote rol zijn gaan spelen : zij beslisten in grote mate over goederen-, geld- en productiestromen die grotendeels grensoverschrijdend werden. Zij groeiden uit tot machtige organisaties die zich nog weinig gelegen lieten aan nationale wetten. Integendeel : zij werden zo machtig dat ze vaak door regeringen werden aangesproken om in hun land te investeren en konden op die manier eisen en voorwaarden stellen (oa fiscale) waar die regeringen wat graag op ingingen om zodoende werkgelegenheid, productie en uitvoer te vergroten. Hierdoor werden ook een deel van de fiscale en andere faciliteiten ‘terugbetaald’. Deze grote macht stelde de multinationals in staat om zélf de landen en de streken uit te kiezen waar ze hun activiteiten best konde uitoefenen. Dit bracht op zijn beurt een mobiliteit tot stand bracht die vaak de plaatsen opzocht waar de arbeidskrachten goedkoopst waren, de sociale wetgeving weinig of niet-bestaande en de milieuwetgeving nog niet gekend.

Men zou deze evolutie kunnen vergelijken met de industriële evolutie van de 19^e eeuw (1). De uitbuiting door de multinationals schept nu op wereldschaal een vergelijkbare toestand : ze crëren welstand en rijkdom, maar deze verdwijnt voor een groot deel in de zakken van de ‘happy few’ van de tweede helft van de 20^e eeuw en het begin van de 21^e. De individuele rijken van de 19^e eeuw werden door de grote omvang van die multinationals ‘vervangen’ (uitgebreid) naar de rijke landen die de rest van de wereld op gewetenloze, egoïstische manier zijn gaan uitbuiten. Deze rijke landen (waar wij toe behoren) hebben, behalve de goedkope arbeid ook de grondstoffen van die arme landen geroofd (2) De periode is nu stilaan aan het aanbreken dat de ‘opstand van het nieuwe proletariaat’, de uitgebuite landen, begint : het ‘anders-globalisme’ dat zich langzaam organiseert (zoals de syndicaten tijdens de industriële revolutie) krijgt stilaan vaste vorm (bv in het WSF, World Social Forum) en de wereldvakbond (die op papier bestaat, maar voorlopig nog niet veel van zich heeft laten horen) en wordt ook in de hand gewerkt door de opkomende grote ‘ontwikkelingslanden’ (China, India, Brazilië...) die zichzelf zo opgewerkt hebben dat ze ernstige concurrenten vormen van de Westers machten.

De wereldwijde beurs- en financiële crisis van 2008-2009, met een economische depressie tot gevolg, luidt wellicht het einde in van het Westerse neo-liberalisme en zo ook van de macht van de multinationals en grootkapitalisten die er achter staan en ervan profiteren : hun kapitalen opstapelend in belastingsparadijzen waar niemand er aan kan, beschermd als ze zijn door het bankgeheim dat nog in verscheidene Westerse  landen als een heilige koe blijft voortleven.

Deze beschouwingen leiden ons naar wat wellicht een nieuw hoofdstuk in de wereldgeschiedenis zal worden.

(1)   Deze was ook krachtig, inventief, rijkdom scheppend; maar ongebonden en vaak zeer sterk gericht op rijk maken van de industriëlen zonder oog voor de sociale en andere gevolgen van deze uitbarsting. Er kwam meer rijkdom, maar deze werd verdiend op de rug van het rechteloze proletariaat en vezameld door enkelen. Dit heeft geduurd tot de ellende zo groot was, dat ze ondraaglijk werd en de arbeidersmassa, die toch niets meer te verliezen had in opstand kwam en de wantoestanden na harde strijd omgebogen werden tot een meer algemene welstand zoals we die in de eerste helft van de 20^e eeuw in onze contreien hebben leren kennen.

(2)   Dwz er tegen belachelijk lage vergoedingen olie en andere grondstoffen weggehaald. Dit werd vaak bereikt door een kleine heersende inlandse groep op schandalige wijze te corrumperen en aan de leiband te doen lopen.

26-08-2009 om 19:47 geschreven door Huysmansa  

4. Democratie

Omdat in om het even welk politiek systeem in de geschiedenis, de leiding altijd in handen is geweest van een min of meer kleine groep, soms zelfs maar van één persoon, werd in feite de hogere stand, die mede instond voor de financiering van de staat (en zijn vele oorlogen) altijd geprivilegiëerd. De ‘lagere standen’ waren overgeleverd aan de goodwill van de hogere. Dit overgeleverd zijn ging van slavernij (waarin mensen gekocht en zelfs gedood weren volgens de willekeur van de ‘heer’), tot toestanden waarbij een relatieve welvaart ook deel werd van de ‘kleine(re) lui’.

Pas sinds de Grieken is een tendens ontstaan om het hele volk te betrekken  bij de leiding van het land. (1) In de moderne tijden kwam het idee van mederegeren door het volk eerst in Engeland tot leven. Het algemeen stemrecht kwam pas aan bod in de 20^e eeuw.

Er zijn ook verschillende vormen van democratie, maar in het Westen werd dit algemeen een ‘vertegenwoordigende’ democratie, waarbij ‘verkozenen van het volk’ de opdracht ontvangen de wetgevende macht uit te oefenen. Politieke partijen vormen het kader waarbinnen het volk zich organiseert om de verkiezingen te kunnen uitvoeren en programma’s op te kunnen stellen en na te treven.

Democratie zal daarom, zoniet de beste, dan toch een mogelijke organisatie van de staat uitmaken waarbinnen hogerbeschreven hoofdtendensen van liberalisme en socialisme kunnen werken en tot resultaten leiden. Een golfbeweging zal waarschijnlijk altijd een wisselend overwicht behelzen dat dan telkens weer door een reactie wordt omgebogen naar het overwicht van de andere tendens. Zo zal het failliet van het neoliberalisme dat we nu (2008-2009) meemaken waarschijnlijk een periode inluiden waarbij de controle, de regulering, de ‘herverdeling’ (2) weer meer aan de orde zullen zijn.

Men kan zich uiteraard afvragen of d. nu de beste vorm van staatsbeheer is. Dit wordt alvast in de feiten tegengesproken in bijna heel Azië (behalve de Oostelijke en de Westelijke uiteinden : Japan en Turkije en Israël). In Afrika bestaan dan weer veel democratiën ‘bij naam’, maar weinig echte (ZuidAfrika ?...). In het Westen daarentegen is d. vanzelfsprekend. Toch wordt daar ook de d. niet als alleenzaligmakend beschouwd. Iedereen kent wel de boutade van Churchill : ‘Democratie is de beste van alle slechte regeringsvormen’ (uit het hoofd geciteerd).

Dat er intussen sleet op de d. zit is voor mij een zekerheid. Zoals elke organisatie ondervindt ook deze wijze van staatsbeheer, met name in de politieke partijen (die ergens onvermijdelijk schijnen) de nadelen van lang te bestaan : oeganisatie wordt vaak ‘overorganisatie’, macht wordt vaak machtswellust of een variatie op dat thema, het vergaren van geld, noodzakelijk om gelijk welke organistaie te laten werken, wordt te gemakkelijk een doel op zich, een begrijpelijke en aanvaardbare vorm van ‘ervan leven’ wordt dikwijls een vorm van ‘rijk worden’ die hoofdzaak wordt in de plaats van het partijprogramma enz...

Ik zie geen betere vorm van staatsbeheer, maar vind wel dat de burger meer en meer het reilen en zeilen van de partijen moet zien te volgen, te bekritiserren en zo nodig en zo mogelijk positeif te beïnvloeden. Zij zullen zelf moeten uitvinden hoe ze dat best doen.

(1)   Alhoewel toen de laagste standen nog niet in aanmerking genomen werden.

(2)   Er zijn uiteraard andere vormen van organisatie van de staat denkbaar dan het vigerende model van de natiestaten. Gaande van familie- en stamverbanden tot een wereldregering die met allerlei onderverdelingen heel de wereld regeert. De studie van deze evolutie zou zeker een interessant onderwerp zijn.

26-08-2009 om 16:35 geschreven door Huysmansa  

3. Liberalisme en  Socialisme.

Onverantwoord grote verschillen in rijkdom, zoals hierboven beschreven, zouden uit de wereld kunnen geholpen worden mochten de grote geld-bezitters over een sterk en gaaf geweten beschikken en over de good-will om dat te volgen..

Zoals in deel II, 7. Het Kwaad, beschreven, speelt het kwaad een rol in het leven van elke mens en derhalve ook in de gemeenschap van die mensen. Op die ‘good-will’ mogen we wel hopen, maar liefst niet op rekenen dus. We kennen voldoende de wantoestanden in de wereld, mn de kloof arm/rijk.

Maw, we kunnen de rechtzetting van deze toestanden niet aan het individu zélf overlaten. Er zal een ‘duwtje’ moeten gegeven worden door de gemeenschap. Er zullen regels moeten komen, wetten en grenzen gesteld worden door een of andere vorm van politiek.(1) Deze zullen moeten afdwingbaar gemaakt worden door een of andere vorm van grotere macht, bijgestaan door politie en gerecht.

Als ‘de politiek’ het moet doen, welke vormen, partijen enz. komen daar dan voor in aanmerking ?

De twee ‘grondlijnen’ in de politiek komen neer op enerzijds ‘liberalisme’ (de naam doet er niet toe en mag hier zeker niet vereenzelvigd worden met één of ander concrete verschijningsvorm van dat L, al zeker niet met de huidige Vlaamse VLD-open) en anderzijds het ‘socialisme’ (zelfde opmerking).

Het Liberalisme dat uitgaat van de grootst mogelijke vrijheid, niet alleen op het vlak van het individu, maar ook op het vlak van de maatschappij, de onderneming en de markt, verdedigt dan de ondernemer, de ‘winner’, de ‘kapitalist’ en zijn wil om ‘de rijkdom’, ‘de welvaart’ te vergroten, liefst zonder enige beperking of ‘regulering’ : ‘Laisser faire, laisser passer’ is sinds A. Smith hun geliefkoosde leuze. Deregulering en privatisering zijn niet voor niets de grote dada’s geweest van het neo-liberalisme dat sinds Reagan en Tatcher opgeld heeft gemaakt (2).

Het Socialisme is dan de tegenhanger die vooral het ‘sociale’, de gemeenschap en met name de zwakkeren van deze gemeenschap wil verdedigen en daartoe allerhande beperkingen, reguleringen aan de eerste wil opleggen (3).

Deze twee tendenzen, strevingen, idealiter complementair, maar feitelijk nog steeds tegenstrijdig, zullen elkaar in evenwicht moeten houden, want het vrije initiatief en ondernemerschap enerzijds zijn noodzakelijk en goed in zich om de welstand van de mensen op te tillen. Maar evenzeer is nog steeds de tegenkracht nodig die erover waakt dat de verdeling van deze welstand op een rechtvaardige wijze gebeurt.

Daarvoor is een politiek kader nodig waarbinnen ze hun activiteiten in alle vrijheid kunnen ontplooien.

Een onderzoek naar alle mogelijk systemen met hun voor- en nadelen om dat mogelijk te maken is hier niet aan de orde. We gaan ervan uit dat de democratie het enige bestaande systeem is waarbinnen dat kan..

(1)   In een volgend hoofdstukje zoeken we naar het beste politieke systeem dat daar kan in voorzien. In deel IV volgt een concrete toepassing van deze politiek.

(2)   En nu (2008-2009) in een zware crisis is beland.

(3)   Of deze dualiteit, de enige manier is waarmee een gemeenschap in goede banen kan geleid worden laat ik hier in het midden. Ik ga hier uit van de feitelijke situatie. In deel IV wordt een programma uitgewerkt waarbij deze twee tendenzen overbrugd worden en tot één programma versmolten. Op die manier wordt deze dualiteit wel ‘ingebakken’ in die partij zelf. Daarbinnen moet dan ook gestreefd worden naar overeenkomst en eenheid. Dit wordt geprobeerd in zogen. volkspartijen die het hele volk, in al zijn lagen wenst aan te spreken en te winnen. Bv de CD&V en het VB bij ons. Ook het nieuwe SPL hoort daar bij. Deze partij schrijft de verzoening van de twee tegenstellingen zelfs in de naam van de partij : Sociaal-Liberale Partij. Dit is intussen een weinig overtuigende paradox gebleken (regionale verkiezingen ’09).

22-08-2009 om 12:35 geschreven door Huysmansa  

2. Verschillen in rijkdom

Als we uitgaan van de wenselijkheid van het eigendomsrecht, worden we automatisch geconfronteerd met de verschillen in eigendom, de verschillen in rijkdom. Het reguleren van het eigendomsrecht zal er  in bestaan uitwassen te voorkomen zodat er geen extreem rijken en ook geen extreem armen komen. ‘In alle landen is het aandeel van het nationaal inkomen dat naar de arbeid gaat, hisyorisch laag en het deel dat naar bedrijfswinsten en aandelen gaat, )historisch hoog.’ (Rik Coolsaet in De geschiedenis van de wereld  p. 120. ISBN 978 5617 825)

Zo kan het niet dat rijken in staat zouden zijn en blijven grote natuurgebieden te bezitten en die naar eigen goeddunken uit te baten (uit te buiten) met verwaarlozing van het ‘natuurrecht’ (1). Eén van de grondvesten (wellicht hét) van dit n., is DAT DE AARDE VAN IEDEREEN IS. (Niet dat dit beginsel algemeen aanvaard wordt, maar voor mij staat dit als een paal boven water) : grondstoffen (olie, steenkool, ertsen...) mogen nooit eigendom van ‘iemand’ worden (2), zij zijn van ons allen, van alle levende en...komende (!) mensen. Het kappen van regenwouden is dus ook een onrecht tov de wereldgemeenschap (die in feite alléén zou mogen beslissen over deze wouden) (3) en dus een exces van het eigendomsrecht.

Zelfde redenering voor het ‘bezitten’ van grondstoffen (2).

Als er geen excessen in rijkdom mogen geduld worden dan is dit omdat anders vele arme mensen van hun recht op menswaardig leven (een natuurrecht toch ?) verstoken blijven.

Er bestaat maw een een natuurlijke plicht tot solidariteit, zodat rijken hun rijkdom niet onbeperkt en onverantwoord mogen laten groeien zonder dat ze rekening moeten houden met diegenen die, om welke reden dan ook (fraude uitgesloten), er niet in slagen voor zichzelf en hun gezin in de noodzakelijkste levensbehoeften te voorzien.

John Rawls, nochtans een groot liberaal ideoloog, heeft een stelling uitgewerkt die mi kan gelden als basis voor de ‘regulering’ van de rijkdom. In de inleiding tot het boek van Rawls Een theorie van rechtvaardigheid schrijft Percy B. Lehning :

‘Dat ongelijkheden (in inkomen en vermogen) aantoonbaar een bijdrage aan de verbetering van de positie  van de minst bevoorrechten dienen te leveren en dat er alleen dàn sprake is van ‘rechtvaardige ongelijkheden’ : het is een opvatting die Rawls nooit gewijzigd heeft.’

Het verwerven van rijkdom wordt aanvaard als een goede zaak, maar alleen omdat het een stimulans moet zijn om ook de niet-rijken rijker te maken (lees : menswaardiger te laten leven).

Dit sluit meteen in dat beursspeculatie (ik heb het hier niet over de kleine aandeelhouder die probeert zijn spaarcenten wat meer te laten opbrengen of te minste op het peil van de inflatie te houden), niet onbeperkt mag toegestaan worden : dat men met het kopen en verkopen winsten maakt kan en hoeft wellicht niet uitgesloten (4), omdat op die manier bedrijven gestimuleerd worden om goed, beter, te presteren. Speculeren (in enge zin) kan echter niet als een nuttige bezigheid beschouwd worden : ze levert geen enkele meerwaarde op voor de gemeenschap, zeker niet voor de armen (alvast niet zolang beurstaksen onbestaande blijven). Bijgevolg moet het voordeel dat daar uit kan gehaald worden begrensd zijn : geld (= macht) verwerven zonder grens is niet alleen a-sociaal, het zelfs gevaarlijk. Want met die macht kan een priveepersoon onaanvaardbare dingen doen, zoals concurrenten uitschakelen en zodoende klanten prijzen kunnen vragen zonder ‘plafond’ en goederen leveren zonder ..bodem, zonder kwaliteitsgarantie : hij is dan immers alleen en de klant wordt verondersteld die goederen nodig te hebben. Het monopolieverbod is in dat opzicht een heel goede zaak. Die wet heeft overigens zijn nut reeds bewezen. Hij is wel ontoereikend (5).

De vraag is hier wel op haar plaats of het ongebreideld uitbreiden van de multinationals niet aan banden moet gelegd. Het spreekt voor zich dat deze bedrijven een suksesrijk parcours hebben afgelegd. Dat deze bedrijven zeer efficiënt en rendabel werken is op zichzelf een goede zaak... Als dat rendement de gemeenschap ook vooruit helpt (zie hierboven : Rawls). Met als conditio sine qua non dat er geen mensen worden uitgebuit, dat het milieu niet onnodig en onbetaald wordt belast. Deze twee condities zouden minimaal dezelfde moeten zijn als in het land van oorsprong van die multinational. Als bedrijfsleiders en vooral aandeelhouders zich mateloos kunnen verrijken door dit bedrijf, gaat de vraag rijzen : staan deze winsten en deze superlonen (en ‘parachutes’) nog in enige verhouding tot de geleverde prestaties en komt er geen punt waar deze winst en ‘verdienste’ overgaan in profitariaat. Vooral wanneer men bedenkt dat degenen die de producten vervaardigen (of telen) meestal niet in hoge mate delen in het sukses van de multinational waarvoor zij produceren. Dan nog gezwegen over de uitbuiting die zulke bedrijven vaak toepassen op machteloze stumpers die geen enkel verhaal hebben tegen hun machtige uitbuiters (denk bv aan kinderarbeid in India of aan de deerniswekkende bananentelers in Zuid-Amerika). Dan nog gezwegen over de gewetenloze uitbating van grondstoffen ten koste van het nageslacht (denk aan de regenwouden, maar ook aan de oliebaronnen die bezig zijn essentiële grondstoffen, oa voor de farmaceutica, op te pompen en te verhandelen en die zo ver gaan de pogingen tot het vinden en rendabel maken van milmieuvriendelijke energie te dwarsbomen omdat ze er een concurrent in zien.

Maar ik beoogde in dit hoofdstukje niet in eerste plaats al die misbruiken en uitwassen. Het is ook zonder deze noodzakelijk zowel de beurs als de multinationals ernstig te onderzoeken en beter te reguleren, zodat beide niet langer alleen de ‘happy few’ ten goede komen, maar de hele mensengemeenschap. (6)

(1)   Over het bestaan en de inhoud van dit ‘natuurrecht’ is al veel te doen geweest. Ik ga er hier niet op in. Men kan het wellicht het best concretiseren door ze te zien als ‘de rechten van de mens’. Omschrijving die we vandaag geregeld gebruiken. Die omschrijving heeft mi het nadeel dat ze niet ‘exhaustief’ is, niet alle mogelijke rechten bevat. Waar natuurrecht alles insluit, ook onbenoemde (onbekende ?) rechten.

(2)   Volgens mij ook niet van een staat overigens. Maar dit gaat in tegen de toestand die vele decennia lang gegroeid is en die allicht evenveel decennia zal nodig hebben om terug ‘genormaliseerd’ te worden. (Zie hierover ook  DEP V. nota 1)

(3)   Waarbij in eerste plaats zou moeten rekening gehouden worden met de ‘rechten van de mensen’ die er al lang leven en afhankelijk zijn van die wouden voor hun levensbehoeften.

(4)   Ten minste wanneer men uitgaat van de meerwaarde van de vrije markt...

(5)   Er dient al minstens een zware belasting gelegd op deze winsten, in verhouding tot de omvang ervan. Als tegenprestatie kan gedacht worden aan een soort ‘verzekering’ waarbij faillisementen met de daaraan vasthangende verliezen voor de belegger enigermate vergoed wordt. (Uiteraard moet in dat systeem voorzien worden dat er geen nieuwe winst kan gepuurd worden uit deze verzekering zélf. Een grote trransparantie zal daarom voorwaarde zijn met inbegrip van de opheffing van het bankgeheim.)

(6)   Het is wellicht niet overbodig hier even in te gaan tegen de dooddoener die nogal vaak uit de kast gehaald wordt ivm deze ‘heppy few : de zogen. ‘wet van de grote getallen’. Die zou maken dat het weinig zin heeft de verdiensten van deze top te verdelen omdat dit aan de basis slechts een verwaarloosbaar verschil zou teweegbrengen. Dit klopt alvast niet wanneer het gaat om de rijkdommen die zijn opgestapeld over heel de wereld. Volgens een berekening van prof. Coolsaet (zelf ?) zou 10 % van de10% hoogste kapitalen volstaan om alle hongerlijdenden van het nodige voedsel te voorzien. Een niet te verwaarlozen verbetering dus.

19-08-2009 om 18:38 geschreven door Huysmansa  

                         III. De maatschappij.

Inleiding

De evolutie van het universum, voor zover ons bekend (1), is tot aan de mens zonder zelfbewustzijn verlopen, zonder dat ‘iemand’ zich bewust was van die evolutie zelf. Toch was ze er.

Vanaf de mens (pas) is er ‘bewustzijn’. Dit is, tot nu toe, de laatste belangrijke stap in die evolutie : daar waar die minuscule kleine intelligente, energieke wezentjes waarover ik het in het eerste deel had, tot menselijke hersenen zijn geëvolueerd, waarin dan het (zelf)bewustzijn is ontstaan. Het lijkt de zoveelste stap naar eenheid en harmonie. En we kunnen heel logisch verwachten dat er nog stappen zullen volgen. Theillard De Chardin gaat in het ‘planetaire bewustzijn’ die richting uit. Volgens mij belanden we ooit in die evolutiefase, al lijkt het momenteel zwaar om daar in te geloven. Deze ‘planetaire harmonie’ zal zich niet verwezenlijken in de stenen of in de dieren, maar in de mens(en), in het geheel van de mensheid, in de maatschappij.

De mensen zullen ooit ‘in harmonie’ leven. Dit behelst niet alleen in vrede (in niet-oorlog), maar ook in een zekere graad van geluk...voor iedereen. Daar zijn we nog lang niet. Zelfs de minimumbehoeften zijn nog niet gegarandeerd voor alle mensen, integendeel : de armoede groeit (voorlopig) nog. De disharmonie wordt groter in plaats van kleiner.

Deze wantoestand valt dus helemaal uitde toon van een ‘normale’ evolutie van chaos naar harmonie. We beleven eerder een terugval momenteel. Laten we uitgaan van een ‘dip(je)’ in de evolutie. Het wereldbewustzijn evolueert intussen voortdurend naar een afkeuring van oorlog en een noodzaak om de wereldproblemen van de armoede op te lossen. Er is hoop.

Wellicht kan de financiëel-economische crisis die we nu (2008-2009) meemaken een start betekenen voor een betere verdeling van ‘de goederen der aarde’ onder alle mensen, met matiging aan de top en opvullen van de gaten der armoede bij de andere leden van dezelfde maatschappij.

Niemand beweert dat er buiten (of zelfs binnen) het ons bekende heelal geen andere intelligente wezens zouden bestaan die een gelijkaardig ‘parcours’ aan het afleggen zijn, integendeel zelfs. Niet voor niets wordt dag en nacht uitgekeken zover de waarneming kan reiken om signalen op te vangen van mogelijk bestaande wezens, die wel eens veel verder zouden kunnen ontwikkeld zijn dan wij, mensen.

19-08-2009 om 18:28 geschreven door Huysmansa  

17-08-2009 om 16:42 geschreven door Huysmansa  

                          VRIJHEID

In een bijdrage over ‘geweten’ (11.3.05) beloofde ik een vervolg dat zou gaan over de vrijheid die daar al ter sprake kwam.

Het gaat dan niet over ‘niet gevangen zijn’.

Het gaat niet over de vrijheid van meningsuiting.

Het gaat zelfs niet over de VRIJheid van DENKEN.

Laten we het noemen de filosofische vrijheid, de vrijheid van de wil : “de mogelijkheid te handelen zoals men wil” (Philosophisches Wörterbuch).

Men kan moeilijk vrij handelen wanneer men geen fysische vrijheid geniet en toch kan een gevangene, die zijn straf aanvaardt, vrijer zijn dan een bon vivant die er op los leeft, maar verslaafd is aan alcohol of iets anders.

Als we nog iets dieper willen graven, dan komen we bij de vraag : IS de mens wel vrij, beslissen wij zelf wat we doen, of worden wij uiteindelijk gedreven door wat wij vroeger ‘de instincten’ noemden, het instinct van levensbehoud zorgen (desnoods vechten) voor eten en drinken. Zorgen voor nageslacht (= verder leven na onze dood). Vandaag spreekt men van de genen : het zit in onze genen, waarmee men vaak bedoelt : “er is niets of niet veel aan te doen”. Of (erger nog ?) de chemie bepaalt ons leven : “welke chemie zou dààr de oorzaak van zijn ?” Ik schreef overigens eerder een bijdrage over ‘Leren leven met zijn genen’ waarin ik mijn idee over het bestaan van de vrijheid uiteenzette.

Er zijn mensen, filosofisch denkende mensen, en ik ken er, die het bestaan van deze menselijke vrijheid ronduit loochenen. En ik volg hen zeker voor een groot deel. Want wanneer we uitgaan van de evolutieleer, - en ik neem aan dat er in de westerse wereld (afgezien van het ‘reservaat’ landelijk Amerika) geen mensen meer zijn die dat niet doen (overigens ook gelovige mensen niet, want die hebben het scheppingsverhaal uit de bijbel ook al lang vervangen door een wetenschappelijke uitleg, waarbij van dat bijbels verhaal eigenlijk nog alleen het scheppingsbeginsel overblijft), wanneer we dus van de evolutieleer uitgaan, dan stellen we vast dat tijdens het grootste deel van die evolutie naar de mens toe, geen sprake kan geweest zijn van deze ‘vrijheid’. Was het één – of tweecellige wezen vrij ? Was de vis vrij ? Waren de eerste zoogdieren vrij ? Was (en is) de aap vrij ?.... Ik geloof dat we hier enkel negatief kunnen op antwoorden. Dan komt de netelige vraag : wanneer is de mens dan vrij geworden ?...

Wanneer we aan het andere einde van de evolutie beginnen, nl. met de situatie van vandaag, dan hebben we het moeilijk met het ontkénnen van die vrijheid. We weten beter dan vroeger dat er allerlei krachten zijn die ons handelen (mede) bepalen : onze genen, onze opvoeders, onze private geschiedenis (al wat we meemaakten in ons leven). (Door een Engels filosoof worden al deze gegevens samengevat in de woorden ‘nature and nurture’). Maar uitgaande van ons eigen bewustzijn, lijkt die ‘vrijheid’ ontegensprekelijk. Wij hebben althans de stellige indruk dat wij zélf beslissen wat wij doen en niet doen. We kennen wel allemaal de verhalen van advocaten over “onweerstaanbare drang”, we wéten dat een verwaarloosd kind het uiterst moeilijk heeft om tot een hoogstaand moreel leven te komen, gekwetst als ze soms zijn in hun diepste menselijkheid. Maar toch blijft de perceptie van onze eigen beslissingen, dat die vrij zijn genomen. Of is dit ook maar het gevolg van een soort indoctrinatie gedurende eeuwen ?.... Als ‘vrije denkers’ moeten we ons die vraag durven stellen en een ontnuchterend antwoord niet a priori afwijzen.

Ik schreef hier al eerder, en ik blijf er bij, dat wij inderdaad vrij zijn, althans in zekere mate, en zeker in een veel kleinere mate dan wij vroeger geleerd hebben. Ik geloof nl dat deze vrijheid beperkt blijft tot een fundamentele keuze : de keuze tussen goed en kwaad, tussen ‘het stemmetje op onze rechter schouder en dat op onze linker’, tussen het volgen van ons geweten en het niet-volgen. Ik zou het nù liever noemen : het kiezen om mee te werken aan het totstandkomen van ‘de harmonie’ (van hét leven, van het heelal uiteindelijk) die ons beperkingen oplegt en offers vergt, of de keuze voor onszélf (en de onzen eventueel) en de weigering om ons in te schakelen in de stroom naar die harmonie.

Dat we naar die harmonie evolueren is voor mij een zekerheid, ik ben maw fundamenteel optimist.

Maar over dit optimisme en de redenen ertoe zullen we het toch maar beter een andere keer hebben.

Ufo.7.05.05.

17-08-2009 om 16:35 geschreven door Huysmansa  

                                                                                                                                   13.

Van chaos tot harmonie, III. De maatschappij,

1. Het Eigendomsrecht

Het is verleidelijk om in het kader van een ideale maatschappij (‘Utopia’), het eigendomsrecht niet op te nemen : alles is van iedereen, we zijn allen gelijk, dus... Dat is wellicht denkbaar in een (veel) verder gevorderd stadium van deze maatschappij. We willen daar niet op vooruitlopen en gaan er van uit dat onze hedendaagse maatschappij niet zonder eigendomsrecht kan, al is de wereld in principe dan ook van ons allen.

Is dit wel een goede zaak in het perspectief van die harmonieuze maatschappij ?

Er zijn zeker nadelen aan dit systeem (beginsel). Er zijn dan ook in de loop van de geschiedenis verschillende pogingen geweest om het samen-leven te organiseren zonder dit eigendomsrecht : bij de eerste christenen zijn er groepen geweest die alles in gemeenschap hadden en met elkaar deelden. Het communisme ging uit van een samenleving zonder eigendomsrecht. De ‘communes’ van de Flower-Power-beweging van ’68-’69...  Ze zijn geen van allen blijven bestaan. Hoe lang die groepen eerste christenen het systeem hebben kunnen volhouden is niet zo duidelijk. De Flower-Power-communes waren na een paar jaar opgerold. Het communisme, dat het het langst volhield moest beroep doen op ijzeren wetten, verklikkers en goelachs om het te rekken, maar is uiteindelijk ook ten onder gegaan. Daar schoot toen van die ‘afwezigheid van eigendomsrecht’ al niet veel meer over. Het werd omzeild door politiekers en partijfunctionarissen met eigen winkels en allerhande privileges die eigenlijk maar gecamoufleerde eigendom waren.

Eigendomsrecht zal dus voorlopig alvast wel onvermijdelijk zijn. En dat moet ons niet verwonderen gezien de voordelen die dat systeem ontegensprekelijk heeft :

Wie initiatieven neemt, bekwaam is en er hard voor werkt, wil terecht graag de vruchten van zijn inzet plukken en die bestendigd zien. Hij wil eigendommen kunnen verwerven en die met zekerheid behouden. Hij wil zelfs de vruchten van zijn inzet kunnen doorgeven aan zijn nakomelingen. Dit is de prikkel van het eigendomsrecht om iets te beginnen en ook om het vol te houden.

                                                                                                                                    14.      

Tot daar is er niets mis met e. en kan het alleen toegejuicht worden. Zeker wanneer men er dan ook rekening mee houdt dat een bedrijf dat door deze initiatiefnemende ondernemer werd opgebouwd, meteen ‘werk-gever’ wordt en daardoor werknemers een zekere welstand bijbrengt.

De ondernemer moet op kapitaal kunnen rekenen om eventueel verder te groeien.

Maar het voordeel wordt een nadeel (voor de gemeenschap) wanneer deze eigendom ongebreideld kan groeien, wanneer die eigendom een doel op zich gaat worden en gaat leiden tot machtsposities die niet meer in de hand te houden zijn. Waar geen enkel gezag nog vat op heeft. Zodat bv uitbuiting van de werknemers mogelijk wordt (in de geschiedenis is deze wantoesdtand in mindere of meerdere mate voortdurend aanwezig geweest) en verder zelfs invloed in de politiek (steekpenningen).

Privaateigendom moet maw ‘gereguleerd’, beperkt, in de hand gehouden worden door een hogere instantie, een overheid – hoe ze zich ook organiseert – die toezicht houdt, regels (wetten) opstelt en de toepassing ervan kan afdwingen (politie, gerecht, sankties). Die is, helaas, momenteel niet toereikend, en helemaal onbestaande wanneer het over multinationals gaat.

03.’09

17-08-2009 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

                                                                                                       10.

8. De zin van het leven en ‘het geluk’.

Afgezien van godsdiensten die de zin van het menselijk leven min of meer gaan verleggen naar het ‘hiernamaals’ en daardoor aan het heden op zich eigenlijk zin ontzeggen, vind ik persoonlijk dat er wel degelijk een ‘zin’ is, dat het maw de moeite loont om te leven, om ‘erbij te zijn’. Dat we ons niet moeten wentelen in pessimisme à la Schopenhauer.

Als ongelovige (in een of andere openbaring) moeten we die zin echter in onszelf en in de ‘materiële wereld’ buiten ons (universum) kunnen vinden (1) (ik bedoel niet dat wijzelf die zin uitmaken), er bestaat geen andere bron, behalve natuurlijk eventueel andere ‘zinzoekers’ die ‘iets ‘ gevonden hebben (binnen hetzelfde ‘gegeven’).

Joël De Ceulaer schreef in een artikel in FotoKnack ‘06, p. 85 dat ‘ietsisme’ zou uitgaan van ‘iets’ boven de mens, boven de materie, maar dat is helemaal niet nodig. Dat ongekende ‘iets’ zit m.i. IN de materie, tot in zijn kleinste elementen (en dus ook in de mens die uit materie bestaat): het is een energie die ‘gerichtdheid’ in zich draagt, maw, ze gaat op een doel af, al is dat doel vaag en niet vastgelegd, en zeker niet eenduidig te begrijpen door de mens, maar ik zou dat doel willen noemen : ‘harmonie’, ‘éénheid’, ‘vervulling’, iets van die orde, men zou misschien ook van ‘geluk’ kunnen spreken.

Wat heeft dit te maken met ‘de zin van ons bestaan’ ?...

Die zin bestaat in het zichzelf inschakelen in ‘de grote trek’ naar die harmonie. De richtlijn daartoe, het kompas is ons ‘geweten’, dwz de intuïtieve kennis van het goede (2), het juiste, die ons leidt naar de volledige inschakeling in deze tocht en die erin bestaat met de hele schepping eens te worden over de juiste weg : het goede doen, de liefde voor alles, die de harmonie mogelijk maakt.

Dit sluit aan op wat we hier schreven over ‘goed en kwaad’, Goed en kwaad bestaat niet. Alleen juist en fout : wanneer we ons inschakelen in de grote rush naar de harmonie, dan zijn we ‘goed bezig’. Doen we dat niet dan zitten we fout.

                                                                                                                                                                                                                                                                                       11.

Geeft dat nu ‘zin’ aan ons leven ? Ik denk het wél. Als we weten dat we op de goede lijn zitten dan kunnen we daar in zekere zin ‘gelukkig’ mee zijn. ‘Goed doen’ (lees ‘juist handelen’) geeft de mens inderdaad een voldoening. ‘Goede mensen’, ook al bezitten ze niet veel, zijn veelal ook gelukkige mensen (3). Alhoewel hier de restrictie moet gemaakt worden met betrekking tot ‘het kwade’. Want inderdaad, die ‘rush’ naar de harmonie verloopt niet vlekkeloos. Er bestaat blijkbaar, naast de positieve kracht, de energie van de harmonie, ook een negatieve kracht die dit streven voortdurend dwarsboomt. Het ‘kwaad’ in onszelf en in de maatschappij is onmiskenbaar (zie PS)(een of andere ‘duivel’ volgens de godsdiensten). De neigingen in ons die maar steeds wringen om ons op onszelf te keren, die van alles en nog wat vinden om ons af te wenden van een harmonieuze opgang in de gemeenschap om ons te plooien op onszelf : het egoïsme.

In het collectieve zijn dat de krachten die de gemeenschap voortdurend richten op eigenbelang (het ‘groepsegoïsme’) en die dit eigenbelang zover gaan drijven dat er andere groepen van mensen de dupe van worden – de armoede, in extreme gevallen er zelfs met de wapens voor worden  bestreden en gedood (oorlogen).

Het zal nog wel enkele eeuwkes duren vooraleer die harmonie bereikt wordt, maar ik blijf optimist en vind daartoe aanleiding in het voorbije verloop van de geschiedenis waarin het vechten geleidelijkaan heeft plaats gemaakt voor het samenwerken. Al zijn daar vele en vele bemerkingen op te maken. Ik weet het.

We stellen ook vast dat dit streven van de cosmos naar harmonie een onvoorstelbare en wonderbare ‘herhalingsmogelijkheid’ bezit. Daarmee bedoel ik dat de cosmos in zijn rush naar de harmonie niet alleen boven de tijd schijnt te staan (miljoenen jaren zijn nog maar een ‘tel’ in die evolutie) maar ook dat hij beschikt over een steeds opnieuw scheppende weelde en overvloed, ik zou bijna zeggen ‘verkwisting’ van mogelijkheden die zich onbeperkt herhalen tot er iets beters uit voortkomt : zie de evolutie van de mens van eencellig wezen naar uiterst complexe zelfbewuste eenheid.

1.1.07.

                                                                                                   12.

(1)   Afgezien van de vraag of wij die zin kúnnen kennen : er kan perfect een ‘zin’ bestaan zonder dat wij die kennen, zoals ook de materie er geen weet van heeft. De mens, als ‘bewust’ wezen kan deze zin eventueel achterhalen, maar wel alleen door in zichzelf en ín de dingen en de geschiedenis te kijken.

(2)   En die kennis IS er. Die beleven wij allemaal : de intuïtieve kennis van ‘goed en kwaad’ (juist en fout), de ‘stem’ in ons die ons voortdurend zegt of we ‘goed bezig’ zijn, dan wel verkeerd. Die ‘stem’ is niet altijd even duidelijk, daarom gebruik ik hier graag het beeld van de kompas die ook niet accuraat en onwankelbaar het noorden aanwijst. Het is dezelfde ‘stem’ die ons meer en meer bewust aan het maken is o.m.van de ongehoordheid van de hedendaagse kloof tussen rijk en arm.

(3)   Er moet hier voorbehoud gemaakt worden voor de ‘goede’ mens die lijdt, hetzij door overdreven armoede (honger) hetzij door ziekte of ander lijden. Hoewel armoede en lijden nog niet noodzakelijk gelukkig zijn beletten. Kijk maar naar veel arme volkeren die naar onze normen in armoede leven, maar die soms gelukkiger  zijn dan wij, de ‘zingende neger’...

 PS Op dit punt ben ik gaan inzien dat 'het kwaad' niet mag gezien worden als een aparte werkelijkheid, maar als de 'onvolmaaktheid' van de intelligente energie. Geen apart iets dus, maar een 'tekort', een 'zwakte' van die i.e..

16-08-2009 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

4. Het geweten

Dit begrip roept allicht bij sommigen reminiscenties op aan preken en catechismus, maar het lijkt mij toch een bruikbaar woord, omdat het ook in ongelovige kringen wordt gebruikt en daar zelfs méér belang heeft dan bij gelovigen. Juist omdat die af willen van alle betutteling van kerk en godsdienst en daarvoor verwijzen naar ieders persoonlijke drang naar goedheid en juistheid die dan het persoonlijke geweten zou zijn : ‘wij hebben ons geweten’.

Het geweten, de innerlijke sturing naar het goede, het juiste is inderdaad zo algemeen menselijk dat ik er van uitga als van de zoveelste ‘vaststelling’.

Zeker, het speelt maar ten volle zijn rol wanneer de mens ‘mens’ kan zijn, dwz niet geplaagd wordt door honger en de noodzaak voor voedsel te zorgen (een eerste ‘dierlijke’ behoefte van overleven. Ik noem het ‘dierlijk, niet uit minachting, maar omdat we die nood gemeenschappelijk hebben met alle dieren), of door de nood ons voortbestaan te beschermen tegen muitende en moordende benden zoals die in sommige landen nog bestaat, of als we niet ‘bezeten’ zijn door de drang tot voortplanting of de eerder ziekelijk vorm daarvan : obsessie van de sex...

In die gevallen is het geweten zwijgzaam en heeft het minder betekenis voor een mens.

Maar wanneer wij deze, laten we het samenvatten ‘elementaire behoeften’ min of meer in de hand hebben, dan spreekt ons geweten een goed luidende taal. Wij voelen niet alleen in ons persoonlijk leven aan wanneer we iets verkeerd doen of deden, maar ook wat de ‘gemeenschap’ juist of verkeerd doet : we voelen aan dat genocide en andere holocausten verkeerd zijn, we gaan ook meer en meer de onrechtvaardigheid, de ontoelaatbaarheid van armoede en honger in Afrika of elders als dusdanig aanvoelen en de neiging hebben ‘er iets aan te doen’. We gruwen van de onderdrukking van bv Palestijnen, maar we steigeren ook tegen de zelfzekere, oorlog-predikende en –voerende Bush, tegen de domhoudende, islam-misbruikende sjahs die op hun olie zitten, er fortuinen aan verdienen maar evengoed hun onderdanen of mede-gelovigen in de ellende laten steken...

Het menselijk geweten is meegegroeid met de ‘verdorping’ van de wereld : vroeger leefden we mee met de mensen uit ons dorp, nu met de mensen van ons ‘wereld-dorp’.

Het geweten is niet louter negatief : ons van het foute weghoudend, het is ook positief en kan ons verheven vreugde bezorgen wanneer we persoonlijk iets goed deden of wanneer we in de wereld echte goede mensen bezig zien : wie is nooit ontroerd geweest door de edele figuur van Mandele, of, de ietwat ouderen onder ons, door de redevoering van M.L. King of het leven van Gandhi ?... Dit is geen sentimentaliteit, dit is het aanvoelen van hoogstaande goedheid, moed, heldhaftigheid in dienst van de medemens. Aanvoelen dat ons ontroert en gelukkig maakt : ZO is het goed, ZO zou ik ook moeten zijn, ZO zouden alle mensen moeten zijn...

Het is een ver aanvoelen, beleven van ‘de harmonie’, de opperste staat van welzijn.

5. Betekenis van de kunst, de ‘schoonheid’ en ‘de waarheid’ in dit proces

Er is nog een ander domein waar we ons dichter bij ‘de harmonie’ kunnen voelen : de kunst. De kunstenaar, of het nu een componist, een beeldhouwer, een schilder, een schrijver of een goed acteur is, kan ‘harmonie’ op zijn terrein doen beleven : kunstwerken die ons ontroeren geven ons een (voor)smaak van DE schoonheid, DE harmonie waarnaar het streven in ons allen is gericht. Het zijn geluksmomenten, kunnen voor sommigen zelfs ‘extase-momenten’ worden waarin ze een glimp van DE harmonie opvangen en beleven.

Ook de schoonheid van de natuur (en van de mens, deel van die natuur !) kan ons momenten van geluk bezorgen waarin wij als het ware voelen wat ‘harmonie’ betekent en in welke zalige toestand we ons kunnen bevinden in die momenten van ‘schoonheids – en harmoniegenieten’.

Een doorleefd moment van ‘inzicht’, een ontdekte waarheid,  lijkt een ander belevingsmoment van de harmonie : iets wat ons plotsklaps duidelijk wordt, waar we inzicht in krijgen en waar we eerder niet aan toe kwamen. Een intens gevoel van dichter bij de waarheid, de harmonie te komen...

Op die manier is de mens als het ware de spits van het streven van de natuur, het heelal, de cosmos, naar een harmonie. De mens is het eerste wezen dat een streven, dat miljarden jaren bestaat, bewust kan beleven en er zich ‘inschrijven’. Of en hoe het ‘verhaal’ verder gaat wanneer de harmonie op de wereld verwezenlijkt zal zijn ligt nog veraf. Ik laat het maar, voor de toekomst, bij deze aardse fase. Ik heb ook geen enkele ‘waarneming’, ‘vaststelling’, waarop ik een verdere evolutie zou kunnen funderen. Slechts een paar schrijvers-filosofen gewagen, bij mijn weten, van een soort ‘planetair bewustzijn’ een hogere eenheid tussen de mensen. Teillard de Chardin bv.. Ook Wilber schijnt daarover ideeën te hebben.

6. De liefde

Een bijdrage over de mens kan niet zonder het eeuwige thema van de liefde te bespreken.

Wat is de plaats van de liefde in dit verhaal over de mens.

Eigenlijk is het reeds verteld : de liefde is een andere naam voor de intelligente energie die in ons leeft.

Afgezien van de erotische liefde, die een heel aparte plaats bekleedt, kunnen we de liefde inderdaad zien als ‘de goede kracht’ in ons die ons drijft naar de absolute harmonie : wij hebben allemaal die diepe kracht in ons die verlangt en in min of meer expliciete wijze ook streeft naar het geluk van onze medemensen, van echtgeno(o)t(e) tot verhongerende Ethiopische baby. Die kracht zal, door allerlei omstandigheden, in sommigen meer suksesrijk ageren dan in anderen, maar ze lééft in iedereen.

Helaas is daar altijd eveneens aanwezig de ‘dissonante kracht’, ‘het kwaad’ dat ook in de mens voortdurend weerstand biedt aan die alomvattende liefde en die de mens naar zichzelf keert en hem afwendt van deze fundamentele opdracht en stuwing van die liefde.

7. ‘Het kwaad’.

We komen hier nog even uitdrukkelijk terug op het ‘negatieve beginsel’, het kwaad. Wat kunnen bestaan van een kracht waarnemen die de opgang naar de harmonie verstoort : ‘het kwaad’ genoemd. Een tegenwerkende kracht, een dissonant in het streven (van het universum) naar harmonie.

We stellen reeds in de evolutie van het heelal, vanaf de ‘big bang’ tot nu, vast, dat niet alles rimpelloos verloopt : Er doen zich ‘botsingen’ voor in het heelal, brokstukken vliegen in het rond en bedreigen hemellichamen waaronder onze aarde. De aarde wordt, benevens door de zon langs de buitenkant, ook door de gloeiende aardkern van binnenuit ‘op temperatuur’ gehouden. Maar deze aardkern zorgt ook regelmatig voor uitbarstingen en aardverschuivingen die de orde niet onbeduidend komen verstoren. De zon en de oceanen zorgen voor verdamping en regen die het vasteland leefbaar maken, maar ‘ontaarden’ soms in stormen en tsunami’s die echte rampen veroorzaken in de betrokken gebieden...

Maar ook in de mens zelf schijnt dit ‘kwade beginsel’ te werken : het verstoord de werking van ons kompas, ons geweten niet weinig door allerlei neigingen die ons afhouden of zelfs afwenden van de juiste richting : ons egoïsme vooreerst, dat ons afwendt van onze richting naar buiten, naar de ander, naar de harmonie en ons op onszelf richt, onszelf tot middelpunt wil maken van alles. Maar allerlei andere ‘hindernissen’ zijn actief en hebben een gelijkaardig negatief effect op ons gericht-zijn en ons streven naar de harmonie : luiheid, eet-zucht, neiging tot allerlei genoegens die ons van dat streven naar harmonie in onszelf en in de ons omringende wereld afleiden of afhouden.

Optimisme kan ons sterken in onze overtuiging dat we naar iets geweldigs evolueren, realisme dwingt er ons voortdurend toe rekening te houden met die ‘dissonante’ kracht(en) in onszelf en in het universum tout court.

Een voorbeeld is hier misschien niet overbodig.

Een ‘evolutie naar harmonie’ binnen de mensheid zou alvast als minimum bevatten dat alle mensen het nodige voedsel, kleding, huisvesting, verwarming en ziekenzorg zouden hebben. (Onderwijs en zo verder kan dan reeds een hoger niveau van ‘harmonie in de mensheid’ betekenen.)

Maar zelfs in het streven van elementaire menselijke levensvoorwaarden slaagt de hedendaagse wereldorganisatie nog niet. Ngo’s, wereldbanken, inzamelingen bij de begoeden, ‘foundations’ als die van Bill Gates en honderden andere initiatieven slagen er zelfs momenteel niet in de toestand in de goede richting te sturen. ‘Het kwade’, in de vorm van kleine en grote potentaten die de hulp tegenhouden of in eigen zakken steken, organisaties als Ngo’s die zelf af te rekenen hebben met onbekwaamheid, vermoeidheid en corruptie. Donatoren wiens geduld en goede wil door dit alles op de proef gesteld wordt. Een tegenvallende klimaatwijziging dat hele gebieden met uitdroging bedreigt en de waterputten leeg zuigt. Het grondwater dat als een nieuwe bedreiging zienderogen zakt en een bijkomende bedreiging vormt....

Het zijn geen tekenen die de optimist een stimulans voor zijn zienswijze bieden.

En toch... Toch zijn er lichtpunten die ons voor wanhoop kunnen hoeden :

De mensheid wordt er zich meer en meer bewust van dat het zo niet verder kan : de overdadige luxe aan de ene kant en de ellende aan de andere, het wringt bij meer en meer mensen en de tijd komt dat zorgeloze profiteurs zich zullen gaan schamen of dat ze aan de schandpaal gezet worden en op die manier gedwongen van minder te verkwisten en hun overvloed af te staan om de leefbaarheid van de hele mensheid mogelijk te maken. Een min of meer gedwongen nivellering van de verdeling van ‘goederen der aarde’, een vullen van de ‘armoedeputten’ van de ‘niets-hebbers’ met de ‘weeldebergen’ van de ‘veelhebbers’. Niemand hoeft armoede te lijden op de wereld, ‘er is genoeg voor iedereen’, maar verkwisting en grote luxe zijn misdadig.

14-08-2009 om 11:38 geschreven door Huysmansa  

VAN CHAOS TOT HARMONIE
 

II. De mens

De evolutie van de mens, van eencellig wezen naar de uiterst complexe samenstelling ‘mens’, is voldoende bekend en we mogen er hier wel van uit gaan zonder de ‘hypothese’ van de ‘schepping’ te behandelen.

De mens is echter zo ’n belangrijk ‘wezen’ in het heelal, dat we zeker speciale aandacht aan hem moeten wijden.

1. Het zelfbewustzijn.

Inderdaad, in de mens is voor het eerst het ‘zelfbewustzijn’ ontwaakt. Andere wezens hebben ook een min of meer ontwikkelde intelligentie, maar zelfs bij de aap wordt nog niet van ‘zelfbewustzijn’ gesproken (al kunnen ze ook ‘vreemd’ zitten ‘denken’ wanneer men ze gade slaat !). Het is in elk geval duidelijk dat er nog een groot verschil bestaat tussen de intelligentie van dieren en die van mensen.

2. De Vrijheid.

Een tweede onderscheid met dieren zou de ‘vrijheid’ zijn. Die ligt de laatste tijd echter serieus onder vuur. Verschillende filosofen ontkennen het bestaan van de vrijheid gewoon en houden het hooguit bij een maximale ‘autonomie’, die echter ook, in lagere gradaties, bij dieren bestaat. Ik sluit mij aan bij deze overtuiging.

Hoe werkt die zogen. (on)vrijheid dan ?

Als een mens een handeling verricht wordt hij wellicht door honderde veschillende stimuli ‘gestuurd’ (wij zijn ons meestal maar bewust van enkele, en ons bewustzijn kiest er, meestal achteraf, de edelste uit), hij doet het ‘omdat hij niet anders kan’. Ook al heeft men de indruk ‘zélf’ te beslissen, in feite worden wij gestuurd. Onze beslissingen hebben dus geen moreel goede of slecht eigenschap, maar ze kunnen wel  ‘verkeerd’ of  ‘juist’ zijn : verkeerd is dan : niet in overeenstemming met in ons ingebouwde streven naar harmonie. Juist is net het omgekeerde : wél in de richting van de harmonie. De intelligente energie levert dus IN ons een voortdurende strijd met de ‘dissonantie’ (met het kwaad), zoals ze die al miljarden jaren levert in de opbouw van het heelal, in het vormen (door evolutie) van de mens. Een juiste handeling zal ons een bevredigingsgevoel geven (‘dat heb ik goed gedaan’), groter naarmate de handeling belangrijker was. Een verkeerde daad daarentegen ‘wringt’ altijd min of meer. En leidt bij een zware fout (een moord bv) tot ‘wroeging’ : een onverklaarbaar gevoel van ontevredenheid met onszelf (lees ‘Misdaad en straf’, ‘Schuld en boete’, van Dostojewski).

Het ‘immorele’ ‘genot’ bij verkeerde daden is als het ware de tegenhanger van dit geluksgevoel, het kan wel zeer hevig zijn, maar gaat altijd gepaard met een wrange bijsmaak. Bestaat een ‘gelukkige’ misdadiger ? Een gelukkige dwingeland ? Een gelukkige verkrachter ? Zelfs een gelukkige miljardair wanneer hij naast zijn eigen miljarden niet kan bogen op veel welzijn dat door hem bewerkstelligd werd ? Er zijn wel zogezegd in weelde zwemmende ‘bon vivants’ en profiteurs, maar zijn zij echt gelukkig ? Ik kan het me niet voorstellen. Waar gebeuren de meeste zelfmoorden ?....

3. Verantwoordelijkheid

Wie ‘vrijheid’ zegt, zegt ‘verantwoordelijkheid’, wie de vrijheid uitschakelt, schakelt ook de verantwoordelijkheid uit : geen verantwoordelijkheid zonder vrijheid. En ook dat neem ik er bij.

Maar als men dààr van uitgaat, dan is er geen reden meer om mensen te straffen voor zogen. misdaden.

En inderdaad : straffen als een soort ‘wraak’ van de benadeelde enkeling of gemeenschap heeft geen zin. Losbandigheid dan maar ? Anarchie ? Leef er maar op los, straffeloosheid ? Ook niet.

Wat dan wél ?

Een misdaad is in deze visie niet goed gepraat : de misdaad gaat in tegen de streving naar harmonie, is een ‘dissonant’, is dus verkeerd en moet bijgevolg bestreden worden. Maar bestrijden is iets anders dan ‘bestraffen’.

Deze andere aanpak werd beschreven in ‘Vrijheid en verantwoordelijkheid’, de inleiding tot het hoofdstuk ‘Justitie’,  in DEP, het vierde deel van ‘Van chaos tot harmonie’

12-08-2009 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

Van Chaos naar Harmonie

(Een poging tot begrip van de universele geschiedenis, speciaal de mens)

I. De evolutie van het universum tot vandaag.

In den beginne was er.... niet ‘het woord’ (of welke andere vertaling men ook aan het woord ‘verbum’ heeft gegeven (dit’verbum’ is overigens zélf reeds een vertaling van het oorspronkelijke Aramees)) maar ‘in den beginne was’... ‘de chaos’. Of die er is gekomen vóór of na de ‘big bang’ laat ik in het midden. Er zal trouwens toch moeten uitgegaan worden dat er ‘iets’ was in het begin zonder rationele ‘bewijzen’ te kunnen geven van wàt er was en ‘hoe’ ‘het’ was. Want ik ga er verder van uit dat in de chaos het actieve en uiterst ingenieuze en creatieve beginsel aanwezig was dat de sturing naar de harmonie leidde en leidt. Ik stel ook vast dat er een ‘tegenkracht’ (‘een kwaad beginsel’, dat ik liever een ‘dissonant’ wil noemen : het tegengestelde van harmonie nl) aanwezig was en is die deze positieve (‘goede’, ‘juiste’) kracht tegenwerkt.

‘Toeval’ is hier een onaangepaste term, omdat alles reeds in beginsel, in de kern aanwezig was  als een soort ‘intelligent beginsel’ (God voor de Creationisten )

(Ik ga er hier van uit dat dit beginsel niet God was, omdat alle theorieën die dààr van uitgaan hoogst onwetenschappelijk overkomen en al zeker evenmin bewezen zijn)

(De wetenschap – behalve wellicht sommige ‘positivisten’ - is daarin nederiger, omdat zij vanaf het begin erkent dat ze geen volledige verklaring heeft, alleen deelverklaringen, zoals het Darwinisme de evolutie van het leven naar de mens verklaart, maar niet verder in de tijd teruggaat en al evenmin naar de toekomst kijkt).

Deze oerintelligentie, deze oerkracht staat niet buiten of boven de chaos, maar ‘bezielt’ de hele chaos en gaat hem naar een uiteindelijk harmonie leiden. Wij, de mensen, en onze korte ‘mensheidsgeschiedenis’ zijn slechts een micro – fase in het verloop van deze heelal – geschiedenis. Ik ga er wel van uit dat wij een uiterst belangrijke micro – fase meemaken en ‘zijn’. De fase nl waar datgene wat vooraf nog alleen materie was, materie die op zichzelf reeds een evolutie had doorgemaakt van miljarden lichtjaren, tot ‘zelfbewustzijn’ is gekomen en zo in staat om over zichzelf, zijn geschiedenis en oorsprong na te denken. Het leven en de mens zijn immers resultaat van de evolutie van het niet levende (stof) over de ééncellige lichamen naar de vissen en de amfibieën en verder naar de zoogdieren en de mens die we nu zijn.

De ‘harmonisering’ is dan verder verlopen langs de groepsvorming naar stammen en naties, telkens geremd door (het negatieve beginsel :) destructieve, negatieve krachten die de eenwording telkens vertraagden door gevechten om de macht, eerst op individuele, later op groeps-, stammen-, natieschaal. De laatste fase in deze evolutie beleven we in onze tijd : De harmonisering van de hele wereld(bevolking) (1). Het is nog altijd mogelijk dat er een laatste gevecht komt : de tweestrijd tussen Oost en West, gesymboliseerd in het Christendom en de Islam. Ik ga er van uit dat deze strijd niet uitgevochten wordt, maar bijgelegd. Dat men het zinloze gaat inzien van een strijd waarbij men maar naar de atoombom moet grijpen om hem te beslechten, maar beseft dat dit meteen het einde van de hele wereld zou kunnen betekenen. Dat zou dan wel een gigantische streep door de rekening van de harmonie betekenen, misschien een terugval van miljoenen jaren...

Ik ga er ook van uit dat de bewustwording van de onhoudbare realiteit van de groeiende armoede een oplossing zal krijgen. Het WSF (World Social Forum) gaat er van uit dat er een wereldwijd verzet zal komen tegen deze anomalie.

Als die gigantentweestrijd niet doorgaat komen we in een nieuwe fase terecht, die waarin de mens tot een planetaire eenheid gaat evolueren. De globalisatie is deze fase aan het inluiden. Niets is dus toevallig, maar alles zit verweven in dit streven van het oerbeginsel naar de harmonie.

(1) Deze positieve evolutie wordt in de periode van de geschiedenis die we zelf beleven, massaal tegengesproken : we kennen vele oorlogen, genociden en massale verkrachtingen. We beleven ook de groeiende kloof tussen arm en rijk. We maken ook mee dat de gekende grondstofvoorraden afgezet tegen de groeiende wereldbevolking ontoereikend zullen blijken om zonder aanpassing verdergezet te woren. Het milieu is dermate belast dat ook daar een grote kentering dwingend wordt. Feiten die allesbehalve positief kunnen genoemd worden. Ik ga er dan ook van uit dat we nu in een dieptepunt zitten, een dal waar we alleen nog omhoog kunnen.

11-08-2009 om 20:03 geschreven door Huysmansa  

                 DE WETTEN ZIJN ER VOOR DE MENSEN...

...de mensen niet voor de wetten.

Wetten worden gemaakt om de maatschappij te ordenen en in principe met de bedoeling deze zo goed mogelijk te laten functioneren in het voordeel van alle burgers. Goed punt voor de wetten.

Ze beschermen bovendien vaak de zwakkeren tegen de uitbuiting van de sterkeren. Nog een goed punt voor de wetten.

De wet volgen is dus een voor de hand liggende houding die alle burgers dienen aan te nemen. Leve de wet(ten) !

 Maar wetten zijn mensenwerk; zij zijn dus in principe nooit volmaakt. Ze zijn zelfs nooit af en dienen daarom alleen al courant aangepast, aangevuld en... geschrapt.(1). Blindelings de wet volgen, en de wet boven alles stellen kan dus niet goed zijn. M.a.w. de burger moet kritisch blijven tov de wetgevers en wanneer het geweten (een veel absolutere norm dan de – menselijke – wet) zegt dat de wet slecht is moet er gereageerd worden. Dat kan op allerlei manieren, van brieven schrijven tot manifestaties en – in het ergste geval – tot burgerlijke ongehoorzaamheid en...revolutie !

Dat ‘brieven schrijven’ kunnen we allemaal wel eens, en het zou misschien goed zijn dat onze politiekers wat meer reacties krijgen van de ‘wakkere burgers’, zodat ze weten wat er bij hen leeft en ook dat ze er zo maar niet op aan mogen klossen. Manifestaties enz. organiseren zullen we maar beter overlaten aan mensen met een breed informatieveld, groot analysevermogen en dito organisatietalenten : echte voortrekkers en liefst idealisten, want ook dit blijven mensen en het eigenbelang, de machtswellust en de demagogie liggen hier om het hoekje te loeren. Denk maar aan alle extremismen en fundamentalismen. Deelnemen aan deze manifestaties is natuurlijk wel voor de meesten onder ons mogelijk en wenselijk

Om samen te vatten : wetten zijn in principe goed en moeten, nogmaals ‘in principe’, gevolgd worden. Maar wetten zijn geen absolute regels, omdat ze mensenwerk zijn (ik laat hier de discussie over ‘natuurwetten’, voor sommigen ‘goddelijke wetten’, buiten beschouwing).

Maw ‘de wetten zijn er voor de mensen’ maar ‘de mensen niet voor de wetten’.

Hadden bv. de Duitsers eerder ingezien waar Hitler mee bezig was en er met durf op gereageerd, er zou ons een berg...gebergten aan ellende gespaard gebleven zijn. Hadden de arbeiders zich aan het einde van de 19° eeuw niet georganiseerd, en waren ze niet in opstand gekomen tegen de wetgevers van toen, we zouden nu wellicht nog grotendeels in de armoede en achterlijkheid van toen gezeten hebben. Was er geen Franse revolutie geweest... enz. enz.

Gehoorzaamheid en discipline tov de wet, zijn (meestal) een goede zaak, maar blinde gehoorzaamheid kan tot nefaste gevolgen leiden.

Let op, dit wil geen pleidooi zijn voor anarchie, noch voor de zachtere vorm ervan die sommige mensen alléén maar de wetten doet volgen die hen passen, zo van : ik ben volwassen en eventueel geleerd genoeg om zélf te weten wat ik moet doen en laten, de wetten zijner voor de onozelen die niet zover staan. Het is maw geen kwestie van ‘zijn goesting doen’, maar van ‘zijngeweten volgen’, en dat zijn twee zeer verschillende dingen.

23.09.04 

Ufo

(1) Dat laatste komt er zelden van; vandaar onze lijvige wetboeken, die almaar dikker worden en waar steeds meer rechtsgeleerden voor nodig zijn om ze te volgen, steeds meer specialisten omdat het voor één persoon onmogelijk wordt ze allemaal te kennen. Zo krijgen we advocaten gespecialiseerd in het huwelijksrecht, in belastingen enz.. Ik heb ooit een pleidooi geschreven om het wetboek te vereenvoudigen, voornamelijk door een groot deel, dat voorbijgestreefd is, te schrappen. Maar dat is een thema apart

---------------------------------
SeniorenNet Mailgroepen http://www.SeniorenNet.be

16-11-2008 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

           Het schreiende kind

Een kind dat schreit is een normaal verschijnsel. Een kind dat langdurig en onophoudend schreit is dat minder. Het gaat op de zenuwen werken en lokt verschillende reacties uit. Ik zie drie mogelijkheden :

1.     Men bedwingt zijn zenuwen en laat het kind schreien, het zal wel vanzelf ophouden. En inderdaad het kind wordt uiteindelijk moe en valt in slaap.

2.     Men verliest zijn geduld en slaat het kind zo lang en zo hard dat de schrik groter wordt dan de pijn of wat ook de oorzaak van het schreien was. En het kind zwijgt ook...

3.     Men gaat op zoek naar de oorzaak van het schreien en probeert die weg te nemen.

Ik houd het bij die drie mogelijkheden, hoewel er vast nog andere te vinden zijn en vooral : combinaties van die drie.

Mijn beschouwing komt (om gekende redenen) wat laat, maar laat het een bezinning zijn, die overigens altijd makkelijker te houden is wanneer de hevigheid van de feiten wat verder af liggen.

Ge hebt het al geraden : de rellen in Parijs en ‘omliggende’.(1)

Ik zie deze herrieschoppers als een klein kind dat niet bij machte is zijn leed onder woorden te brengen en dan maar iets gaat doen dat de ‘volwassenen’ zó op de zenuwen gaat werken dat ze het zélf zullen moeten uitzoeken. Er ís een pijn, maar de mogelijkheid om ze op een adequate wijze te verwoorden ontbreekt. En men gaat dingen doen die met de zaak niets te maken hebben, maar die als enig doel hebben : van de volwassenen, van de leiders van de staat, de aandacht opeisen die de pijn verdient, maar die niet gegeven wordt.

Schreien zegt uit zichzelf niets, en is dus een onaangepaste reactie, maar ze wórdt aangepast doordat ze de nodige aandacht van de verantwoordelijke personen opeist en ze aldus voor hun verantwoordelijkheid plaatst.

Auto’s in brand steken heeft geen enkel logisch verband met de verwachtingen, de eisen, van jongeren in nood. Maar deze jongeren zijn niet bij machte om deze verwachtingen duidelijk en krachtig genoeg te maken om de nodige aandacht te krijgen. Hetzij omdat ze hun verwachtingen niet aangepast weten te verwoorden of aan (de juiste) man te brengen, hetzij omdat ‘de man’ onvoldoende aandacht heeft of zelfs helemaal niet luistert naar de redelijk geuite grieven, naar de signalen die gegeven werden. Dan maar beginnen met huilen, beginnen met schoppen en om zich heen slaan uit pure wanhoop omdat er niets gebeurt dat de problemen kan oplossen. Lost dat schreien, lost dat ‘vandaleren’ (mag een nieuw woordje ?) iets op ? Helemaal niet... althans niet uit zichzelf. Het kan wél de aandacht van de betrokken verantwoordelijke op een pregnante manier opeisen en díe kan er dan eventueel wél wat aan doen.

Eventueel ! Want de vader, of minister Sarkozi kan ook voor ‘de strenge aanpak’ kiezen, de politie massaal de straat op sturen en deze weinig regels opleggen tot ze de ‘bleiters’ hebben plat geslagen en hen voor de keuze gesteld : zwijgen of nog méér van dat.

Ze hebben een combinatie toegepast van er op los slaan en verder laten ‘doodbloeden’: zo lang met een goede oplossing wachten tot de ‘bleiter’ stil valt.

Want een goede oplossing hebben ze aan het verschijnsel mi niet gegeven. Er is bij mijn weten geen poging tot dialoog op touw gezet. Er zijn zelfs geen sussende woordjes aan te pas gekomen : de radicale aanpak, het is schorremorrie en we behandelen ze als schorremorrie. De harde aanpak met nultolerantie. En ze hebben hun doel bereikt : de straat zwijgt, de schuldigen zijn neergeknuppeld, “het zal hen leren!”.

De schuld is éénzijdig en zonder schroom in de schoenen van de relschoppers geschoven. De bedenking dat er wellicht een schijn van reden zou bestaan voor deze ‘schrei’ van de straat, werd niet eens gemaakt. De rust is hersteld, geen probleem : ze zitten terug in hun hok, ze zwijgen opnieuw. Basta.

Ik zou maar goed oppassen als ik Sarkozi was : de in mekaar geknuppelde haat is niet ‘weggeknuppeld’, die bestaat verder en zal mi verdubbelen of méér en zal vroeg of laat terug de kop opsteken. Wanneer het kind wakker wordt en er is niets aan zijn pijn gedaan, begint het met nieuwe energie aan een schrei-concert.

Ufo, 19.11.05

NB Ik ben er mij van bewust dat de relschoppers geen engeltjes zijn, dat er veel naäperij en hier en daar kwaadwilligheid tusen zit. Ik kan zelfs nog aannemen dat er ophitserij en zelfs organisatie met heel andere doeleinden achter zit. Maar dàt neemt niet weg dat de grond van de zaak ellende is, uitzichtloze ellende. En dat is altijd de dankbaarste voedingsbodem geweest voor opstandigheid en geweld. Geweld dat zo ver kan gaan dat jongeren met met een steen in de hand of springstof rond het lichaam de dood in rennen : doodsverachting bij gebrek aan levensverwachting !

(1) Deze blog werd oorspronkelijk geschreven nav de rellen in Parijs.

13-09-2008 om 18:11 geschreven door Huysmansa  

28-01-2008 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

                      Hans Van Temsche

Het ‘proces Van Temsche’ is voor mij een aanleiding om nog eens in te gaan op de algemene vraag over ‘schuld’ en ‘verantwoordelijkheid'.

Over V.T. zélf spreek ik me niet uit. Als de psychiaters al niet tot een unaniem oordeel komen, dan zal het zeker voor mij, met een minimum aan informatie, onmogelijk zijn een verantwoord oordeel te geven.

Ik wil inpikken op een uitspraak van V.T. die ik via een verslag gehoord heb en die erop neerkomt dat hij betreurde geen gevoelens te hebben en zou willen leren er ook te krijgen zoals de andere mensen. (niet letterlijk !)

Afgezien van de vraag of hij dit spontaan heeft gezegd dan wel of dit hem werd ingfluisterd door zijn advocaten om te proberen hem ‘ontoerekeningsvatbaar’ te laten verklaren, wil ik er even van uitgaan dat hij het meende en dat hij inderdaad geen (althans geen normale) gevoelens heeft. Zijn ongevoeligheid bij het zien van de slachtoffers op foto’s (of was het een film ?) wijst in elk geval ook in die richting.

Stel dus dat het zo is. Of stel in het algemeen dat er inderdaad mensen bestaan ‘zonder gevoelens’. Een mens die niet in staat is om de gruwelijkheid van een kindermoord aan te voelen.

Dan ga ik even terug op wat dhr (gepensioneerd assisenrechter die nog al eens op TV komt, zijn naam ontsnapt me) zei : (+-) “die man mag geen gevangenisstraf krijgen, want dan komt hij, zo goed als zeker, na betrekkelijk korte tijd weer in de maatschappij en herbegint, die moet geïnterneerd worden, eventueel levenslang, zodat hij kan genezen worden”.

Dit is helemaal mijn overtuiging, zoals ik die hier al eerder uiteenzette : interneren ‘voor onbepaalde duur’, nl tot er ‘zekerheid’ is dat hij ‘genezen is. Komt die zekerheid er niet, dan komt er ook geen vrijlating, desnoods levenslang niet : we kunnen toch een misdadiger niet vrij laten in de wetenschap dat hij wellicht morgen herbegint ? Ook al zit die 50 jaar vast !?...

De psychologie en aanverwante wetenschappen zijn ver genoeg gevorderd om vast te stellen wat er aan de hand is in de hersens van deze ‘patient’. Ik suggereerde ‘hersenspoeling’ en zelfs chirurgische ingrepen om deze genezing tot stand te brengen.

Ik pleit hiermee dus niet voor een lichtere straf, ik zou zeggen integendeel : ze kan zwaarder uitvallen (= langer duren).

Er van uitgaande dat de man ‘ziek’ is (en niet echt onmenselijk misdadig) moet zijn leven wel draaglijk gemaakt worden, en moet tegelijkertijd gegarandeerd kunnen worden dat hij niet kan ontsnappen.

Het grootste tegenargument tegen deze ‘behandeling’ zal mi de finantiële last zijn, want intense zorgen, eventueel een chirurgische ingreep en bovendien veilige bewaking zal niet zonder zware kosten gebeuren. Als ‘aftrekpost’ zie ik alleen de wegvallende kosten van gevangenhouding in een gewone gevangenis. Dat gebeurt ook allesbehalve gratis, maar zal zeker stukken goedkoper zijn.

Ufo

PS De fundamentele overtuiging waarop ik deze houding wil bouwen is dat de mens niet echt (in de filosofische zin) vrij is. Maar het wordt te lang om daar nu op in te gaan. Een andere keer dan maar. (geïnteresseerden kunnen ook eens naar mijn blog gaan en daar 'vrijheid' aanklikken : blog.seniorennet.be/hufo)

12-10-2007 om 18:15 geschreven door Huysmansa  

Wij willen toch allemaal de sukkelaars op deze wereld helpen

De stortvloed aan giften voor 11.11.11 en andere Tsunami’s bewijzen het : als men beroep doet op onze goedheid loopt ons hart en onze porte-monnaie over van medelijden met gelijk welke sukkelaar. Zolang we onze mildheid en onze porte-monnaie maar zélf onder controle houden. Deze zin voor zelfbehoud en controle is elke (bezittende) mens wel eigen en is ook niet verkeerd denk ik. Tenzij hij te sterk is en alleen maar wil afstaan van de overvloed, ‘als het maar geen pijn doet’... En ik geloof dat de meesten onder ons in dat beddeke ziek zijn : als we maar zélf kunnen beslissen wanneer, aan wie en hoeveel. En dat onze giften grotendeels dienen om ons eigen ge

weten te sussen. ‘Ik ben geen egoïst, want ik geef’.

We wandelen langs de Schelde, er vaart een fantastisch luxueus jacht voorbij. Hoevelen onder ons zullen de redenering maken : dit is vast een man die veel gedaan heeft voor de gemeenschap, die grote verantwoordelijkheden heeft gedragen en die het dik verdiend heeft met zo’n jacht te varen.

Ik maak dan de bedenking : die eigenaar heeft misschien wel veel en goed gewerkt, heeft waarschijnlijk grote verdiensten, heeft misschien zelfs veel mensen werk bezorgd en een zekere welstand, maar moet dat nu echt, zó’n jacht, de helft zo groot zou zeker voldoende zijn...en kon ik ook maar eens met zo’n jacht de Schelde op... Ja, laat ik het maar toegeven, ik ben wat afgunstig...

Zo kijken de sukkelaars van Nigeria, van Afganistan, van Turkije....naar ons : met open mond en een beetje/veel afgunst. En dan zijn er ondernemende jongens bij die (niet)hebben en goed achterlaten en proberen hier binnen te geraken om ook een stuk van die luxueuse koek vast te krijgen.

Oei ! Maar dan gaan wij steigeren ! Dat is hier van ons, en : ge moet daar ook maar voor werken zoals wij gedaan hebben. En we vergeten dat die man in zijn land hemel en aarde mag verzetten, maar dat hij nog geen armzalige patat uit die zandbodem van bij hem krijgt.

De oude historie van de chocolade en het zilverpapier : wij zullen het zilverpapier wel naar de negertjes sturen als we zélf de chocolade maar kunnen houden en, vooral, als ze maar dààr blijven, als ze het maar niet in hun hoofd halen naar hier te komen.

Er schiet mij een regel te binnen van de katholieke ethiek : iemand die brood steelt wanneer hij anders aan geen eten geraakt zondigt niet ! Zouden we dat niet moeten vertalen naar een grote schaal en zeggen : als die sukkelaars niet aan eten geraken thuis mogen ze het hier komen halen ! Maw we moeten niet alleen de met-de-dood-bedreigde asielzoekers gastvrij ontvangen, maar we moeten ook gedogen dat echte sukkelaars (en wie haalt het anders in zijn hoofd om alles achter te laten en naar een vreemd ongastvrij land te vertrekken, met dan nog het risico dat hij aan de deur wordt tegengehouden en teruggestuurd) (1) naar hier komen en hier een beter leven trachten op te bouwen. Dat zal ons een beetje pijn doen, dat doet sommigen zelfs véél pijn, maar moeten we er niet een beetje pijn bijnemen ? Liefst verdeeld over àlle autochtonen natuurlijk, want nu zijn er in sommige straten van Borgerhout bv. zeker mensen die een te groot deel van die last moeten dragen. En dat die protesteren kan ik zeer goed begrijpen.

Met de liefdadigheid van vorige eeuw is er geen oplossing gekomen aan de ellende in vele arme landen. NGO’s en WTO’s en wereldbanken hebben ook nog niet zoveel verbetering gebracht. Ik ben zelfs overtuigd dat de meeste arme landen het beter hadden in de tijd dat ze nog geen blanke gezien hadden. Maar ook die klok mag en kan niet teruggedraaid, alleen zullen we moeten zorgen dat we een andere richting opgaan. En ik zou niet verschieten mochten die arme landen zélf het roer in handen hebben genomen door stilaan door te dringen in de rijke landen en ‘het brood’ gaan halen waar het te vinden is. Het komt ons niet gelegen, maar welke schooier komt gelegen, welke brooddief zien wij graag komen ?...

Er kan bij ons nog veel af vooraleer we tekort hebben. En wat minder zou onze gezondheid en onze lijn misschien nog ten goede komen. Minder ‘welvaart’, meer ‘welzijn’.

Ufo 25.7.05

(1) Mensensmokkelaars en vluchtende misdadigers ed moeten natuurlijk zoveel mogelijk tegengehouden worden.

09-08-2007 om 17:21 geschreven door Huysmansa  

                   EIGENDOMSRECHT.

Een recht waar, in principe, niemand tegen is, neem ik aan. Ieder mens die werkt wil graag van de vruchten van zijn arbeid genieten, niets aan de hand. Als die persoon oud wordt zal hij graag datgene wat van zijn verworven eigendommen rest, aan zijn kinderen schenken. Nog niets aan de hand.

Maar zoals alle goede dingen heeft ook het eigendomsrecht zijn keerzijde. Zoals alle goede dingen die verabsoluteerd worden is ook een verabsoluteerd e. verkeerd. E. zónder beperkingen wordt een onding.

Gister nog een documentaire gezien over Monsanto. Een Amerikaanse multinational die bijna een wereldmonopolie bezit mbt granen en die alles op alles zet om zijn patenten (intellectuele eigendom !) inzake het manipuleren van deze granen tot het vee toe dat met deze granen gevoed wordt te beschouwen als schatplichtig aan de firma. Kleine boeren zouden hierdoor bedreigd zijn in hun bestaansmogelijkheid door het feit dat er geen andere granen meer te verkrijgen zijn op de markt dan deze (door Monsanto) gemanipuleerde granen. Het is ‘maar’ een voorbeeld.

Een ander voorbeeld zijn de grootgrondbezitters in Brazilië en elders in Z.-Amerika, waar de kleine boeren aan geen grond meer geraken omdat hij allemaal opgekocht is door hen. Dan ga ik hier niet in op wat ze met die ‘eigendom’ doen : enorme maisvelden die elke concurrentie tarten; omhakken van levensnoodzakelijke, eeuwenoude bossen, zodat mens en dier het verder leven onmogelijk gemaakt wordt en dergelijk fraais meer. Maar we dwalen af. Het ‘eigendomsrecht’,... dat hier flagrant misbruikt wordt uiteraard.

Dichter bij huis : we rijden eergister in de buurt van de reuzenzandputten in het Molse. We willen even gaan kijken naar die waterplassen en wat raadt ge ?... Niet aan te geraken (ik heb misschien het gaatje niet gevonden waar men toch nog aan het water geraakt, maar ik heb kilometers gereden en zag zowel te Zuiden als te Noorden overal (goed onderhouden !) hagen en nog eens hagen... Mijn conclusie kan misschien voorbarig zijn, maar die was : heel die oever is ingepalmd door privé-eigenaars die de waterplas netjes aan het oog van iedereen hebben onttrokken om er rustig ‘alléén’ (alle eigenaars samen dan) van te kunnen profiteren. Met uitsluiting dan van... alle anderen. Ik noem dat roof ! Roof op de natuur die van iedereen is en hier gestolen wordt voor enkele ‘uitverkorenen’.

Hetzelfde verschijnsel overigens in Keerbergen waar wel een 50-tal meters voorbehouden zijn aan ?... de ‘gewone mensen’. Met welk recht kan dat ?... Met het (verkrachte en misbruikte) eigendomsrecht.

Zo zijn er natuurlijk nog wel heel wat, het één al wat méér, het ander wat minder betwiste, voorbeelden te vinden. Ik ga hier bv niet in op de rol van de beursspeculanten, wellicht het grofst mogelijk misbruik van het e..

                                          ----------------------

Waar ik naartoe wil is dat het eigendomsrecht niet absoluut is en dat het ‘gereguleerd’ moet worden. Zoals ook de (neo-liberale) economie (die op eigendomsrecht gestoeld is), ‘gereguleerd’ moet worden. Zodanig gereguleerd dat allerlei Monsanto’s niet langer arme boeren de keel kunnen toeknijpen op grond van dat oh zo heilige eigendomsrecht.

Zoals altijd zal het in de praktijk zeer moeilijk zijn om de ‘gulden middenweg’ te vinden, want het eigendomsrecht blijft natuurlijk een grote stimulans om zich in te zetten. Men kan alvast beginnen met de grootste uitwassen weg te snijden en vooral beletten dat het schijnheilig gebruik van een schoon recht, het e., leidt to het monopoliseren van welke handel ook. 

Hufo, 11.07.07

11-07-2007 om 18:13 geschreven door Huysmansa  

01-07-2007 om 17:03 geschreven door Huysmansa  

                                         Wereldregering.

Het is voor mij overduidelijk dat er zich problemen stellen in de wereld die onmogelijk kunnen opgelost worden door nationale regeringen. Ik noem maar : de globalisering, met name de multinationals die ongeveer doen wat ze willen en waar niemand nog vat op heeft. Ik wil niet ontkennen dat dit summum van vrijhandel voordelen oplevert, maar dan hoofdzakelijk, zo niet uitsluitend, voor die bedrijven zélf en hun aandeelhouders. Ik zie zelfs nog een voordeel voor de onderontwikkelde landen waar deze bedrijven zich gaan vestigen (beste Suzy) : er komt economische activiteit op gang die sommige personen van deze landen omhoog helpt en zelfs rijk maakt. Kijk naar China en de macht die nu reeds uitgaat van de investeerders die daar rijk geworden zijn. Helaas beperken zich de ‘weldaden’ tot deze enkelingen en straalt ze slechts in zeer geringe mate ook af op de werknemers die in deze bedrijven werk gevonden hebben. Hygiëne op de werkvloer, menselijke werktijden, recht op organisatie (vakbonden), veiligheid enz krijgen geen kans, kinderarbeid is vaak de regel, hongerlonen idem dito...

Geen enkele nationale regering heeft daar ook maar enige vat op. De landen zélf waar deze ‘investeringen’ gebeuren (en die in principe wél zouden kunnen optreden) staan meestal nog in hun kinderschoenen wat sociale wetgeving betreft en zijn maar wàt blij dat deze bedrijven zich bij hen komen vestigen. (denk maar aan de euforie na de oorlog toen Amerikaanse bedrijven zich bij ons kwamen vestigen, hoewel de vergelijking uiteraard mank gaat : de west-europese landen waren geen ‘ontwikkelingslanden’ in de zin die wij daar nu aan geven).

Het is maar één voorbeeld. De maffia (oa in de wapenhandel – denk aan ‘Blood diamonds’), het beheer van onze levensnoodzakelijke (regen)wouden, de walvis(en andere)vangst, het veilig stellen van de wereldvoorraden aan energiebronnen (1) en nog veel méér : het kan nooit behoorlijk beheerd worden door de souvereine naties die (uiteraard ?) in eerste instantie voor het eigen volk moeten zorgen....

Ik ben zonder meer overtuigd dat er een wereldregering moet komen. Deze moet (mag) niet alle functies van de nationale regeringen overnemen, maar krijgt, volgens het ‘subsidiariteitsbeginsel’ die taken toegewezen die alleen (of best) op wereldniveau beheerd kunnen worden (zie boven).

Dat dit een ‘verre droom’ is realiseer ik me maar al te goed : wanneer we kijken naar Europa, dat een poging is om bepaalde regeringsfuncties (die beter door een hoger niveau beheerd zouden worden) naar het Europees niveau te verplaatsen, dan zien we daar reeds hoe sterke tegenstanden die deze ‘rationalisatie’ hinderen, ontstaan. Eigenlijk allemaal ‘egoïstische reflexen’ in één of andere vorm, nationale egoïsmen in eerste plaats, maar ook de vele groeps- en zelfs individuele egoïsmen die zich bedreigd voelen door deze ‘internationalisering’ op Europees niveau. (Fouten die deze Europese ‘regering’ onvermijdelijk maakt geven ook nog voedsel aan deze reacties). En dat is dan nog ‘maar’ Europa, laat staan de hele wereld.....

Het is een droom, maar...DROMEN HELPT ! Dromen zijn de voorfase van elk initiatief dat geleid heeft tot ‘werkelijkheden’. Een bijkomend voordeel van (het uitwisselen van) dromen is dat er een publieke mening groeit. De bekende ‘publieke opinie’ zonder dewelke politiekers en andere ‘wereldverbeteraars’ niet verder geraken , omdat er geen ‘draagvlak’ is. Omdat er (daar komt het op neer) te weinig mensen zijn die in die richting denken, waardoor een initiatief ‘basisloos’ is. En zonder basis geen gebouw natuurlijk...

Ufo. 7.6.07.

(1) Eén van mijn stokpaardjes : de olie, het gas, het Uranium, alle energiebronnen zijn hét voorbeeld van terreinen die niet langer door nationale regeringen mogen beheerd worden. De mensheid hangt af van energie; daarom is het onverantwoord dat deze energiebronnen in handen van enkelingen (zij het dan regeringen) blijven : DE WERELD IS VAN IEDEREEN, ook de ‘onderwereld’. En het is niet omdat een land toevallig boven een oliezee woont dat die oliezee ook toebehoort aan dat land. Totaal voorbijgestreefd, maar helaas... nog steeds (weinig omstreden !) werkelijkheid.

Het streven (en vechten) van de VS om deze olievoorraden veilig te stellen voor hùn behoeften is in dat perspectief niet helemààl onterecht. Het is alleen niet hun bekommernis voor ‘de wereld’ te zorgen, ze willen ze alleen afpakken (of de zekerheid behouden dat ze er zullen kunnen blijven van genieten). De VS in de plaats stellen van de huidige ‘bezitters’ helpt ons niet (veel) verder natuurlijk. Ook de VS is een ‘natie’. Het bezit en het beheer (uitbating) moet in handen komen van een wereldregering, dat is de enige definitieve oplossing.

07-06-2007 om 14:01 geschreven door Huysmansa  

Vooraf : deze tekst is geschreven voor de mailgroep 'politiek', maar door zijn lengte is hij meer geschikt om hier te staan.

                           ------------------------

             Godsdienstig geïnspireerde scholen.

Eerder lanceerde ik hier al eens de vraag : ‘Moeten alle subsidies aan g.g. s. afgeschaft worden ?’ met de bedoeling, bij eenstemmigheid, dit voorstel door te sturen naar alle politieke partijen. Dat is niet doorgegaan, omdat er nogal wat tegenstand kwam tegen het voorstel.

Nav een bericht dat er sprake is van het oprichten van islam-scho(o)l(en), herneem ik het thema ‘g.g.s.’. Ik kom terug tot dezelfde conclusie : alleen niet-religieus gerichte scholen mogen worden gesubsidiëerd. Aan elke school kan de mogelijkheid voorzien worden om het even welke godsdienst, evenals ‘lekenmoraal’, te verbinden, waar les gegeven wordt door een vertegenwoordiger van die godsdienst (of non-godsdienst) op kosten van die ‘(non-)godsdienst’. Een andere, wellicht nog betere, regeling zou kunnen zijn dat elke godsdienst daar op eigen kracht (en financies) moet voor zorgen, buiten de school.

                                 ------------------------------

Er is, door de katholieke scholen, altijd geargumenteerd dat een ‘neutrale school’ onmogelijk is en dat, om een godsdienst (het katholicisme uiteraard) goed bij te brengen aan de kinderen heel het onderwijs moest ‘doordrongen’ zijn van die godsdienst en dat kon alleen in een...’katholieke school’. Die laatste redenering klopt en dit systeem heeft het generaties lang ‘gedaan’ en in menig opzicht ‘goed gedaan’. Want niet alleen leverde ze automatisch katholiek (goed) geëndoctrineerde leerlingen af, ze waren ook op gebied van onderwijs in het algemeen, doorgaans goed en zelfs beter dan menige ‘officiële school’ (1). Het feit dat veel ‘vooraanstaanden’ op alle gebied uit Jezuïetenscholen komen bewijst dat, ik noem er maar een paar, voor de vuist weg : Vermeersch, Jef Geeraerts, Schillebeeckx, De Haene.. De k.s. heeft dan ook, ondanks enkele ‘schoolstrijden’ goed stand gehouden en heeft altijd veruit de meeste leerlingen geteld. Het systeem werd wel voortdurend aangevallen en er werden voortdurend initiatieven genomen om het ‘officiëel onderwijs’ te bevoordeligen. Maar door de sterke en tot voor kort haast ononderbroken aanwezigheid van de ‘katholieke partij’, later CVP en CD&V in de regering, bleef de ‘burcht’ rechtop (en werden er aan de lopende band ‘katholieken’ geproduceerd, al werd de ‘geloofsspoeling’ dunner en dunner). Als CD&V nu terug aan de macht komt zal die klok wellicht opnieuw, zoniet teruggedraaid, toch zeker stilgezet worden.

Deze katholieke scholen zijn dus een al decennialang gesubsidiëerde ‘endoctrinatie’ door het katholiek geloof. Ze werden zolang niet alleen geduld, maar door hun hoge kwaliteit op onderwijsgebied, door de meerderheid van ons volk, vaak zelfs door ongelovigen, ‘gebruikt’ om de jeugd te onderwijzen.

Het feit dat zij niet méér gesubsidiëerd worden dan officiële scholen geeft de redenering voedsel dat iedereen scholen mag oprichten, van welk geloof ook, als ze maar aan dezelfde eisen en controles voldoen dan de andere en niet meer kosten dan deze : “de mensen zijn toch vrij hun kinderen te sturen of niet” ! Klinkt heel aannemelijk en is dan ook decennialang ‘aangenomen’.

Wat kan men tegen deze redenering en tegen deze toestand inbrengen ? Laat ik het onderstaande een ‘proeve’ van oplossing noemen.

                                        ----------------------

De staat, ook de onze, staat in principe buiten de godsdienst. Hij kan wél, als ik me niet vergis, godsdiensten ‘erkennen’. Demokratisch bekeken, (alle onderdanen zijn gelijk voor de wet, en : er bestaat geen ‘staatsgodsdienst’, dus zijn ook alle godsdiensten ‘in principe’ gelijk voor die wet) moeten de erkende godsdiensten dan ook gelijk, dwz ’evenredig’, gesubsidiëerd worden. Als één godsdienst toelating krijgt scholen op te richten moeten ze allemaal toelating krijgen. Als een ‘godsdienstschool’ subsidies krijgt moet de andere er ook krijgen. Het komt een staat immers niet toe uit te maken welke godsdienst’ de ware’ is. Hij kan wél godsdiensten ‘niet erkennen’ omwille van staatsveiligheid bv. De staat heeft de islam erkend. Bijgevolg moet hij hem ook subsidiëren wanneer hij er een ander subsidiëert. Het staat ons dus te wachten dat wij voor islamscholen (mede) betalen via de belastingen...

Een gelovige (minstens wanneer hij zich niet meer vastklampt aan de middeleeuwse idee dat een of andere godsdienst de ‘enig zaligmakende’ is), zal hiertegen geen bezwaren hebben wellicht, maar de ongelovige.... betaalt voor allemaal en ‘geniet’ van geen enkele (tenzij hij zijn kinderen naar één van die scholen stuurt uiteraard), of tenzij er ook een ‘ongelovigenschool’ komt die gesubsidiëerd wordt NAAST (!) de officiële school die ‘neutraal’ moet zijn en noch geloof, noch ongeloof mag bevorderen.

Beter is, indachtig de algemene overtuiging : ‘godsdienst is privaatzaak’, dat geen énkele godsdienstschool gesubsidiëerd wordt en dat godsdienstonderricht gegeven wordt door de godsdiensten zélf, met het geld van de gelovigen van die godsdienst. Geen subsidies meer voor scholen die eraan houden dat ‘heel de school moet doordrongen zijn van die of die godsdienst’ (wat er in feite op neerkomt dat alle leerkrachten voldoende ‘clean’ moeten zijn om in scholen van die godsdienst les te geven, of dat nu wiskunde of geschiedenis is). Dat sluit ook in dat het de leerkrachten verboden wordt hoe dan ook voorkeur kenbaar te maken voor een of andere (non-)godsdienst. Hij heeft zijn vak te onderwijzen en zich in zijn functie te onthouden van morele of religieuze stimuli. Hij moet zich natuurlijk aan de wetgeving houden en aan het reglement van de school (bv ‘er mag niet gerookt worden in de school’).

Men zou hier kunnen tegenover stellen : men kan ze dan even goed allemaal subsidiëren en ook een ‘a-godsdienstige school’ oprichten voor diegenen die geen enkel godsdienstonderricht op school wensen. Maar dan blijkt juist de onhoudbaarheid van deze hypothese : want één zo’n school kan natuurlijk niet door kinderen van het hele land bezocht worden ! Overal ‘a-godsdienstige’ scholen oprichten dan ? En overal moslimscholen ? En het land bedekken met drie of vier schoolnetten ?... Absurd en niet te betalen ! Terug naar het a-godsdienstig onderwijs dus, één net. En elke (non-) godsdienst moet zijn eigen (non-)godsdienstonderricht al of niet gehecht aan bestaande scholen organiseren en... zelf betalen.

4.6.07

(1) Dat de katholieke scholen zo suksesrijk geweest zijn en zijn, ligt waarschijnlijk aan het feit dat zij de eersten waren om een echt ‘net’ op te zetten dat bovendien een ‘vastliggende’ levensvisie en moraal kon handhaven. Deze ‘vastheid’ brengt een zekere rust met zich mee en is daardoor een goed ‘klimaat’ om kinderen op te leiden. Doordat ze ‘eerst’ waren hebben ze ook de langste traditie en de meeste ervaring in het onderwijzen vergaard. Die komt hen uiteraard ten goede.

04-06-2007 om 17:54 geschreven door Huysmansa  

           S O G A L E V

We hebben eerder al eens gediscussiëerd over ARGALEV (ARmer - lees soberder - GAan LEVen). Om de verwarring met AGALEV te voorkomen wil ik liever het letterwoord SOGALEV, (soberder gaan leven) gebruiken.

We mogen (moeten eigenlijk) in onze mailgroep ‘Vrij Denken’ aan alles twijfelen. Niet twijfelen OM te twijfelen, of omdat dat zo plezant zou zijn, maar omdat alleen door een systematische twijfel ingewortelde vooroordelen kunnen ontdekt en eventueel aangepakt worden.

     ---------------------

Momenteel is het neoliberalisme, bestaande uit een theorie dat de welvaart van de mensheid alleen maar kan tot stand gebracht of bevorderd worden door de kapitalistische economie, gebaseerd op een grote vrijheid van de ondernemer die enigzins bijgestuurd wordt door fiscale en sociale wetgeving. Dit denken is gemeengoed voor haast heel de wereld, vooral nu China, het enige overblijvende machtige communistische land zich ook op het pad van dit neoliberalisme heeft begeven.

Welnu, ik heb mijn grondige twijfels of dat wel waar is, of dit neoliberalisme inderdaad de juiste en de enige weg is naar welvaart voor iedereen. Daar we in de mailgroep ‘vrij denken’ uit principe tegen dogma’s zijn moeten deze twijfels kunnen. Laat ons eventjes onvervaard doordenken.

De wereld evolueert schijnbaar naar een verspreiding van de welvaart wereldwijd. En dat zou een ongelooflijke weldaad zijn voor de mensheid, vooral mochten ook de arme volkeren in deze rush naar welvaart kunnen opgenomen worden en er mee van genieten. De grote neoliberalen houden ons dit overigens voor : ook de arme landen (en nog eerder onze ‘eigen’ ‘armen’) zullen in de stroom van de welvaart meegezogen worden en op hun beurt ervan gaan genieten.

Aangenomen dat de neoliberalen met deze goede bedoelingen werken, hun programma leidt ons regelrecht naar de afgrond.

Wil ik de pret bederven ?... Ik denk het niet, maar :

HET LIEDJE VAN DE ONSTUITBARE VOORUITGANG IS EEN SCHOON LIEDJE. HET KAN EVENWEL, zoals alle schone liedjes,  NIET BLIJVEN DUREN !

Het liedje duurt al geruime tijd, en zal misschien nog enkele decennia kunnen gezongen worden, maar dan loopt het onvermijdelijk ten einde.

En hoe langer het liedje duurt, hoe erger de catastrofe zal zijn die er op volgt.

De wereld kan een mensheid die in overvloed leeft niet dragen ! Het is uitgesloten dat buiten het (laat ons zeggen) miljard  westerlingen die nu in weelde leven, nog eens vijf miljard dezelfde weelde zal kunnen bezorgd worden. Neem als voorbeeld onze auto : wij vinden hem zo vanzelfsprekend, dat we nog niet dénken aan de mogelijkheid van een leven zónder. Als we de spreiding van de welvaart over heel de wereld au serieux nemen, dan moet het wagenpark niet verdubbelen, maar verdrie-, verzesvoudigen ? Het staal van heel de wereld zal niet meer volstaan om ze te bouwen en vooral : waar gaan we de brandstof halen ?... Biodiesel ?...  We zouden misschien drie werelden nodig hebben vol met alleen maar koolzaad om voor die biodiesel in de nodige grondstof te voorzien. Maar dan blijft er wel geen plaats meer over om voedsel te produceren...

En dan hebben we het nog niet eens over de opwarming van de aarde gehad...

Ik noem mezelf een optimist, maar optimisme moet realistisch blijven en niet blindelings rekenen op een mirakel dat in onze brandstof voor eeuwig zal voorzien. Daar moet zeer hard aan gewerkt worden, daar moet zéér veel in geïnvesteerd worden, maar dat zal niet volstaan, om de wereld leefbaar te houden......

MOETEN WE GAAN AFBOUWEN.

We moeten gaan leren en gaan oefenen in MINDER in plaats van méér. We moeten (nog) niet afbreken, als we nú beginnen zal systematisch en geleidelijk afbouwen wellicht volstaan. We moeten niet noodzakelijk arm(er) gaan leven, maar toch alvast soberder. We zouden kunnen beginnen met verkwisting uit te sluiten (1).

       -------------------------------

En de zo noodzakelijke groei dan van het nationaal product ?... Ja, die stel ik juist in vraag.

Ik ben geen econoom, maar ik betwist die ‘noodzakelijkheid’ (tot er eventueel een beter bewijs geleverd wordt). Stilstand of ‘min-groei’ moet ook kunnen. Minder verbruik van allerlei producten zal uiteraard minder productie (= minder verkoop  = minder winst (so wat ?) = minder vervuiling (graag meegenomen) = minder werk (2) = minder verbruik van de niet onuitputtelijke grondstoffen) met zich meebrengen.

       ---------------------------------

Het initiatief tot ‘soberder gaan leven’ kan niet overgelaten worden aan de individuele burger. Dit zou, bovenop de inspanning die dit vergt, ook nog de gedachte kunnen oproepen : ben ik nu de heilige aan het uithangen ? Ben ik idioot ? Het helpt toch allemaal niet...

Dit zou een initiatief van de regering moeten worden, gesteund en wellicht op gang gebracht door bewegingen in de zin van Agalev (dat deze doelstellingen misschien wel zou onderschrijven), ACW, Artsen zonder grenzen, 11.11.11 edm..

Ufo, 1.7.06

(1) Een paar voorbeelden zijn hier wellicht nodig om de uiteenzetting concreet te houden...., te maken.

Het klassieke vb. : met de auto naar de bakker om de hoek vervangen door een klein wandelingetje, het zou onze gezondheid nog ten goede komen ook. Als we naar Brussel of een andere stad of naar de zee rijden, eens overwegen of dat niet evengoed, of beter, kan met de trein. Idem voor een ritje naar het centrum.

De nonchalance met onze verlichting herzien en bv. lichten uitdoen die niet echt nodig moeten branden. De verlichting van onze autostrades alleen nog aan aan op- en afritten, zoals in het buitenland ? (Ondanks onze kwistige verlichting, enig in Europa, staan we toch nog seeds aan de spits van de ongevallen in Europa.)

Niet systematisch of alleen maar voor de afwisseling nieuwe meubels en andere gebruiksgoederen gaan kopen...(de regenwouden sparen)

Wie vult het lijstje aan ?...

(2) Minder werk ?... Niet noodzakelijk : Wanneer er minder moet geproduceerd worden zou men het aantal werknemers kunnen handhaven met als gevolg : enerzijds geen afname van de koopkracht en anderzijds meer ‘welzijn’ (zie in het archief ‘Welvaart en welzijn’), Minder stress en meer service voor de kopers. Maar ook : een duurder product. Niet noodzakelijk negatief, want dit kan akkorderen met de minder-verbruik-maatschappij (komt in de plaats van de ‘consumptiemaatschappij’ van nu). Een duurder product zal uiteraard leiden tot minder verbruik, maar...dat was de bedoeling : soberder gaan leven.

06-04-2007 om 17:45 geschreven door Huysmansa  

           “ET ALORS ?”

06-04-2007 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

            De zin van het bestaan.

Afgezien van godsdiensten die deze zin min of meer gaan verleggen naar het ‘hiernamaals’ en daardoor aan het heden eigenlijk zin ontzeggen, vind ik persoonlijk dat er wel degelijk een ‘zin’ is, dat het maw de moeite loont om te leven, om ‘erbij te zijn’. Dat we ons niet moeten wentelen in (hoe heet die Hollandse filosoof-zwartkijker ook alweer ?)-aans negativisme.

Als ongelovige (in een of andere openbaring) moeten we die zin echter in onszelf en in de ‘materiële wereld’ buiten ons (heelal) kunnen vinden (1) (ik bedoel niet dat wijzelf die zin uitmaken), er bestaat geen andere bron, behalve natuurlijk eventueel andere ‘zinzoekers’ die ‘iets ‘ gevonden hebben (in hetzelfde ‘gegeven’).

Joël De Ceulaer schreef in een artikel in FotoKnack ‘06, p. 85 en in een vorige mail heb ik daar op geantwoord. Hij stelt daarin dat ‘ietsisme’ zou uitgaan van ‘iets’ boven de mens, boven de materie, maar dat is helemaal niet nodig. Dat ongekende ‘iets’ zit m.i. IN de materie, tot in zijn kleinste elementen (en dus ook in de mens die uit materie bestaat): het is een energie die ‘gerichtdheid’ in zich draagt, maw, ze gaat op een doel af, al is dat doel vaag en niet vastgelegd, maar ik zou dat doel willen noemen : ‘harmonie’, ‘éénheid’, ‘vervulling’, iets van die orde, men zou misschien ook van ‘geluk’ kunnen spreken.

Wat heeft dit te maken met ‘de zin van ons bestaan’ ?...

Die zin bestaat in het zichzelf inschakelen in ‘de grote trek’ naar die harmonie. De richtlijn daartoe, het kompas is ons ‘geweten’, dwz de intuïtieve kennis van het goede (2), het juiste, die ons leidt naar de volledige inschakeling in deze tocht en die erin bestaat met de hele schepping eens te worden over de juiste weg : het goede doen, de liefde voor alles, die de harmonie mogelijk maakt.

Dit sluit aan op wat we hier schreven over ‘goed en kwaad’, Goed en kwaad bestaat niet. Alleen juist en fout : wanneer we ons inschakelen in de grote rush naar de harmonie, dan zijn we ‘goed bezig’. Doen we dat niet dan zitten we fout.

Geeft dat nu ‘zin’ aan ons leven ? Ik denk het wél. Als we weten dat we op de goede lijn zitten dan kunnen we daar in zekere zin ‘gelukkig’ mee zijn. ‘Goed doen’ (lees ‘juist handelen’) geeft de mens inderdaad een voldoening. ‘Goede mensen’, ook al bezitten ze niet veel, zijn veelal ook gelukkige mensen (3). Alhoewel hier de restrictie moet gemaakt worden met betrekking tot ‘het kwade’. Want inderdaad, die ‘rush’ naar de harmonie verloopt niet vlekkeloos. Er bestaat blijkbaar, naast de positieve kracht, de energie van de harmonie ook een negatieve kracht die dit streven voortdurend dwarsboomt. Het ‘kwaad’ in onszelf en in de maatschappij is onmiskenbaar (een of andere ‘duivel’ volgens de godsdiensten). De neigingen in ons die maar steeds wringen om ons op onszelf te keren, die van alles en nog wat vinden om ons af te wenden van een harmonieuze opgang in de gemeenschap om ons te plooien op onszelf : het egoïsme.

In het collectieve zijn dat de krachten die de gemeenschap voortdurend richten op eigenbelang (het ‘groepsegoïsme’) en die dit eigenbelang zover gaan drijven dat er andere mensen de dupe van worden – de armoede, in extreme gevallen er zelfs met de wapens voor worden  bestreden en gedood (oorlogen).

Het zal nog wel enkele eeuwkes duren vooraleer die harmonie bereikt wordt, maar ik blijf optimist en vind daartoe aanleiding in het voorbije verloop van de geschiedenis waarin het vechten geleidelijkaan heeft plaats gemaakt voor het samenwerken. Al zijn daar vele en vele bemerkingen op te maken. Ik weet het.

Ufo1.1.07.

(1)   Afgezien van de vraag of wij die zin kúnnen kennen, er kan perfect een zin bestaan zonder dat wij die kennen, zoals ook de materie er geen weet van heeft. De mens, als ‘bewust’ wezen kan deze zin eventueel achterhalen, maar wel alleen door in zichzelf en ín de dingen en de geschiedenis te kijken.

(2)   En die kennis IS er. Die beleven wij allemaal : de intuïtieve kennis van ‘goed en kwaad’ (juist en fout), de ‘stem’ in ons die ons voortdurend zegt of we ‘goed bezig’ zijn, dan wel verkeerd. Die ‘stem’ is niet altijd even duidelijk, daarom gebruik ik hier graag het beeld van de kompas die ook niet accuraat en onwankelbaar het noorden aanwijst. Het is dezelfde ‘stem’ die ons meer en meer bewust aan het maken is o.m.van de ongehoordheid van de hedendaagse kloof tussen rijk en arm.

(3)   Er moet hier voorbehoud gemaakt worden voor de ‘goede’ mens die lijdt, hetzij door overdreven armoede (honger) hetzij door ziekte of ander lijden. Hoewel armoede en lijden nog niet noodzakelijk gelukkig zijn beletten kijk maar naar veel arme volkeren die naar onze normen in armoede leven, maar die soms gelukkiger zijn dan wij, de ‘zingende neger’...(zie het vervolg over ‘het kwade’).

24-03-2007 om 15:01 geschreven door Huysmansa  

Gelovigen en ongelovigen hebben nóg een ‘stelling’ gemeen : ze gaan er alle twee van uit dat er méér is dan wat wij vaststellen met onze zintuigen; er is iets onverklaarbaars en onvatbaars buiten het zintuiglijk waarneembare. De gelovige zegt, zonder het te kunnen ‘bewijzen’ : dat iets is iemand, is God. De ongelovige zegt : niets van; uw God is een ‘projectie’, een ‘deus ex machina’, hij bestaat alleen in het brein van de mens. Maar verder dan die afwijzing geraakt hij niet. Hij heeft niets in de plaats te bieden. Hij is mi per definitie een agnost : “ik weet het niet”.

De ongelovige heeft geen verklaring voor de ‘schepping’ (het heelal zeg maar), ervaart dat er een intelligentie in dat heelal zit die ontzaglijk groot is, onvatbaar; een energie die onbeschrijflijk is, maar hij weet niet waar ze vandaan komt. De gelovige plakt daar een etiket op : dàt is God. De ongelovige weigert deze verklaring en beweert dat de gelovige hier een onverantwoorde, in elk geval onlogische, sprong maakt. Zo van “we hebben geen rationele verklaring, we geloven dat het God is”.

Voor de ongelovige zijn de concrete uitwerking(en) van dit godsgeloof (via kerken en sekten enz...) een supplementair ‘bewijs’ dat die godsdiensten onmogelijk kunnen gevolgd worden als verklaarders van het heelal (geloof) en nog minder als regelgevers voor het gedrag van de mensen (moraal) : hun ‘verklaringen’ zijn zo tegenstrijdig en zo ‘variabel’ dat hun geloof onaannemelijk is. Hun gedragswijze is vaak zo ergerlijk en onmenselijk dat ze een redelijk mens afstoten (bv kettervervolging).

Dan blijven we zitten met onze ‘onwetendheid’. Zelfs wanneer we de modernste wetenschappen inschakelen, die een ontzagwekkend pad afgelegd hebben, komen we er niet. Aangenomen dat de theorie van de big bang klopt, wat verklaart dan die b.b. zélf ? Waar komt die reusachtige energie vandaan en hoe komt daaruit een heelal tot stand met natuur en mens en ‘rede’....

Ik heb zelf al eens een poging gedaan om een samenhangende theorie te ontwikkelen over het ontstaan van het heelal met als fine fleur ‘de mens’ en zijn hersenen (1) : alles zit reeds vervat in het allereerste begin, misschien zelfs slechts een atoom waarin de hele ontwikkeling vervat zit (zoals bij het klonen alles vervat zit in dat éne gen waaruit een volledig organisme groeit). Maar aangenomen dat die theorie zou juist zijn (waar ik zelf allesbehalve overtuigd van ben) dan wordt DE vraag alleen maar verplaatst : waar komt die beginatoom dan vandaan ?

Dat IS God, argumenteren de gelovigen ! OK, dan zijn wij allemaal een stukske God, maar dan is die God allesbehalve volmaakt !

Ufo

(1) Die 'proeve' komt hier ook terecht, zie later.

23-03-2007 om 17:32 geschreven door Huysmansa  

            Met de botte bijl….

In een eerdere ‘voorzet’, ‘de houthakker en de botte bijl’, ging het over de maatschappij waarin met de botte bijl tewerk gegaan wordt,  m.n. bij de tewerkstelling : 75 % van de werkbekwamen zich laten kapot werken, en 25 % betalen om niets te doen, een situatie waarop men binnen 50 jaar onbegrijpend zal terugblikken.

Hier gaat het over dezelfde ‘kwaal’ maar nu in ons privé leven :

Er zijn inderdaad mensen die hard en lang werken zonder ooit doorheen hun werk te geraken. Ze hebben zoveel te doen dat ze de tijd niet hebben (niet nemen) om over hun werk na te denken. Ze boeren maar door, ze hakken maar door...met de botte bijl. Er moet regelmatig tijd gemaakt worden (en : ‘men heeft tijd waarvoor men tijd MAAKT’) om ons af te vragen : zijn we wel goed bezig ?...

En wanneer we bij de ‘voorthollers’ horen, bij hen die nooit tijd hebben en altijd vergaan in het werk, bij hen die het eerste wat voor de hand ligt vastgrijpen en er met volle overgave ‘in vliegen’, dan zijn we.......verkeerd bezig.

We moeten onze bijl eens nemen en tijd maken om ze te slijpen : ons bezinnen op onze manier van werken. Overgaan naar een ‘werkschema’ waarin prioriteiten staan die vóór al de rest komen. Een dag- en een weekschema (kan nog verder gaan) maken waarin vaste agendapunten staan. Er voor zorgen dat het eerste punt is....de nodige rust ! Zonder deze wordt alles dubbel zwaar.

Enkele praktische tips :

Om het mogelijk te maken ‘onvoorziene’ dringende zaken in te passen is het goed het vast schema niet te overladen.

Om te beginnen kan men alvast een soort ‘inventaris’ maken van werkzaamheden. Al gauw zal blijken dat daar vele graden van ‘belangrijheid’ en/of noodzaak in te onderscheiden zijn. Daar moeten de prioriteiten vastgelegd worden.

We kunnen ons verder afvragen of wij geen hulp verlenen aan anderen die dat evengoed of beter zélf zouden kunnen doen.

Zijn er punten waarvoor geen tijd voorhanden is in de schema’s, dan kunnen we ons afvragen of er daar geen bij zijn die we gewoon kunnen laten vallen.

Gaat dat niet, dan bestaat de mogelijkheid ze te ‘delegeren’ (delegeren is vaak moeilijker dan zélf doen, maar het moet soms). We kunnen daartoe beroep doen op betaalde hulp (werkvrouw) of instellingen die kunnen bijspringen : kinderoppas bv.. Er zijn verder soms mensen te vinden die wat tijd over hebben en willen bijspringen. Zich laten bijstaan is geen teken van zwakte maar van inzicht, nuchtere beoordeling en praktische aanpak.

Op die manier kan een overladen agenda een ‘haalbare’ worden en kan een ondraaglijke last tot zijn reële proporties herleid worden.

Wie niet regelmatig tijd neemt om zich te bezinnen en zich kapotwerkt is als een houthakker die hakt met een botte bijl en geen tijd heeft (neemt) om ze te slijpen.

Ufo 9.2.07

09-02-2007 om 00:00 geschreven door Huysmansa  

  De houthakker en de botte bijl.

Ge kent het ‘sprookje’ waarschijnlijk :

Een houthakker had een grote opdracht ontvangen en spoedde zich naar het bos. Daar ving hij aan met volle kracht te hakken. Het werk vorderde goed, maar naarmate hij langer bezig was vertraagde de productie.

Een vriend, daarover bevraagd, zei : ge moet uw bijl eens scherpen. Waarop de houtakker : daarvoor heb ik geen tijd. En hij spoedde zich naar het bos waar hij maar feller en feller hakte, maar waar het resultaat slechter en slechter werd…

Wij zijn met z’n allen houthakkers die geen tijd maken om eens goed na te denken (onze bijl eens te scherpen) of we wel goed bezig zijn. En met ‘we’ bedoel ik de hele maatschappij, wij rennen en rennen en verliezen iets uit het oog dat ons rennen overbodig zou maken. Een tovermiddel ? Uiteraard niet. Maar zoals we bezig zijn rent onze maatschappij zich vast.

Wat moet er gebeuren ? 

Het zal wel te eenvoudig klinken om waar te kunnen zijn, maar ik ben heilig ervan overtuigd : dat we gewoon moeten ophouden met rennen (‘onthaasten’,  remember ?). Maar wanneer de arbeider aan de band rustiger gaat werken, wat gebeurt er dan ? Dan zullen er minder wagens van de band lopen. Wat moet er dan gebeuren ? Als we ervan uitgaan dat het aantal geproduceerde auto’s niet mag teruglopen, dan moeten er méér arbeiders komen en moeten de taken herverdeeld worden. De chronometer zal niet meer alléén heersen, maar er zal over gewaakt worden dat de mens, de arbeider, niet overbelast wordt, dat hij zijn werk aan een rythme kan doen waarbij hij niet constant onder hoogspanning staat.

Wat zijn de gevolgen ?

Economisch gezien zal de prijs per auto duurder worden (of de winst zal verminderen, of alle twee).

De uitvoer zal moeilijker worden met een duurdere prijs, tenzij… tenzij men dat overal doet, ook in de landen waarheen wij uitvoeren.

Maatschappelijk gezien : De arbeider zal minder gestresseerd zijn en langer gezond blijven en minder gaan kosten aan de ziekenkas (= minder belastingen)

Er zullen méér mensen aan het werk kunnen ! Dus minder werklozen, nogmaals een besparing voor de belastingbetaler.

Bij een algemene invoering van dit systeem zullen op den duur ook de mensen uit de ‘probleemwijken’ moeten opgetrommeld worden, zal iedereen werk vinden (behalve zij die niet kúnnen werken omdat ze ziek of onbekwaam zijn).

Waar ik eigenlijk heen wil is de idiotie, de ‘nonsens’ van de huidige situatie aan de kaak stellen :

We werken ons met 75 % van de actieven ‘uit de naad’en we laten 25 % gedwongen nietsdoen.