Op vrijdag 13 januari 2006 hadden we, na een optreden tijdens de seniorennamiddag in het GC "De Markthallen" te Herk-de-Stad, met haar lange monoloog, gevolgd door een welgemeend landurig staande ovatie van het publiek, een losse uitgebreide babbel met deze vlotte levenslustige artieste die kan bogen op een sterke gezondheid en haar levensmedicijn van de eeuwige glimlach.

Vooral het "enkel doen waar je zin in hebt en niet te ver vooruitzien", stonden boven aan haar verlanglijstje. En natuurlijk hoort er ook een schepje geluk boven op, beklemtoonde ze duidelijk articulerend. "Want ik doe eigenlijk alles wat slecht is", lacht ze. "Een goed glaasje. Liefst champagne. Soms korte nachten! Vannacht heb ik amper vier uur mijn bed gezien", grinnikt zij nog nagenietend met flikkerende oogjes.

Vlot stapte ze, handjezwaaiend, vinnig de wagen in. Aan chauffeurs heeft ze evenmin nood. Want dit keer was het de Boogie Woogie Man die haar het ritje van en naar Antwerpen gunde. De burgemeester die haar een ontvangst op het stadhuis te Herk-de-Stad beloofde nam ze met dikke zoenen op zijn woorden. "Haar jas mag ze hier laten", fluisterde me nog een buurvrouw die in het pelsje dat Yvonneke droeg de meerwaarde zag. Het is vanzelfsprekend dat we hier wat meer kennis maken met deze 70-jaren uitziende grote dame van de opbloei van de eerste showbizzjaren in Vlaanderen. Ze kan terugblikken op een, zonder klemtonen te leggen, letterlijk en figuurlijk, rijkgevulde carrière. Van haar website die je zelf kunt bezoeken op
http://yvonneverbeeck.be/html/biografie.html  plukken wij de nodige informatie.

Yvonne Verbeeck werd geboren te Rumst op 7 december 1913.

Haar carrière had een erg vroege start.

Aan de basis stond koster Frans Abel. De koster bespeelde het orgel in de kerk te Rumst en zag dat Yvonne muzikaal heel wat in haar marge had.

Hij was het die Yvonne in de richting van de muziekschool te Boom stuurde.

Haar inzet, gecombineerd met haar talent en zuiver stemgeluid, resulteerde meteen al in haar eerste trofee: de 1e prijs met hoge onderscheiding voor notenleer.

Al gauw werd de lat hoger gelegd en vervolgde ze haar opleiding aan het Antwerps Conservatorium.

De prijzenregen ging verder en zo nam ze o.a. al gauw een trofee voor 1e prijs zangklas en een regeringsmedaille mee naar Rumst.

Eenmaal geproefd van het succes met haar stem was de overstap naar de showbusiness snel gemaakt.

De optredens op kinderfeestjes gingen over in voorstellingen in het Radio Kerkske van George de Caluwé. Daaruit onstond het kabaret “De Lustige Krekels” met naast haar namen als Willy Vervoort, Piet Bergers en Suske Henderickx.

Deze periode werd snel gevolgd door haar deelname in de nieuwe groep “De Witte Morianen” waar zij o.a werkte met Renaat Verbruggen, de latere directeur van het K.V.O.

Haar succes groeide verder uit en al gauw verscheen ze op de radio, in talrijke concertzalen, variété-avonden en het werk Koningin Elisabeth.

Op 14 januari 1940 prijkte haar foto in het Magazine van Radio Antwerpen. Ze is te zien samen met Wim Condèz en de Gentse Hélène Maréchal. Dit allemaal met een lijst talrijke optredens als gevolg.

Van de theaters waarin zij destijds optrad onthouden we ondermeer:

    * Theater Fémina, met René Bertal, Jos Bellien en twee mensen met wie ze lange tijd heeft samengewerkt: Charles Janssens en Co Flower.

    * Empiretheater, waar zij haar eerste operette zong: “De Bommelbaron”met een nog jonge Eduard Deleu als podiumpartner.    

Yvonne sloot haar conservatorium-opleiding af met een 1e prijs met grote onderscheiding.

In 1933 begon zij bij de NIR (nu VRT) als klassieke zangeres.

Tijdens de oorlog zong zijn voor de soldaten en bezorgde hen zo een paar uurtjes broodnodige ontspanning en afleiding.

De oorlogsjaren gingen voorbij terwijl Yvonne onvermoeid doorwerkte.

Weldra werd ze beroemd in heel Antwerpen waar ze echt doorbrak in het Hacienda Theater waar ze bekend werd als “De Zingende Nachtegaal”.

Yvonne verhuisde in 1942 definitief naar Antwerpen. Daar begon ze aan een lange carriere in het Empire Theater in de Appelmansstraat. Daarna stond zij in de Hypodroom, maar eigenlijk heeft ze tot vandaag in alle theaters van Antwerpen op de planken gestaan. Op haar 92e is blijft ze nog regelmatig actief met personal appearances.

Zeer recent werd een DVD met een monoloog en een boeiende foto-biografie opgenomen. Meer hierover op haar website.

De lijst met blijspelen, operettes, komedies, revues en toneelstukken met haar mederwerking is schier oneindig!

Een paar carrièreblikvangers zijn:

    * Boefje

    * Pelagie

    * Het Hollands Wijfje

    * Fientje Beulemans

    * Pygmalion (Yvonne als verbluffende Eliza Doolittle)

    * Seppl

    * Ninotchka

Gedurende de Hacienda-periode werkte Yvonne in de zomers ook jaren in het Witte Paard te Blankenberge.

Vanaf die periode ging heel Vlaanderen voor Yvonne en opende het Oud-Belgie Theater, waar ze vele avonden heeft gespeeld.

Een van haar grootste (lach) successen kende zijn als “Fientje Beulemans” in “Pelagie” (voordien werd deze rol steeds door mannen gespeeld).

Yvonne is nog steeds actief op het podium. zij deed mee in de Gaston Bergmansschow, had veel TV-werk en verzorgde shows voor rusthuizen. Yvonne is een echte stadsmus en zou zich nergens anders kunnen thuis voelen dan in Antwerpen.

Ooit was ze een mooie, jonge actrice….

Nu is ze een schattige, pittige dame met een boordevolle agenda.

Yvonne Verbeeck weet van geen ophouden en daar zijn ze in de bejaardenhuizen en de radioluisteraars van Lorali in Lummen maar al te dankbaar voor.

Marc Verniers stuurde ons onderstaand aardig bericht via het gastenboek dat zeker de voorpagina en een link verdient. We zijn even gaan rondkijken op zijn website en hebben genoten van zijn muzikale zoektocht door de Rupelstreek. Wie trekt mee op zoektocht?

"De Lustige Krekels" was een erg populaire zang- en cabaretgroep uit de Ruperlstreek.
In de jaren '30, '40, en '50 traden ze regelmatig op voor de toenmalige radiozenders.
Ze maakten ook een aantal 78 toeren platen. De groep was opgericht door de bekende toondichter Abel Frans (1899-1962) uit Rumst.
De groep bestond verder uit zanger-humorist (foto) Suske Henderickx (1907-1971), Alt zangeres Orfa Van Der Kinderen, humorist Willy Vervoort, zangeres sopraan Yvonne Verbeeck (een ontdekking van Abel Frans), Piet Bergers en klarinettist Dolf Peeters. De groep bleef aktief tot in 1954. Enkele groepsleden maakten nadien naam als solo akteur. We denken hier dan vooral aan Yvonne Verbeeck maar ook aan Willy Vervoort (speelde in enkele Vlaamse films) en Piet Bergers (speelde in "Wij heren van Zichem" en "Kapitein Zeppos").
Alle bijkomende informatie over de groep en de personen die hierbij betrokken waren zijn welkom.
Ik heb wat ik terugvond op een website gezet.
De url is http:// www.freewebs.com/henderickxsuske/ .
Ik kwam hen op het spoor via mijn vriendin die een dochter is van Suske Henderickx.
Heeft iemand nog een plaatopname van de groep in zijn bezit ?

(Link naar deze site - klik op de foto van de groep)

Op 11 februari 2002 werd Jean Walter 80 en vierde bovendien zijn 60 jaar carrière met een viering in Hotel Cortina te Wevelgem, in aanwezigheid van tal van vrienden en collega's.

Hij was een van de grote ontdekkingen van de grote baas van de Ancienne Belgique, mr. Arthur Mathonet.
Sinds begin 50 ging zijn succes in stijgende lijn en kwam zich mengen in het toen kleine peleton aan de muziektop.

Hij won de prijs van Radio Luxemburg, "le Coq de la chanson Française", in Deauville en in Venetië volgde in 1956 de overwinning in "De Gouden Gondel", wat nu nog steeds als de voorloper van het huidige "Eurosongfestival" wordt gezien.

In 1957 won hij de grote prijs van het nederlands gezongen lied te Antwerpen met het lied "Twee blauwe kinderogen" van Hans Flower. Over heel Europa volgden optredens met vermaarde orkesten van Helmut Zacharias en Kurt Edelhagen. Jean stond op de scène met de groten uit de showbizzwereld: Charles Aznavour, Gilbert Becaud, Edith Piaf, Catharina Valente, Juliette Greco, Robert Lamoureux. Iedereen kent zijn kaskrakers als "Venetië, Met je handen, Jezabel, Tulpen uit Amsterdam, om er maar enkele te noemen. In 1992 vierde hij zijn 50 jarige carrière in de Arenbergschouwburg in Antwerpen met zijn goede vriend Helmut Zacharias. Momenteel deelt hij nog steeds het podium met "De Gouden Tenoren" (Bob Benny&Jacques Raymond). Vorig jaar werd hij opgenomen in de Eregalerij van de verdienstelijke artiesten georganiseerd door Radio 2 en Sabam met zijn succes "Venetië".

Het is nog maar enkele maanden geleden dat we Antwerpenaar Stafke Fabri mochten begroeten voor een optreden tijdens een seniorennamiddag waar hij, naast een optreden, vol temperament vertelde over zijn muzikale liefde en ons wist te vertellen dat hij in 2006 op dinsdag 18 april 2006 om 14.30 uur te gast zou zijn bij het eerste lustrum van “Houden van” in het Sportpaleis, naast Rocco Granata, Bart Herman, Ivan Heylen, Lize Marke, Willy Sommers en tijdgenoot Jean Walter.
Ook wist hij ons te vertellen dat een single-CD kant-en-klaar, bij hem in de schuif, lag te wachten op een platenfirma.
Gisteravond, 8 januari 2006, werd dit humoristische temperament onverwacht het zwijgen opgelegd en ging Stafke Fabri op 71-jarige leeftijd plots van ons heen. Wellicht had hij nog zijn radioprogramma op zijn Antwerpse succeszender Minerva voorbereid, want sedert 2000 kookte hij er elke maandagmiddag als echte Antwerpenaar op "zèn Antwaarps" zijn muzikale "Hutsepot" van 14 tot 16 uur.

Stafke Fabri werd als rasechte Antwerpenaar geboren op 18 juni 1934 in de volkswijk "het Faboert" als Gustaaf Voorbraeck. Zo een beetje vergelijkbaar met de Amsterdamse Jordaan in Nederland.
Vanaf zijn vijfde groeide hij op in het café van zijn ouders, waar hij zijn eerste slagen op de drum leerde.
Op zijn tiende in 1944, bij de bevrijding van Antwerpen, was hij als kind een attractie voor de Engelse en Amerikaanse soldaten die kwamen dansen in het café van zijn ouders, want daar was Stafke dé drummer in het dansorkestje. Nadien volgde hij enkele jaren muziekconservatorium en overal waar er te feesten viel zat Stafke steevast achter zijn "batterie". Enkele jaren trachtte hij het ook even op het accordeon maar hield het daar vlug voor bekeken.

In 1954 tijdens zijn legerdienst zat hij aan het slagwerk bij een Big-Band van soldaatjes. Toen, tijdens een uitvoering, de orkestzanger het liet afweten nam Staf maar zelf de micro ter hand en... daar, als militair, startte toen definitief zijn zangcarrière.

In 1964 werd zijn eerste plaatje "Kakekuleki" opgenomen. In totaal nam hij 55 singles op, 12 LPs, 4 album-CDs, 1 single-CD, 2 cassetten en is op tal van verzamel-LPs en -cassetten terug te vinden.

In 1974 stopte hij met zijn orkest en trok als zanger solo door Vlaanderen. Het grote deel van zijn repertoire is in het Antwerps dialect, maar hij zong ook platen vol met liedjes in het Algemeen Nederlands. Zelfs in de Engels werden enkele nummers op vinyl vereeuwigd.
Sinds 11 januari 1968 is Stafke aangesloten bij Sabam als auteur-componist en werd er op 30 januari 1987 zelfs vennoot van.

Door de wispelturiger kronkels van het vak bleef Stafke steeds zeer bewust muziek-amateur. Hij was sinds 1959 in dienst bij het gemeentebestuur van Deurne-Antwerpen en verliet er als pensioengerechtigde deze job op 1 juni 1999. Sinds 1980 is Stafke eveneens intensief met de hondensport bezig. Hij is er gedreven voorzitter van een vereniging die de "ringsport" speelt, een Belgisch programma dat als het moeilijkste en zwaarste in de hondensport wordt aanzien.

Stafke presenteerde van 3 oktober 1985 tot eind 1986 in duo met Liz Larssen bij Radio Minerva. In 2000 wenkte de radiomicrobe hem terug onder de koptelefoon die verdronk in een krullende grijze haardos en lange bakkebaarden. Vandaar ook zijn artiestennaam "Fabri".
Staf was op Minerva ook gekend om zijn interviews met personen van allerlei pluimage. Van politieker, via artiest, sociale werker tot dierentuinbewaker.

Er zijn maar weinig Antwerpse buurten die zoveel bekende Antwerpenaren hebben voortgebracht als Stuivenberg en de Seefhoek. De bekendsten zijn ongetwijfeld de overleden striptekenaar Willy Vandersteen (Suske en Wiske) en oud-voetballer Rik Coppens (Beerschot). Ook bokskampioenen, acteurs, politici en schrijvers gedijen goed in de volkswijk.
Hieruit enkele gekende zoals:
Frans Detiège (1909-1980) die geboren werd in de Congostraat. In 1976 werd hij op 66-jarige leeftijd
burgemeester van Antwerpen ter vervanging van zijn overleden partijgenoot Lode Craeybeckx. Het was de eerste socialistische burgemeester die uit de Seefhoek kwam. Zijn gekende dochter, ex-burgemeester Leona Detiège, kende eveneens haar roots in de Seefhoek.
Charel Janssens (1906-1988) werd geboren in Borgerhout, maar woonde lange tijd in de Seefhoek. Janssens was toneelspeler, cabaretier en filmacteur en speelde in 41 Vlaamse films. Vooral in de jaren 1940 en 1950 van de vorige eeuw maakte hij furore met zijn eeuwige tegenspeelster Co Flower. Vooral voor de oudere Antwerpenaren is hij een monument.
Piet Hobin (1897-1971) was een "weltergewicht-bokser" met Europese allures. In de eerste helft van de vorige eeuw was boksen razend populair in Antwerpen en daar had Piet Hobin flink de hand in. Piet Hobin haalde alle Europese prijzen binnen die er te winnen waren en maakte ook furore in Amerika. Hij zou later opgevolgd worden door Michel "de Mouch" Hendrickx, geboren in de Veldstraat.
Stafke Fabri zelf werd geboren in de Selderstraat. Hij raakte, via een Nederlands omwegje, vooral bekend in Antwerpen. Later raakte hij in heel Vlaanderen bekend met typisch Antwerpse liedjes zoals "Op de Groenplaats op een bank" en "Den Antwaarpsen Twist". Voor Vlaanderen was zeker zijn kerstplaat "Karsmis in Antwarepe" met vier klassieke en 8 originele kerstliederen een jaarlijks terugkerende huisvriend met erg actuele en direkte nummers met het prachtige, nostalgische "Karsmis deur de jaren". Zeker bij dat nummer ging je als luisteraar onwillekeurig de vergelijking maken, qua taal, sfeer en zelfs het stemtimbre, met de Strangers...

Dat liedjesteksten op zeer vreemde manieren, en vaak op nog veel vreemdere plaatsen het levenslicht zagen, is geen geheim. Maar slechts weinig tekstschrijvers-zangers konden zeggen dat zij hun teksten schreven achter het stuur van een vuilniswagen. Stafke Fabri kon dat wel. Want hij deed het inderdaad. En daarmee is het meteen ook duidelijk dat Stafke geen "beroepsartiest" was. Wél een rasartiest. Dat bewijzen zijn vele divers getinte nummers. Het nummer “Het zijn zotten die werken” dat bekend werd dankzij Juul Kabas, was eigenlijk van Fabri.
Maar hij had er alle begrip voor dat zijn vrouw het niet zo een prettig vooruitzicht vond dat hij - als hij beroepszanger zou worden - bij wijze van spreken nooit meer thuis zou zijn. Dus zorgde zijn gemeentelijke baan voor een verzekerd gezinsinkomen. Hij was momenteel concierge van de Expohal in Deurne en ook nog bedrijvig lid van een harmonie en natuurlijk zijn zangerscarrière die hij tot de dag van vandaag meer dan ooit uitoefende.

Maar zoals bij velen van onze oudere Vlaamse artiesten moesten ze eerst de grens over en zo werd Stafke eigenlijk door de Maastrichtenaar Johnny Blenco op de muziektrein gezet met de Antwerpse versie van het nummer van Gerard Cox: "Het Is weer voorbij die vuile winter" en via dit nummer kwam in 1978 zelfs het Antwerpse nummer "Karsmis deur de joaren" aan de top van de TROS-hitlijst en dat een Antwerpse zanger door Hans van Willigenburg werd uitgenodigd in een programma van Hilversum 3. Omroep Antwerpen sprong vanzelfsprekend in het muzikale bootje en lanceerde hun Antwerps talent.

Nu twee dagen na de begrafenis van Radiolegende Julien Put, moet er weer afscheid genomen worden van een muzieklegende uit Vlaanderen. In een periode dat het dialect opgewaardeerd wordt, verliest Vlaanderen aan Stafke Fabri alvast een blijvend spraaktalent dat een leemte achterlaat in ons sappige muzieklandschap.(Gi)
(Wil je enkele herkenbare muzieknummers van hem horen klik dan hierboven zoals aangegeven. Winamp is het gratische muziekprogramma dat je van het net kunt plukken indien je het nog niet moest hebben.)